Emotionele en erg vermoeide mama('s)

Ik herken dit ook zeker! Zelf vorige week even langs huisarts geweest, en een verwijzing gekregen. Het is allemaal best overweldigend, (mijn eerste) ook al slaapt die snachts gewoon ruim 6 uur door.

Hier ook nog regelmatig jankbuien en af en toe helemaal klaar ermee. Vooral sinds vorige week dat me vent weer fulltime moest gaan werken🥲. En auto is kapot dus kan nergens heen, en ze kunnen niet vinden wat er mis mee is. En geen geld voor een nieuwe.

Ik herken dit en praat met de maatschappelijk werker. Ik probeer veel mensen te zien die ik fijn vind om afleiding te hebben. Anders blijf ik zo in mijn gedachtes zitten terwijl ik normaal juist heel graag alleen ben

Dit had ik vorige week heel erg. Alles leek er even uit te komen, voelde me vreselijk. Gelukkig gaat het nu echt stukken beter. Wat mij heel erg hielp is momentjes voor mezelf gaan pakken elke dag. Zo doe ik dat 's ochtends minstens een half uur. En dan niet om op de telefoon te zitten maar om even een goed en gezond ontbijtje te eten en mezelf fatsoenlijk aan te kleden en op te maken. Dat maakt voor mij een groot verschil. Tussen de middag ook even goed en gezond eten. Want ik vergat gewoon te eten of graaide naar wat ongezonds. Er even uit gaan (ook zonder baby) ondanks de vermoeidheid helpt ook en even met wat anders bezig zijn. Ik wilde laatst een afspraak met een vriendin afzeggen omdat ik zo onwijs moe was. Toen bedacht ik mij dat ik mij elke dag zo voel dus ben toch maar gegaan en ik kreeg er achteraf veel energie van dus was blij dat ik het gewoon door liet gaan. En elke avond neem ik een uitgebreide warme douche. Een laatste tip is wat leuke uitstapjes plannen op de langere termijn om naar uit te kijken. Zo gaan wij in november naar een theatervoorstelling met zijn tweeën en in januari een midweek weg met de baby.

Heeeel herkenbaar! Tip: koop een tweedehands fietskar als je daar geld voor hebt, ik heb er destijds een gevonden voor €40! Met een babyschaal erin kan de kleine ook mee en heb jij weer wat bewegingsvrijheid!

Onze zoon is vandaag 6 weken en ik heb vandaag echt een mentale breakdown gehad. De kleine is zo ontevreden, aan het huilen (zeg gerust krijsen) en we kunnen maar niet uitvinden wat er is. De huisarts zegt dat hij gezond is. Donderdag naar de osteopaat. Slaapgebrek, continue gekrijs van de baby, hormonen en 0 tijd voor mezelf breekt me op. Ik heb zelf nog harder gejankt dan de kleine van frustratie 😢

Mag ik vragen een verwijzing waar naar toe? Psycholoog? Ik herken het ook allemaal heel erg. Ben erg oververmoeid en emotioneel. Aan de ene kant snap ik dat het normaal is en hoort bij slaapgebrek en ontzwangeren en aan de andere kant vraag ik me af of het wel normaal is en ik misschien hulp nodig heb om weer tot mezelf te komen. Maar de stap naar de huisarts voelt zwaar. I mean; waar begin ik?

Ja naar psycholoog. Wel bekend met depressie en paniekaanvallen. En zelf bang voor dat het nu terug komt. Maar wat je zegt het hoort er ook allemaal bij. Dus is het heel dubbel!! Mja huisarts zei dat ik binnen week terecht kon.. en net de instantie gesproken en die zeggen nov, nou huilend zat ik op terras.. morgen gaat mijn vriend ook weer werken na 6 weken met ze 3en te zijn geweest!.

Ik heb nu sinds 2 dagen zoiets van ik heb alle tijd en zie het wel, en dat maakt ook dat ik iets meer puf heb voor andere taken in huis en op het werk. Andere mindset helpt mij een beetje

Oef, pittig dat er z’n lange wachtlijst is. Kan de praktijkondersteuner van de huisarts misschien iets betekenen in de tussentijd? Mijn man is 9 dagen van huis geweest en heb het idee dat het mede daardoor bij mij mentaal te zwaar is geworden en ben gebroken (icm hormonen en slaaptekort). Ik voel me zo onzeker over alles wat niet lukt ipv dat ik kijk naar wat wel lukt…..hoop dat nu hij terug is de rust en balans terugkeren. Maar het moederschap vind ik wel kei hard aankomen, daar waar ik zo goed was voorbereid op de zwangerschap en bevalling vind ik dit echt andere koek. Jammer dat er zo weinig ondersteuning of begeleiding te vinden is?

