Een peuter, baby en een baan is teveel voor mij

Ik denk dat dat heel normaal is en dat je lichaam al aangeeft dat dit niet verder kan. Persoonlijk heb ik ervoor gekozen om te stoppen met werken toen ik zwanger was van de tweede (nu bijna 1 jaar oud). Beste beslissing ooit. Ik ben bij de kindjes thuis en geen stress meer voor werk. Ik ben wel voor mezelf begonnen, maar die uren kan ik zelf indelen (doe ik in de avonden), en dit vind ik alleen maar leuk om te doen, dus zie het ook als ontspanning. Ik vind dat je als mama minstens 1 jaar de tijd moet krijgen om bij je kindje thuis te zijn, maar helaas werkt het niet zo in deze maatschappij...

Volgens mij doe je super hard je best! Het is ook niet niks met 2 kleine kids.. zou vooral niet te streng zijn naar jezelf! Als ik jou was zou ik eens serieus kijken naar de lading werk die je krijgt en of dit wel realistisch is in de tijd dat je beschikbaar bent en dit bespreken met je leidinggevende. Wellicht past de functie niet meer bij jou als moeder zijnde? Ik had dit namelijk zelf ook bij m’n vorige baan. Succes!

Heel herkenbaar! Hier een 2-jarige en een van 10-maanden. Ik werk 36 uur over 4 dagen, maar ik kan dat wat flexibel indelen door bij in de avond nog wat te werken. Ik heb op werk aangegeven dat ik mijn functie niet langer trok en gelukkig kon ik een andere functie met soortgelijk werk doen maar met minder belasting. Mijn kinderen zijn vroege vogels en soms start de dag om 5 uur, maar gelukkkkkig slaapt de jongste nu redelijk door en hebben we de ergste periode met ziektes gehad (fingers crossed). Het is vermoeiend. 2 kinderen, een partner zijn, werken, huishouden, sociale contacten en weet ik veel wat. Ik ben moe, snel geïrriteerd en ik kan al die rollen niet tegelijkertijd goed vervullen. Ik probeer meer te accepteren, bijv dat het huishouden achterloopt. Maar ik zeg ook vaker nee als mensen bijv willen afspreken of als er een project op werk komt. Je doet je best! Kijk waar je dingen kunt schrappen van jouw dagelijkse lijstje. Probeer je focus met name op je gezin te houden, dat is het allerbelangrijkste. Misschien betekent het ander werk, misschien betekent het anders indelen van je leven er omheen. Probeer ook af en toe de kindjes ergens te brengen, als je die optie hebt, en ga er tussenuit met je partner of gewoon met jezelf. Jij kan dit! Wat je om je heen ziet, lijkt vaak makkelijker dan het is. Er heerst nog altijd een taboe op aangeven dat het pittig is...

Heb je misschien niet een burnout? Of ben je overspannen? Ik heb het zelf gehad toen ik zwanger was van de 3de. Maar ik werkte fulltime en lag het echt aan hoe het op het werk ging. Op den duur ging het wel beter omdat ik een aantal maanden niet/minder gewerkt heb. En met langzaam opbouwen ging het wel weer goed. Toen onze 3de 4 maanden was, werd ik zwanger van onze 4de. Onze 3de is pas door gaan slapen toen ze 1 was. Maar ik vond dat naast fulltime werken met 3 kinderen niet zwaarder dan toen ik die burnout had. Daar zat echt wel verschil in. Misschien kan je eens praten met de praktijkondersteuner van de huisarts?

Dat je baby niet doorslaapt, is natuurlijk heel zwaar, maar ik begrijp ook dat een werkgever daar niet voor moet opdraaien. Dat heb je denk ik al goed opgelost door je uren terug te schroeven om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Los daarvan hoor ik wel van meer mensen die bijvoorbeeld 4/5 of parttime gaan werken dat ze eigenlijk even veel werk hebben dan met een voltijdse werkweek en dat ze dan in realiteit toch een dag extra werken om rond te geraken, maar dan zonder ervoor betaald te worden. Als het nog niet inzichtelijk zou zijn wat je allemaal doet op een werkdag, zou ik dat een aantal weken allemaal noteren en aangeven aan je werkgever wat er dan nog niet gedaan is. Dan kan je hopelijk op termijn niet alleen het aantal uren (en bijbehorend loon) terugschroeven, maar ook de werklast.

Heel herkenbaar!! Het is echt heel erg zwaar en gewoon een heftige periode. Sommige noemen dit ook de burnt our stage of parenting. Zoveel ballen tegelijk omhoog houden lukt eigenlijk niet. Maar we doen 't toch. Maar bij mij zal je van de buitenkant ook denken dat ik alles onder controle heb, maar dat is echt niet zoals het lijkt!

De peuter is 2 en een half overigens.. even verkeerd geautocorrect denk ik . Maar heel erg bedankt iedereen. Ik ga even kijken of ik inderdaad niet gewoon een burn-out heb en misschien gewoon van functie wisselen. Ik denk dat dat in dit geval beter voor mij zou zijn. Wel fijn ook om te lezen dat ik niet alleen ben hierin

Je geeft zelf al aan dat het je teveel wordt, dus of je moet kijken of je man wat kan overnemen thuis, waardoor je meer werk kunt inhalen of beiden de nachten afspreekt. Misschien nog minder uren, andere functie, andere baan. Misschien kom je rond met het gezin van je man zijn inkomsten. Misschien een huishoudster, kinderdagopvang of oppas.

