Beval verhalen

Onze Roan is er🥰 Zondag 14 juli (39+6) had ik de hele dag al wat krampen, hierom de VK gebeld en deze is ‘s avonds langs geweest, ik zat op 0cm maar wel een bijna volledig verstreken baarmoedermond Maandag stond er al controle ingepland om 12u, hier aangenaam verrast dat ik op 3cm zat! Toen gelijk gestript, een uurtje later begonnen er toch wel vervelende krampen maar nog veel tijd ertussen (6-7min) Zo rond 6u weer gecheckt door VK thuis en ik zat op 4-5cm Rond kwam ze weer en om 9u zat ik op 6 en besloten we het ziekenhuis te bellen, ivm medicatie gebruik zou ik hier sowieso bevallen Om 10u aangekomen en de weeën werden steeds sterker Rond 2u dinsdagnacht 16 juli ruggenprik gekregen en hebben ze de vliezen gebroken, ondanks de ruggenprik had ik krachtige, regelmatige weeën! Maar ze waren heel goed te doen, voelde enkel de samentrekking, niet de pijn Half 5 zat ik op 8cm En even voor 7u op 10🥳 Dus ruggenprik uit en de druk werd alsmaar erger, en om 8:18 is onze flinke man geboren met 40+1🥰 Helaas wel een paar scheurtjes dus gehecht, en tijdens de ruggenprik niet doorgehad dat de doek van mn warme kruik af was dus een paar beste blaren op de buik🥴 ook wat teveel bloed verloren, dus het herstel is wat pittiger Al met al, kijk ik erg positief op de bevalling terug. Het is ons eerste kindje en oh wat zijn we verliefd🥰 We genieten volop en ik ben zo blij dat we hem eindelijk in de armen hebben, maar wat mis ik het nu al om hem bij mij in de buik te hebben🥺❤️

Yaël🩷 ~22/07 (41+0) om 02.09 Gisteravond rond 22u naar bed gegaan en heerlijk in slaap gevallen. Rond 00.30 eruit om te plassen en vanaf 00.40 begonnen de weeën, direct regelmatig met tussenpozen van ongeveer 4 minuten. Om 01.00 man wakker gemaakt en die heeft de verloskundige gebeld. Tegen 01.45 onder de douche gaan zitten om de weeën beter op te kunnen vangen en voordat de verloskundige er was is Yaël na 2 keer persen om 02.09 geboren! Wat een intense bevalling en wat ben ik blij dat het allemaal goed is gegaan! De vluchtkoffer lag al in de auto voor een poliklinische bevalling🫣.

Op 10 juli stapte ik om 7.30 uit bed en braken mijn vliezen. Dit werd opgevolgd door pijnlijke krampen die steeds extremer werden. Om 15 uur gebeld naar de verloskundige. Die kwam langs en constateerde dat de weeën nog niet snel genoeg achter elkaar kwamen. Ontsluiting wilde ze nog niet checken ivm infectiegevaar bij gebroken vliezen. Om 20 uur was de pijn niet meer te harden en kwamen ze gelukkig terug om te toucheren en ik bleek 5 cm ontsluiting te hebben! We mochten meteen door naar het ziekenhuis want daar wilde ik bevallen. In de auto kreeg ik een soort weeënstorm en aangekomen in het ziekenhuis bleek ik dan ook al op 8 cm te zitten. De pijn viel me echter zo tegen dat ik meteen om lachgas vroeg. En oh men dat was heeeerlijk. Die laatste 2 cm waren pijnloos en mijn man en de verloskundige hebben stuk gelegen om hoe ik aan het spacen was. Tot ik na 15 minuten riep: IK MOET POEPEN! Dit moest het teken zijn dat ik klaar was om te persen, en inderdaad ik zat op 10 cm ontsluiting! Helaas bleken mijn persweeën elkaar niet snel genoeg op te volgen en was mn persdrang niet groot genoeg om ons meisje er snel uit te werken. 2,5 uur moest ik alle persweeën weg puffen en probeerde ik verschillende manieren (andere houdingen, baarkruk, douchen) om de frequentie van de weeën op te krikken. Toen mocht ik mee gaan drukken met de persweeën die kwamen maar ook dat ging niet vanzelf. Na nog eens 2 uur mee persen was het moment eindelijk daar: Eva werd geboren! Ze werd meteen bij mij op de borst gelegd, wat een geluk en liefde voelde we meteen voor dit meisje. Helaas verloor ik na de geboorte van de placenta zo een 2,5 liter bloed en moest ik naar de OK voor het plaatsen van een ballon. Nu is het rustig aan herstellen maar vooral genieten van dit heerlijke kind. Ik kan nog steeds niet geloven hoeveel je van een ander kan houden. En het wordt met de dag meer 💖 Maar nog even: die ring of fire bestaat dus echt en ik kan ook niet geloven dat ik die pijn ooit ga vergeten 😂

