Ouders minder betrokken dan schoonouders

Dit zijn dingen die je inderdaad wel gewoon moet zeggen. Hier heeft mijn moeder een rare tia achtig iets gehad met geen gevolgen toen ik 7 weken zwanger was(oorzaak was hoge bloeddruk en buiten in de kou een peuk gaan roken, zorgde voor korte vernauwing van de bloedstroom naar de hersens) het heeft maar 10 seconden geduurd, daarna was ze weer helemaal bij. Maar hierdoor heb ik zelf heel veel angst gehad om mijn moeder te laten oppassen. Dit durfde ik niet te zeggen, en hierdoor heeft mijn moeder lichte afstand genomen omdat ze niet wist wat er was, enkel dat ik veel te alert was die paar keer dat ze de baby kon vasthouden. Dit uiteindelijk uitgesproken en het gaat veel beter. Ze had het gevoel dat ik geen vertrouwen had in haar met me kind. Maar ik had geen vertrouwen in haar gezondheid omdat ze voor me neus ging trillen en bijna omviel. Dit had niks met haarzelf te maken. Maar omdat ik dit niet gezegd had dacht ze dat het aan haar persoonlijk lag. Dus maak het gewoon bespreekbaar.

Onze kinderen hebben maar 1 opa en oma. Van mijn partners kant is de moeder al vroeg overleden en zijn vader gelukkig optijd uit zijn leven vertrokken. Maar mijn ouders komen ook vaak met gebruikershandleiding. Mijn moeder is alcohollist en mijn vader trekt zich vaak terug in hobby's om zo maar niet teveel thuis te hoeven zijn . En dan hebben we het nog niet voer mijn jeugd met de problemen van mijn moeder erbij pfff. Maar goed. Ze geven wel veel om hun kleinkinderen, maar we moeten ze soms uit huis trekken om iets leuks met ons allen te gaan doen. Dit plannen we dan vaker vooraf gezien mijn moeder natuurlijk niet in beschonken toestand moet zijn. We maken er met ons allen het beste van en de leuke momenten koesteren we. Je kan verder niks eisen, hoogtens bespreken. Misschien gericht activiteiten plannen samen met opa en oma om zo meer interactie te krijgen

Dankjewel voor jullie verhalen! mooi hoe jullie er een weg in vinden ondanks alles. Ik vind inderdaad ook dat ik niks kan eisen..

Hier is het andersom. Mijn ouders zijn heel betrokken mijn schoonouders totaal niet. Schoonouders zijn verslaafd en schoonmoeder heeft twee hersenbloedingen gehad waardoor ze heel erg is veranderd. We nemen het haar ook totaal niet kwalijk ze kan er echt niks aandoen. Mijn schoonvader daar in tegen… in mijn eerste zwangerschap niet eens een keer langs geweest en toen onze dochter vorig jaar juli was geboren kwam hij pas in oktober kijken. Hij zei in de kraamweek dat hij kwam, manlief helemaal blij en toen kwam die niet. Wel foto’s van haar op fb posten zodat hij voor de buitenwereld kon doen alsof ie beste opa is. Hier hebben wij toen ook wat van gezegd willen niet dat mensen zomaar foto’s van haar posten. Met haar verjaardag in juli is hij ook niet geweest. Smoesjes op smoesjes. Ik ben er wel klaar mee maar snap dat het voor mijn man wel heel moeilijk is. Hij heeft dit vaak via de telefoon bespreekbaar gemaakt maar zijn vader doet er niks mee.. Je kan het zeker bespreekbaar maken en misschien ziet je vader het dan wel in. Hier is dat helaas vanuit schoonouders kant niet zo.

Herkenbaar. Ik kom uit een nest waar werd gezegd dat we alles met elkaar konden delen. Wat qua delen van emoties zeker niet het geval was. Iedereen leefde eigenlijk heel solistisch. Ik ben wat ouder moeder geworden (bam). En mijn moeder belt nooit om te vragen hoe het is ( ook niet als ze ziek zijn) of om te vragen of ik hulp nodig heb. Ik zie haar wekelijks als ze een dag op mn hond past omdat ik dan naar kantoor moet. Ik vind het enorm zond e. Ik verwacht niets. Maar zou de interesse naar haar klein kinderen heel mooi vinden ( ook voor mijn neven 20 en 18) alleen dat gebeurt niet. Ik heb me erbij neergelegd dat ze zo is en dat niet gaat veranderen en geniet enorm van de mensen ( buren of collegas) die wel interesse tonen in mij en mijn kinderen. Sterkte

Herkenbaar. Zelf idd uitjes momenten plannen om zo toch dat contact te hebben wat wij heel belangrijk vinden voor de kinderen❤️

Verdrietig jouw verhaal te lezen en ik begrijp dat je wilt dat het vanuit hen zelf komt. Uitspreken van bepaalde verlangens of verwachtingen kan goed vallen, maar kan ook verkeerd vallen natuurlijk. Alleen jij kunt inschatten of jouw ouders dit goed zullen ontvangen. En anders idd een aantal gerichte activiteiten plannen met hen om zo de band wat aan te halen. Hier een situatie waarin beide (ouders en schoonouders) inmiddels meer afstand hebben genomen. Door meerdere redenen dan wel, allereerst zijn zowel mijn moeder als schoonmoeder afgelopen jaar geopereerd. Wat ervoor zorgde dat zij weinig tijd met de kinderen konden doorbrengen. Ikzelf kamp al ruim een jaar met een depressie, 7 weken na de geboorte van mijn zoontje trok ik al aan de bel. Ik had gehoopt en verwacht dat ons vangnet zou bijspringen, maar dit was voor korte duur. Dit alles zorgt ervoor dat ik mezelf ook terugtrek in contact. De oudste ging afgelopen 4 jaar 1x per week naar mijn moeder (en mijn zusje die dag ook op de kinderen past) en dat zorgt ervoor dat ze betrokken zijn in haar wereld. Zij gaat nu naar school en de jongste gaat wel nog 1x per week naar oma. Mijn man brengt en haalt hem, dus ik krijg maar weinig mee van hoe het gaat. Mijn vader is soms ook thuis die dag maar hij doet weinig met de kinderen, zoals hij vroeger ook nooit bij mij deed. (Er speelde nog veel meer thuis, vroeger. Hier heb ik ook al jaren therapieën voor). En mijn schoonouders passen wel eens in de avonden op als we ergens naartoe gaan. En bij de oudste kwam ze wekelijks over de vloer (ze wonen een paar straten verder), ze appte meerdere keren per week hoe het ging. Ook toen zat ik er mentaal en fysiek niet best bij. Maar sinds onze jongste en haar operatie, zie ik haar soms weken niet. En spreek haar ook amper. Ze komt nooit langs en wij ook niet meer bij haar (alleen als er een reden voor is, zoals verjaardag). Ik realiseer me al te best, dat je terugkrijgt wat je erin stopt. Maar dit geld natuurlijk ook andersom.