Hang in there mama❤️❤️❤️

Ik heb dit deze week ook heel erg. Dochter is komende maandag 7 weken. Wat jij schrijft over erop uit gaan zonder baby vind ik echt nog heel moeilijk. Ik krijg dan meteen het gevoel dat ik haar in de steek laat voor mijn eigen plezier en voel mij dan meteen schuldig. Ik voel me overigens overal ALLES meteen schuldig :(

Herkenbaar na weken weinig slaap en de hormonen. Oh boy. 🥲🤌 ik zet soms juist hele emotionele muziek op zodat ik juist ff goed kan janken. Ik ben namelijk niet iemand die snel huilt of graag huilt bij anderen. Dus doe ik dat als ik muziek luister en het liedje little miracle of mine pakt me keer op keer🌻

Meerdere keren last van gehad. Je bent gewoon totaal niet meer met jezelf bezig tenminste ik dan. Ik ben al meerdere keren ziek geweest omdat ik mijzelf aan de kant schuif voor de kleine. Ziek omdat ik zo moe was omdat ik al weken niet normaal meer sliep. Eerste weken had ik ook erg last van kraamtranen gelukkig is dat verminderd, alleen moet ik nog wel traantjes laten zodra ik haar oude foto’s kijkt en dan naar recente fotos kijkt dat ze al zo anders is. En ze dingen al kan, t gaat zo hard en daar heb ik t vooral echt emotioneel moeilijk mee

Geen tips, maar wel herkenbaar. Het is bij mij ook te veel aan het worden, maar niet persé het weinig slapen - ik ben gewoon fysiek en mentaal moe om aan alles te liggen denken. Momenteel hebben we beiden spruw, dus het aanleggen lukt al meer dan 3 weken niet meer goed, wat voor de nodige frustraties zorgt. Ik ben sindsien fulltime aan het kolven. Maar dat betekent dan ook 's nachts kolven. En als het nu alleen dat was... maar ik ben meestal 1u per keer wakker om de luier te verversen, flesje te geven, kolven, kolfspullen afwassen, kolfspullen steriliseren, afdrogen en opnieuw ineenzetten voor de volgende kolfsessie die zeker binnen de 4u moet zijn. Dan nog de tepels afwassen met water/azijn mix en dakatarine smeren. Zowel op mijn tepel als de orale crème in het mondje van mijn meisje. Om dan een uur later weer gewerkt te worden voor een volgende voeding. Aangezien ik ook inwendige spruw, moet ik ook daarvoor medicatie nemen. Ohja, samen met de ijzertabletten waarbij ik binnen het half uur geen melkproducten mag bij nemen. En zeker ook 4x per dag motilium voor mijn melkproductie te verhogen, samen met 3x per dag borstvoedingsthee en zeker 1,5l water. Vitamine C moet ik ook extra innemen en uiteraard mijn prenatale vitaminen. En dan komt er de rest nog bij. Ik moet zien dat ik mijn zoontje zijn vitamines en oogplakker op doe elke dag. En hem tijdig op school krijg en afhaal. En eraan denk om zijn boterhammen, fruit/koek en drinken mee te geven. Daarnaast zijn ze aan onze voorgevel aan het werken en communicatie met de aannemer verloopt lastig, zeker langs zijn zijde. Tussendoor ook nog het huishouden... en dan krijg je adviezen zoals "rust zeker voldoende en slaap wanneer de baby slaapt". Ja, wanneer dan? Wanneer ik aan de schoolpoort sta? Wanneer de vroedvrouw langskomt? Wanneer ik naar het consultatiebureau moet? Wanneer de poetsvrouw stofzuigt? Wanneer het kraambezoek er is? Op het familiefeest dat op de planning staat? Ohja, en als ik dan echt moet slapen als de baby slaapt, wanneer moet ik dan kolven?? Of eten?? Of douchen?? Ik ben echt gewoon op 😔

Jeetje meid wat heftig!! Echt verschrikkelijk. Het is echt mega hard werken om mama te zijn. Ik dacht even dat de kleine ook spruw had en dat was echt veel gedoe. Het was zo’n opluchting toen het CB zei dat het melk aanslag was, want ik kon het gewoon niet bijhouden al dat gewas en gedoe. Ik kan alleen maar begrip hebben voor je situatie, het is oké om even op te zijn. Dat zijn veel nieuwe mama’s. Ik wens heel veel sterkte, stuur je liefde (ook al kennen we elkaar niet) en je eraan herinneren dat je echt een fantastische mama bent! De eerste 3 maanden zijn het moeilijkst (zegt men), er komen echt betere tijden aan 💕 Wij gaan ons hier doorheen slaan. JE KAN DIT! 💪🏼