Op 16 juli zou ik ingeleid worden wegens zwangerschapscholestasevan eerste kindje. Hier zag ik best wel tegenop omdat het zo onnatuurlijk voelt, iets opwekken wat zelf zou komen als het er klaar voor is. Maar vanwege de risico's gewoon beter om te doen uiteraard. Dus 16 juli afspraak om ballon te plaatsen. Bleek ik al 3cm ontsluiting te hebben! Dagen ervoor wel veel krampen en sluimerig bloedverlies maar dit niet verwacht, ballon plaatsing niet nodig. Keuze gekregen: zelfde dag vliezen breken of zoals gepland stond voor de volgende dag. Gekozen voor volgende dag om lijf zelf kans te geven. Boodschapje gedaan, ergens taartje gegeten en naar huis. In auto terug al flinke krampen die toch wel erger werden. Eenmaal op de bank met kruik op mn buik; dacht dat het voelen naar de ontsluiting de krampen zou geven. Na halfuur op de bank te liggen werd het toch wel erger dus net toen ik dacht: zouden dit dan weeën zijn en ging zitten braken mijn vliezen. Vruchtwater was niet helemaal helder, gebeld en konden direct weer terugkomen. Weeen in de auto werden steeds erger en eenmaal in een kamer zat er geen pauze meer tussen, weeënstorm. 4,5 cm ontsluiting en gevraagd om ruggenprik: dacht dat het lang zou duren maar kon bijna direct gezet worden. Blij dat ik dit zo vroeg heb aangevraagd toen het nog wel te doen was en het nog kon. Kort erna 8 cm ontsluiting. Had last van oncontroleerbare spierspanning en hele tijd gevoel dat ik moest poepen wat wel naar was, na aantal uur dosis wat opgehoogd door pompje elk kwartier en hierdoor kon ik relaxen, nog een boekje gelezen en muziek geluisterd. Weeën vielen weg en zijn 8 uur lang op 8 cm blijven hangen. Uiteindelijk wee opwekkers gekregen en nog restje vliezen gebroken en hierdoor 9,5 cm bij volgende controle. Ze zou over 2 uur weer terugkomen en adviseerde ons om nog rust te pakken, dit ook gedaan en lekker wat weg gedommeld. Na die 2uur volledige ontsluiting en mocht direct gaan persen! Vroeg nog om even een minuutje mn gezicht wassen om echt wakker te worden haha wat een overgang ineens! Persweeën voelde ik goed en daar gingen we dan! Konden al snel zijn haartjes zien en zeiden dat het weleens snel kon gaan. Nou uiteindelijk 2 uur geperst haha hij zat vast, hartslag bleef goed dus bleven door gaan, allerlei houdingen geprobeerd: zij, rug, handen voeten. Wat een oerkracht komt er dan los zeg bizar! Na 2 uur persen was hij er dan eindelijk, magisch! Kijk positief terug op de bevalling, zo blij dat hij besloot zelf te komen op de dag van de inleiding, precies zoals ik eigenlijk hoopte maar natuurlijk nooit verwacht had! Duurde lang (17uur vanaf moment vliezen breken) en ja het is intens maar wauw dit heb ik toch maar even mooi gedaan!

