Moeder zijn met angststoornis/faalangst

Oh jeetje, ik heb zelf ook een angst- en paniekstoornis, en slaapgebrek doet daar geen goed aan. Ik ga wel iedere 6 weken naar een psycholoog om te spuien, ik heb de afspraak nu wel naar voren geschoven want ik merk dat ik het nodig heb :) verder lekker met de baby knuffelen, laat hem lekker op je borst slapen als jij bijvoorbeeld tv zit te kijken, dat werkt erg kalmerend:)

Wat zijn dingen die je normaal helpen te ontspannen? Ik zou proberen die 1 keer per week in te plannen en dan even de papa Miles over te laten nemen van je. En probeer daar buiten dingen te doen met Miles die je leuk vindt. Rondje wandelen, koffie doen op een terrasje, met vrienden afspreken thuis of ergens buiten. Jouw spanning en jouw angsten is niet iets waar je voor kiest, dus het is niet jouw schuld.

Moeilijk is het he! Vind het confronterend dat het niet weg is na jaren therapie vroeger. En 10x zo hard terug is gekomen. ÉN dat hij het heeft overneemt. Ik geniet onwijs ervan om te knuffelen met Miles als hij dat ook wil. Het is een onrustige baby met veel pijn wat hopelijk snel minder word. Dan kunnen we wat meer genieten. Dank jullie!

Wat rot voor je zeg! Ik heb zelf ook veel last van faalangst. Wat wellicht nog kan helpen is om heel bewust weer wat oefeningen te gaan doen die je tijdens je therapie als het goed is hebt gedaan. Bijvoorbeeld G-schema’s maken en helpende gedachten inzetten. Of een piekerkwartier. En daarnaast inderdaad ook afleiding zoeken door ontspannende dingen te doen. Het slaapgebrek en de hormonen zullen het nu ook extra heftig voor je maken. Wellicht dat iemand je kan ontlasten, zodat je in ieder geval voldoende slaap krijgt? Mij helpt het soms om te bedenken wat het allerergste is dat er kan gebeuren en dan na te gaan wat ik dan zou doen en ook heel realistisch te kijken naar hoe groot die kans is (vaak nihil). Veel sterkte! Uiteindelijk is warmte en liefde voor je kindje het belangrijkste en volgens mij zit dat helemaal goed bij jou 😊

Ik ben ook nat de osteopaat geweest en lees toch een aantal gelijkaardige “problemen”. Ben ook een beetje perfectionistisch, problemen met borstvoeding, baby die 5u aan een stuk huilt, niet slapen, stress, geenproductief door de stress. De osteo heeft mijn ogen geopend en mijn stress droeg ik over op m’n dochter en in mijn melk waardoor ze meer krampen kreeg. Dus probeer nu vooral rustig te blijven en desnoods een flesje kunstvoeding te geven. Meer loslaten en er zijn voor de baby als ze het lastig heeft. Meer dan ons best kunnen we niet doen. We willen alleen maar het beste voor ons kindje en het beste is wat je doet en een gelukkige mama.

Wat vervelend! Maar wat goed dat je bent omgeslagen en dingen nu los kan laten! Wat goed van jou als mama! Hier doe ik mijn best om dingen te willen controleren en perfect te doen los te laten. Ging naar mijn idee goed de laatste week! Dus dit valt rauw op mijn dak. We gaan ons een weg erin vinden.

Dank voor de tips! Dat is alweer lang geleden de g schema's en paniekkwartier. Maar gaat wellicht wel weer werken.

Hier ging het vannacht ook weer moeizaam. Heb uiteindelijk de cosleeper in haar kamertje geduwd en ze effe laten Wenen zodat ik wat tijd had om te kalmeren. Is echt overweldigend als ze uren aan een stuk niet willen slapen en ze krijgen alles… wat ze mij dan zeggen…het betert 😏

Ach wat naaar! Op dat soort momenten is dat even het beste. Even afzonderen. Gelukkig is ze wel schattig 🥰 We wachten geduldig op de betere tijd en ondertussen is de mama aan de valeriaan voor stress momenten STERK. 😅 🤗

Hi Sharon, Wat vervelend om te lezen dat je je zo voelt. Zelf heb ik een gegeneraliseerde angststoornis en had de eerste paar weken ook last van de gevoelens die jij beschrijft. Ook ik had veel stress omdat ons mannetje veel was afgevallen, de borstvoeding niet makkelijk ging, hij spruw had en ik gewoon ongelofelijk moe was. Het moeilijk vond ik dat mijn zoontje teveel was voor mij, maar ik tegelijkertijd de hele tijd bij hem wilde zijn. Maar dit ging helaas niet. Wat bij mij hielp is toegeven aan mijn gevoelens. Ik voelde me onwijs schuldig, maar dat hielp niet omdat ik dan goede momenten wilde forceren. En ik voelde mij een slechte moeder omdat ik het voor me gevoel niet aan kon. Ik heb hier heel open over gecommuniceerd naar mijn man en letterlijk om hulp gevraagd omdat ik bang was dat ik anders, net zoals vroeger, depressief zou worden. Mijn man is om die reden een paar keer van zijn werk naar huis gekomen omdat ik echt moest slapen en het mij teveel werd. Bij mij is deze negatieve cirkel pas weggegaan toen de borstvoeding goed ging lopen. Dat was voor mij het hele eufel. Wat is jouw eufel? En wat kan je doen om het weg te nemen? Ik wil met alle liefde met je meedenken. Nu is mijn angststoornis vooral actief in de nacht. Heeft ons mannetje het niet te koud, of te warm. Ligt hij wel veilig? Ik vraag mijn man dan om positieve gedachten. Maar het is heel moeilijk! Weet dat je niet de enige mama bent met deze gevoelens ♥️

