Angst voor postnatale depressie

Hallo dames, Ik merk dat ik ook even van me af moet schrijven. Vandaag heb ik controle bij de gynaecoloog gehad waarbij we wat concreter gekeken hebben naar wat de inleiding in gaat houden. Ik ben 35 weken zwanger vandaag. We hebben afgesproken dat we over 2 weken definitief gaan plannen maar heeft wel al een en ander uitgelegd. De afgelopen dagen ben ik zeer onrustig en kan ik heel slecht mijn rust vinden. Ik ben enorm angstig en kan echt stress krijgen door mijn angst voor postnatale depressie. Zo erg dat ik merk echt niet klaar te zijn voor deze laatste fase van de zwangerschap en het niet willen eindigen hiervan. Ook al realiseer ik me dan wel dat ik vrij weinig keuze hierin heb natuurlijk🥲 Ik kan me echt druk maken om alles, maar de voornaamste dingen zijn de tijden met baby. Zo heb ik bijvoorbeeld heel slecht contact met mijn moeder en stiefvader en zie dit ook niet verbeteren in de toekomst. Zij hebben echt een handje in alles willen overheersen en bepalen voor anderen. Hiervoor ben ik dus ook bang met de kleine straks dat ze mijn grenzen niet respecteren. Anderzijds is me even medegedeeld door mijn schoonmoeder dat zij meteen na thuiskomst langskomen met de oma van mijn partner. Niet een paar dagen erna, nee echt meteen. Dit omdat ze een foto wilt van mijn man met haar en oma en onze kleine man. Die foto begrijp ik 100% en vind ook dat deze echt gemaakt moet worden, dit is heel mooi om te hebben, maar ik begrijp niet de haast waarmee dit gepaard gaat. Er lijkt vrij weinig begrip voor het feit dat ik ook rustig thuis wil komen en echt even rust in de tent wil (voor zover dat gaat met een newborn). Juist door mijn voorgeschiedenis met depressies en dus mijn angst voor depressie na de bevalling had ik eigenlijk een rustige kraamweek in gedachte zonder bezoek. Gewoon even goed wennen met man en onze baby met hulp van de kraamzorg. Rust is voor mij gewoon erg belangrijk denk ik in deze fase en wil daarin niet aan mezelf voorbij lopen. Zeker omdat ik niet kan voorspellen hoe de bevalling gaat, alles nieuw is aangezien het onze eerste is. Doe ik er goed aan die grenzen echt te bewaken in de kraamweek en echt even hard te zijn? Of moet ik het maar wat laten met risico dat ik mezelf echt voorbij loop? Wetende dat als ik mezelf voorbij ga lopen ik echt niet de beste versie van mezelf kan zijn voor mijn nieuwe gezin. Ik zie mezelf regelmatig anderen geruststellend toespreken of adviseren en daarom baal ik dat ik mijzelf niet rustig krijg en echt even wanhopig ben. Misschien loopt alles los maar helaas zie ik dat nu niet zo😞😞