Hier een intense bevalling gehad die emotioneel heel wat met mij gedaan heeft.. Op 10 juli om 8.00 zou ik mij moeten melden voor de inleiding van mijn tweeling zwangerschap, die dag zou ik precies 37+0 zijn. Alleen besloot de tweeling toch de inleiding te willen skippen: in de nacht om 00.30 braken mijn vliezen. Geen weeën te bekennen maar vanwege tweeling zwangerschap zijn we direct naar het zkh gegaan. In het ziekenhuis kreeg ik vanaf 1.30 wat weeën, maar heel minimaal en niet heel pijnlijk. Het zette niet echt door, soms had ik er 1 in de 20 minuten. Ik bleek om 4.45 al 5 cm ontsluiting te hebben zonder echt nare weeën! Ik besloot onder de douche te gaan en kreeg daar soms 2 weeën achter elkaar, soms weer 1 in de 10 minuten. Ik noemde het fluweeen en baalde dat het niet echt door zette. Maar anderzijds voelde ik aan mijn lichaam dat het echt heel snel ging/kon gaan. Ik had het idee dat de ontsluiting mega snel vorderde bij elke wee die ik had. De verpleegkundige 2x gebeld en die gaf aan dat het nog te onregelmatig was dus we echt af moesten wachten. Maar om 6 uur had ik toch echt persdrang! Het kwam uit het niets want er zat 15 minuten tussen de wee ervoor en dat ik persdrang kreeg.. Zo'n mindfuck! Maar goed. Toen kreeg ik weeën opwekkers want ik had na 1x persdrang ook geen weeën meer.. uiteitduurde het 10 minuten voordat ik een perswee kreeg en toen is in 1x persen ons meisje geboren. Dat was te doen en dat ging vlug! Maar toen.. Onze jongen lag in stuit en was nog niet ingedaald. Ik had geen persweeën meer. Hij kreeg bradycardie en het moest nu snel gebeuren. Ook bleek dat hij zijn hand naast zijn benen had liggen, zo zou hij er niet uit kunnen. Dus toen kwam het meest vreselijke moment (na 3 bevallingen ben ik wel wat gewend, maar dit voelde als horror). De gynaecoloog heeft met zijn hand inwendig het handje moeten pakken en naast het hoofd van mijn zoon moeten plaatsen. En dan even na te gaan dat het hoofdje tot boven mijn navel zat. Daar zat de hand van de gyn dus ook te wroeten. Wat een onmenselijk gevoel, het voelde alsof al mijn ingewanden werden rond geroerd (had geen pijnbestrijding). Ik heb nog nooit geluid gemaakt bij de bevallingen maar nu heb ik het uitgeschreeuwd, het was niet te doen. Heb gemeekt dat het zou stoppen 😢 Uiteindelijk is het gelukt en heb ik zonder persdrang (de weeën opwekkers deden hun werk niet) mijn zoon zelf op de wereld kunnen zetten (de gyn trok wel aan de benen van mijn zoon). Toen bleek dat hij niet goed ademde, bewoog niet. Dus hij werd weggehaald. En gelukkig knapte hij na wat ondersteuning goed op. Ik heb me in 10 minuten tijd zo weerloos en verantwoordelijk gevoeld, terwijl ik een pijn heb ervaren die ik niemand gun. Ik heb regelmatig flashbacks en word dan heel emotioneel/naar. Of als ik aan de arts denk dan vloeien de tranen al. Kan het niet stoppen! Ik krijg ondersteuning vanuit het zkh en ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ik dit een plekje kan geven.

Gefeliciteerd met je tweeling, hopelijk hebben zij inmiddels lekker hun draai gevonden?🥰 Maar wat een bizarre ervaring voor jou zeg. Op dat moment ben je enkel een lichaam waar een baby uit moet, hoe onterend dat ook is.. Goed dat je nu hulp krijgt, maar weet dat je dit op je eigen tempo mag verwerken. Uit eigen ervaring was ik hier pas 1 jaar later echt aan toe. Neem alle tijd voor je bevallingstrauma lieve mama😘

Ik krijg tranen in mijn ogen, wat heftig voor je. Je hebt het super gedaan en die kleintjes zijn het allemaal waard. Wat goed dat je al ondersteuning krijgt. Veel liefs en knuffels ❤