Mijn man doet al veel thuis hoor maar het overgrote kindjes gedeelte valt toch op mij als "voorkeursouder" ben ik bang. Stiekem natuurlijk vind ik het heerlijk dat beide kleintjes zo dol op me zijn, maar tis wel slopend soms haha. Op de dagen dat ik werk gaan de kleintjes naar de kinderdagopvang, zou ik stoppen met mijn werk dan wordt dat ook niet meer vergoed dus dan zou ik echt fulltime thuismoeder worden. Ik weet niet helemaal of ik dan wel of niet aan mijn rust zou komen moet ik ook eerlijk zeggen. Helaas missen we dan ook een flink inkomen elke maand die we toch liever wel willen houden. En natuurlijk is het stukje financiële onafhankelijkheid en de pensioensoobouw ook fijn. Ik denk dat ik wel minder moet gaan werken en in een andere functie. Dan kunnen de kleintjes nog naar het kinderdagverblijf, wat ze geweldig vinden, en dan heb ik wat minder druk.

The burnt out stage of parenting klinkt ook toepasselijk. Het is echt pittig alles goed te willen doen. Maar we kunnen het! Ik ga wel aanpassingen maken zodat ik niet uiteindelijk écht in een burn-out kom

Mee eens! Minimaal een jaar klinkt en voelt veel logischer. Nederland moet op dit gebied echt wat meer naar onze buren kijken in Duitsland.

Heel begrijpelijk en herkenbaar! Je bent zeker niet de enige die zich zo voelt. Soms voel ik me er ook schuldig over. Het ene moment is het écht genieten, en het volgende moment is het stress en kan ik niet genieten. Onze kindjes hebben dezelfde leeftijd dus kan me je situaties heel goed inbeelden 😄 Ik werk 36 uur in 4 dagen, allemaal vanuit huis. Mijn baby slaapt ook (als ik kijk naar hoe het gaat) nog lang niet door. Ik heb dit een beetje losgelaten en geaccepteerd. Hij slaapt nu bij ons in bed waardoor hij iets dieper slaapt en ik dus ook een paar uurtjes mee kan pakken. Ik heb ook overwogen te stoppen met werken, dat kan je immers altijd weer oppakken. Persoonlijk heb ik toch gekozen te blijven werken omdat ik het ook leuk vind iets voor mezelf te doen en me verder te ontwikkelen op een andere manier. Dat geeft mij, naast mijn kinderen, voldoening. Ik heb ook op mijn werk aangekaart dat ik gestresst ben en ben via hun terecht gekomen bij een coachingsbureau. Zij begeleiden me nu en ik leer ook om wat momenten voor mezelf in te plannen. Het zit m ook in de ‘quick wins’ waardoor je je misschien al wat rustiger kan voelen. Concreet betekent dat voor mij dat ik naar een boek luister (story tell) als ik de was opvouw, nog even een kruiswoordpuzzel maak, een serie op de bank kijk, een wandeling van 20 min als de kinderen net op bed liggen etc. Het zijn geen game changers maar als een momentje kan al wat met je doen en je mindset veranderen. Verder ook zaken delegeren aan mijn partner die op mijn eindeloze to do list staan 😄 Ik heb gekozen voor mezelf omdat ik merkte dat ik er anders aan onderdoor zou gaan en ik echt uit zou vallen. Een happy mom= een happy kid en merk dat ik een veel leukere mama ben sinds ik dit heb gedaan. Het is een proces maar ik heb wel het gevoel dat ik er kom. En jij ook. Heel veel sterkte 😘

Misschien helpt het (een beetje) om een paar keer vrij te nemen op de dagen dat je kindjes naar de opvang zijn. Ik heb dit wel eens gedaan om even op te laden. Meet even een Quick fix. Maar dus ook die dag even helemaal opladen. Persoonlijk heb ik werk wel qua prio op een lager pitje gezet. Ergens schuurt het natuurlijk ook, ik zie mensen die ik ooit als stagiair heb aangenomen nu verder groeien dan ik. Maar met 3 kleine kinderen (en 3x zwanger en verlof), is dat gewoon even niet anders. Het helpt wel dat ik in m'n hoofd ook heb geaccepteerd dat ik kan doen wat ik kan doen. Maar dat ik absoluut niet wil dat ik nog werk mee naar huis neem.. ook niet in m'n hoofd. En Verder helpt ook proberen de lat lager te leggen. Ik kan ook nu oprecht genieten van een weekend met 0 afspraken. Zodat we om en om even met de Kids iets kunnen doen en iets in het huis, wat gezelligs als gezin en gewoon even alleen de energie in ons gezinnetje steken. En de rest even loslaten.

Ik heb ook in hetzelfde schuitje gezeten als jou ! Mijn kindje is nu 11 maanden en ook echt geen goede slaper, waardoor ik vaak te laat op me werk was. Dit resulteerde in nog meer stress. Uiteindelijk heb ik de stap genomen om wat voor mezelf te gaan doen en wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb !! Ik werk nog steeds wel in loondienst maar veel minder uren waardoor ik meer tijd heb voor mijn kind en minder stress heb. Mocht je ook wat voor jezelf willen beginnen, dan kan ik je wel op weg helpen !

Ik zou dit graag willen! Ik wil weer wat meer rust en balans hebben. Ik ben alleen bang om iets voor mezelf te beginnen... (houd van controle en zekerheid).

Stuur me anders even een DM op instagram @kaithlynnshannon