Ziekenhuis

Ik ben zelf toen ik 2 was opgenomen in zh toen ik was uitgedroogd. Ik heb hier zelf geen herinnering aan. Ik denk dat het nu even een lastige fase is, maar dat kindjes het later niet meer herinneren. Probeer en zelf 'luchtig' over te doen, dat het geen big deal wordt en dat dit erbij hoort. Hopelijk ervaart hij het dan later niet als negatief, maar als iets wat hem is overkomen

Ons oudste dochtertje heeft in het ziekenhuis huis gelegen toen ze 2,5 half was en altijd heel open over geweest en veel met haar gepraat en eerlijk gezegd wat er ging gebeuren. Tuurlijk kan het soms even pijn doen enzo zeker niet leuk. Maar heb niet het idee dat ze er een trauma aan over heeft gehouden ofzo. Ze kreeg antibiotica via infuus. Toen ze naar huis mocht kreeg ze een drankje dat wou ze ook absoluut niet drinken totdat ze stikkers mocht plakken op een soort aftelkalender

Misschien een klein doktetssetje kopen zodat hij met bijvoorbeeld een knuffelbeer situatie na kan doen of voor kan bereiden?

Wat sneu dat je kleintje in het ziekenhuis ligt! Ik ben medisch pedagogisch zorgverlener in een (academisch) kinderziekenhuis en begeleid kids tussen 0-18 in het ziekenhuis rondom ziekteproces, verwerking, acceptatie, rouw etc. Ik weet natuurlijk niet waarvoor je kleintje opgenomen ligt, en of dat chronisch is, eenmalig, kort of langdurend, veel medische (be)handelingen etc. Maar over het algemeen is het goed om te weten dat kinderen ontzettend veerkrachtig zijn. Dingen die voor deze leeftijd werken, zijn voorspelbaarheid creeeren. Aangezien dat nogal lastig is in een ziekenhuis als je niet precies weet wat en wanneer er iets gebeurt is het fijn om daar een beetje inzicht in de krijgen en de dingen die er gebeuren bijvoorbeeld eerst voor te doen op een pop of beertje. Liever niet op z’n eigen vertrouwde knuffelbeer, tenzij hij dat zelf wil. Daarbij, bij infuus en bloedafname is het fijn als er verdovingszalf (Emla) wordt gebruikt, dat duurt wel even om in te trekken (lichte huid 1 uur, donkere huid 1,5u minimaal). En liefst niet in z’n ziekenhuis bed maar op een behandelkamer of op een stoel bij jou op schoot omdat kinderen van deze leeftijd verwerken in hun bed. Medicatie nemen etc kan wel, maar prikken liever niet. Het is lastig om ze volledig alles te laten begrijpen doordat ze zo klein zijn, maar het helpt wel om open te zijn in babytaal. En dus ook te vertellen waarom iets is, dit drankje is zodat je weet beter wordt (indien het niet een chronische ziekte is) of zodat je je beter gaat voelen.. En zo zijn er nog wel meer tips natuurlijk! Maar belangrijkste is om te onthouden dat kinderen dus heel veerkrachtig zijn en dit vaak goed doorstaan. Ze verwerken in hun slaap en vaak ook pas als ze weer thuis zijn. Soms merk je dat aan onrustig slapen, aan angstig zijn (verlatingsangst) etc. Maar ook dat is normaal en neemt na paar weken weer af (as het goed is, zo niet dan moet je kijken of er trauma behandeling nodig is, maar vaak is dat niet het geval na een opname). Belangrijk ook, hele ritmes gaan vaak anders in ziekenhuis. Dit is oké! Maar probeer wel ook opvoedkundig bepaalde dingen zelfde te houden, of in ieder geval na opname weer te doen. Want ook dit is voorspelbaarheid en voorspelbaarheid zorgt voor veiligheid. Grenzen stellen helpt je zoontje daarbij, ook al vinden wij dat als mama’s soms ook lastig ‘want hij heeft het al zo moeilijk/zwaar/zielig’ maar in the end helpt het wel om het normale ritme weer eerder op te pakken.. En je kan natuurlijk altijd ook in het ziekenhuis tips vragen. Ik weet niet in welk ziekenhuis je ligt, maar over het algemeen is er bij elke kinderafdeling een MPZ’er, en in grotere ziekenhuizen meerdere. Zij hebben vaak ook folders over dit thema! Hopelijk heb je hier iets aan, en mocht je nog vragen hebben, laat het weten..