Als ik piekergedachten heb visualiseer ik overigens die gedachten in mijn hoofd om vervolgens de visualiseren dat ik ze oppak en weg blaas. Of ik zet ze op een bootje en blaas ze weg met de golven. Bij beide manieren net zo lang totdat ze weg blijven. Werkt echt!

Hier ook een moeder met een gegeneraliseerde angststoornis. Gelukkig goed onder controle door medicatie.. mijn tip: schakel hulp in. Een lieve lactatie deskundige, een praktijkondersteuner bij de huisarts. Ik heb ook heel veel gehad aan een psychosomatische fysiotherapeut, om te leren mijn angst niet in mijn lichaam "op te slaan". Heel veel sterkte en ben lief voor jezelf! ❤️

Dank voor je bericht! "Fijn" om te lezen dat ik niet alleen ben. Hier is het vooral de onzekerheid wat mij paniek geeft en angstig maakt. Door de hormonen kan ik veel minder hebben. De vragen die jij stelt stel ik ook iedere keer wanneer hij huilt. Het gevoel dat ik niet op mijn moeder instinct kan vertrouwen. Maar daarnaast ben ik ook heel angstig voor een postnatale depressie ; dat ik dat maar niet krijg! Op de momenten dat ik zou moeten slapen wil ik alle informatie opslaan die er bestaat dus ben ik constant aan het googlen naar tips, tricks, adviezen, verhalen en noem maar op. Zodat ik het volgende keer wel goed kan doen. Mijn euvel? Ik denk : Ik wil zo graag mijn mannetje vrolijk zien. Ik voel me goed wanneer hij zich goed voelt. Ik voel me slecht wanneer hij zich slwcht voelt. Ik moet zeggen dat sinds een paar dagen het volledig is omgeslagen en Miles zich veel beter voelt waardoor ik ook. + een weekendje bij oma zorgt ervoor dat ik er weer een beetje tegen aan kan. Al vind ik het wel weer spannend.

Dit zou mijn verhaal kunnen zijn zoals je het omschrijft.

🤗 Hoe ontzettend lastig het is... het is het wel allemaal waard. Ik heb net mijn mannetje weer opgehaald na hem 28 uur niet hebben gezien. En ach wat heb ik hem gemist. Zijn enthousiaste koppie als we knuffelen, spelen en boekje lezen. Maar ook alsof hij in die 28 uur mega is gegroeit en sterker is geworden! Dat bewijst weer naar mij dat we het wél goed doen. Wat betreft de angsten. Heb je mensen waarmee je kan praten? Het is fijn als mensen je verhaal begrijpen maar daarbij merk ik ook dat ik die mensen ook nodig heb die moed inspreken. Zo heb ik m'n zwager die de eerste maanden/jaren echt een hell vond en die kan zo lekker op mij en mn vriend inpraten😑. En dan komen we er nog negatiever weg. Dit moet niet! Zo heb ik mijn zus die alles heeft meegemaakt wat wij nu meemaken een half jaar geleden (welliswaar zonder angststoornis) maar die ook ziet hoe fijn alles is en tussendoor ook was. Positieve gedachtes bij iemand anders zoeken als je ze zelf niet kan vinden . Je mag altijd berichten als je wat kwijt wilt hoor! Sterkte!

Dat negatieve van anderen herken ik erg goed. Mijn beste vriendin vond de baby tijd echt verschrikkelijk en heeft een flinke postnatale depressie gehad. En elke keer wanneer ik iets te klagen heb of mij onzeker voel, komt zij met opmerkingen als 'het is ook verschrikkelijk en een hel als ik er nu aan terugdenk'. Maar dat is echt helemaal niet helpend. Ik heb zoveel geluksmomenten tussendoor en vind mijn baby echt het meest geweldige kind ooit. Maar die momenten geniet ik vooral en heb ik niet de behoefte daar de hele tijd over te praten. Dus zij hoort alleen mijn moeilijke momenten aan en denkt (waarschijnlijk) dat het allemaal k*t is.

Kan ik je ergens een berichtje sturen via deze site? Ik zie nergens een optie haha :-)

Oh ik dacht dat dat ergens kon 😅

Poeh jah herkenbaar bij mn schoonfamilie. 😅 ze hebben veel meegemaakt maar dat betekend niet dat het bij ons ook zo moet gaan. Positive toughts only!!!!