Ik herken dit van mijn eerste. Zij was vanaf dag 1 zo onrustig en wilde niet slapen waardoor ze 's avonds oververmoeid was. Ze sliep wel in de kinderwagen dus als ik vaak terug kwam deed ik altijd heel stil dat ze niet wakker werd, maar dat werd ze helaas toch. Mijn man ging na 3 weken weer aan het werk, in die tijd veel moeite met haar gehad omdat ze echt alleen maar aan het huilen was non stop. Ik kon nergens naar toe en was alleen maar aan het huilen. Nadat mijn man weer aan het werk ging werd het nog erger. De hele dagen moest ik alleen maar huilen. Met wandelen zag ik elke keer plekjes waar ik haar het liefste achter wilde laten. Ik kon haar wel iets aan doen, werd er knettergek van totdat ik er niet meer tegen kon en toen mijn hand op haar mond heb gelegd totdat ze stil werd. Daar ben ik toen zo van geschrokken dat ik tot zoiets in staat was dat ik gelijk mijn moeder had gebeld en mijn man is daarna weer 3 weken thuis gebleven omdat hij mij niet vertrouwde met onze dochter. Uiteindelijk ook hulp ingeschakeld. Na de tijd heb ik heel lang met een schuldgevoel rondgelopen ook naar mijn dochter toe dat ik haar echt wat aan heb gedaan, maar ook naar anderen toe wat die wel van mij moesten denken. Ik hield ook in het begin echt niet van haar, ik legde haar altijd weg want ik had geen zin in haar of wilde haar niet meer zien. Nu bij de 2de gelukkig geen last van gehad, dat komt denk ik omdat zij heel rustig is en overdag wel lekker slaapt en alleen huilt als ze honger heeft.

Ook dit herken ik helaas. Ik had het nooit begrepen hoe men hun eigen kind iets aan kon doen, laat staan een schattige baby maar ook hier kan het gekrijs leiden tot een baby iets te hard vastpakken. Daar schrik ik zelf ook van, want ik wil hem absoluut geen pijn doen, maar soms verlies ik mezelf als hij weer midden in de nacht de hele boel bij elkaar schreeuwt en hij voor niks of niemand stopt. Ik hou zielsveel van mn kindje, maar zonder slaap, continue gekrijs (huilbaby), midden in de nacht in m’n uppie, je raakt soms gewoon even de weg kwijt. Nu probeer ik ademhalingsoefeningen zodra ik voel dat ik mezelf verlies. Het slapen is gewoon een groot gevecht, en vooral met deze hitte is het lastig om kalm te blijven.

Oh lieve vrouwen. Wat moeilijk soms hé. Slaap tekort, hormonen, onzekerheid etc. Ik ben ook geregeld labiel en heb mijn huil momenten. Vooral als onze dochter ontroostbaar is en krijst. Ik ben tegen de cry it out methode, maar ik leg ze wel eens bewust weg uit bescherming voor haar en mezelf. Wat ik ook geregeld doe is oordopjes in en hard de muziek aan zodat ik haar niet hoor. Dan lukt het me beter om haar te troosten. Zodra mijn man thuis komt zeg ik 'hier, ze is nu voor jou en succes ermee'. En ja... Wat voel ik me dan een rotmama!! Ik wil niet zo zijn! En had het me zo anders voorgesteld allemaal. Kom nauwelijks de deur uit en als ik met haar weg ga is het stress want ze huilt veel en slaapt slecht. Wat zullen anderen wel niet denken? Ik kan ook jaloers zijn op makkelijke babies. Ook zo naar! Ik wil dat niet zijn! Terwijl we zo'n prachtige dochter hebben gekregen! Eindelijk na een moeilijke periode van miskramen en de medische mallemolen. Nu straks een familie bbq en ik heb nu al een knoop in mijn maag. Waar gaat ze slapen? De draagdoek is te warm. Ze haat de kinderwagen. Wat als mijn familie haar niet leuk vind? Ik schaam me soms zo voor mijn gedachten... Ging alles maar gewoon iets makkelijker zoals bij andere babies. Ik probeer mijn zegeningen met haar te tellen. Ze is super knap haha, ze drinkt goed aan de borst, ze slaapt in de nacht soms al door enz. Positief blijven proberen te denken... Het wordt vast beter! En misschien maar een bezoekje aan de osteopaat plannen.

Dankjewel ❤️❤️ die woorden had ik echt nodig en betekenen enorm veel voor me!