Jezelf gigantisch in de weg zitten

Dit herken ik volledig! Ben ook mama van een peuter en nu 35 weken zwanger maar ondanks dat ik ontzettend dankbaar ben voor het wondertje in mijn buik. Baal ik wel van hoe slecht ik mij voel, heb ook enorm last van mijn bekken. En continu het gevoel dat ik onze peuter tekort doe omdat ik niet of nauwelijks met hem kan spelen. Je bent niet de enige! En het is inderdaad voor nog maar zoveel weken en dat helpt ons er wel doorheen💙

Herkenbaar. Soms lucht het al op om gewoon ff een huilbui te kunnen hebben of ff van je af te kunnen klagen.

Het is alsof ik dit zelf heb getypt, zo mega herkenbaar (helaas)! Ook mijn 2e zwangerschap, dochter bijna 2. Echt ontzettend last van mijn bekken waardoor draaien, opstaan en lopen gewoon echt vermoeiend en pijnlijk zijn. Voel me schuldig naar mn dochter waarmee ik nu gewoon nog maar weinig kan rn schuldig naar mn man die veel op zich neemt omdat ik het niet meer kan. Neemt niet weg, zoals jij al zegt dat ik super dankbaar ben voor deze zwangerschap maar het is wel echt zwaar en ben echt de weken aan het aftellen (nu 31+5).. dus ik leef met je mee. We doen het voor een goed doel maar nu even afzien. 🙈

Oh ik herken veel van jou tekst meid🥺ben ook heel snel gefrustreerd en reageer dit dan vooral uit op de kids en ook dochter van 2 die ook alles uitspookt en je tot op de spits drijft🙈 Hier nog 7weken maar hij mag gerust op 39w komen🥰😄❤️🩵

Hier heel herkenbaar nu 34+5 weken dan wel de eerste masr wel een hond die de wandelingen erg moet missen waar ik dan wel van baal. Maar zeg nu tegen me zelf nog even dan krijg je er wat moois voor terug

Heel herkenbaar! Het grote verschil tussen wat je hoofd wil en wat je lijf kan. Dat benauwde, dat logge, die pijntjes, dat steeds “teruggefloten” worden door harde buiken… had er gisteren ook echt huilbuien van. Ik troost mezelf met de gedachte dat de weken wel echt snel voorbij gaan (vind ik). Denk ook dat ik het getrappel wel ga missen. Maar mijn buik op zich echt niet. Die zit gewoon zo in de weg!

Wij hebben precies dezelfde klachten. Vooral de (vaginale) spataderen hebben voor mij deze zwangerschap echt wel een klein beetje “verpest”. Ben hiervoor een paar weken geleden in het ziekenhuis behandeld door de dermatoloog omdat ik er echt flinke uitstulpingen van had op m’n schaamlip die door de wrijving ook bloedingen gaven. Ze hebben ze dichtgebrand, echt niet prettig (met name de verdoving zorgde ervoor dat ik bijna van m’n stokje ging) maar sindsdien in ieder geval na het herstellen een stuk minder druk op m’n vagina. Het blijft voor nu ook nog goed weg. De mogelijkheid zit er in dat ze tijdens de bevalling weer zullen ontstaan door de grote druk die er dan op je onderkant staat natuurlijk maar voor nu goede hoop dat het mee zal vallen. Ook totaal geen energie voor m’n zoontje van 2,5 (behoorlijke peuter puber op het moment) en eigenlijk alles wat je beschrijft klinkt me bekend in de oren! Voel je je vooral niet schuldig, je mag je gewoon zo voelen🌸 ik probeer het voor nu gewoon vol te houden door uit te gaan van een zwangerschap van 42 weken. Op die manier zal alles wat de kleine meid eerder komt voelen als een meevallertje 🍀. Ik ben nu 35+1 dus dat betekent nu nog maximaal 7 weekjes bikkelen. Zet hem op meid! 💪🏻❤️