Ik ben bevallen met 40+5. Na een week een aantal keer voorweeën te hebben gehad begonnen maandag 15 juli de echte weeën. Om 22:00 werden deze regelmatig en pijnlijker en besefte ik me dat het de echte weeën waren! We maakten ons klaar voor de thuisbevalling en maakten het huis gezellig. Om 00:30 kwam de verloskundige langs en had ik 5 cm ontsluiting! Het opvangen van de weeën ging lopend erg goed, maar ik kon mijn draai niet vinden in ons eigen bad dus onze verloskundige stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan. Daar hadden ze ook een bevalbad en ze gaf aan daar al veel moeders in te hebben geholpen. Ook konden we het daar gezellig maken met een muziekje en kaarsjes aan. Ik weet achteraf niet waarom, maar ik had een soort sauna achtige ervaring in mijn hoofd. Ik wijd dit aan de hormonen haha. Daar aangekomen was het natuurlijk een ziekenhuis en super klinisch. TL verlichting aan en het bevalbad was nergens te bekennen. Die moest nog aangevraagd, opgezet en klaargemaakt worden. Ik merkte dat ik mij teleurgesteld voelde toen ik daar stond. Ik had graag thuis willen bevallen en nu stond ik "opeens" heel ondoordacht daar. Ze wilden de hartslag van de kleine nog even checken en dan zouden mijn vliezen gebroken worden en zou het bad klaargemaakt worden. Helaas hoorden ze een overslag in z'n hartslag en werd ik medisch. Aangegeven werd dat de kans heel klein was dat dit iets zou zijn. Bij de meeste baby's werd dit vanzelf opgelost wanneer de longen gingen werken. Achteraf hoorde ik dat de kans 1% was dat hij na de geboorte een versnelde hartslag zou hebben. Door de drukte waren de draadloze ctg apparaten niet meer beschikbaar. Hierdoor had ik 1 vierkante meter aan bewegingsruimte. Waarbij ik ook kon zitten op een bevalbal of liggen. Ik kon niet meer douchen, in bad, lopen en mocht niet meer naar de wc. Helaas lukte het niet om zo de weeën goed op te vangen dus na een tijd gestaan te hebben, voelden mijn benen en voeten pijnlijk en moe en vroeg ik om de ruggenprik. Ik merkte dat ik me totaal niet meer ontspannen voelde en door de drukte in het ziekenhuis voelde ik me erg alleen en niet gehoord. Ik had namelijk aangegeven dat ik niet meer aan het apparaat wilde, omdat de kans op complicaties bij de kleine zo klein waren. Hier had ik geen keuze in. Omdat meedere vrouwen aan het bevallen waren duurde het 2.5 uur voordat de ruggenprik gezet konden worden. Ik hoorde hard geschreeuw in de kamer naast me en de verpleegkundige kwam naar me toe, je hebt geluk! De derde wachtende heeft de ruggenprik niet gered dus je bent eerder aan de beurt! Ik had ruim 8 cm ontsluiting toen de prik gezet werd en ik voelde geen weeën meer. Heerlijk! De weeën stopten dus na 3 uur geslapen te hebben braken ze mijn vliezen en daarna had ik 9 cm ontsluiting. Hierna nog wat houdingen op bed gedaan zodat de ontsluiting verder zou vorderen en de baby verder zou indalen en ik geen wee opwekker nodig zou hebben. Dit lukte en ik moest op m'n linkerzij liggen om het laatste randje door middel van het gewicht van de baby te laten ontsluiten. Hierna kreeg ik al snel een drukkend gevoel en een paar minuten later had ik het gevoel dat ik heel nodig moest poepen. We drukten op de bel en toen kwam iemand binnen. Mag ik al persen???? Riep ik. Uhh dat weet ik niet zei de kantinejuffrouw. Ik kom jullie lege bordjes even ophalen. (Vonden we achteraf heel komisch) hierna kwam de verloskundige gelijk binnen en mocht ik mee drukken. Uiteindelijk is ons lief kereltje na 15 min persen geboren! Ik kijk achteraf heel positief terug op de bevalling en geef het een 8. De medewerkers van het ziekenhuis waren heel lief, ben superblij met de steun van mij parter en ik ben trots op mezelf ook al is het anders gelopen dan ik voor ogen had. Ook ben ik heel erg blij met het resultaat! Hij was het dubbel en dwars waard en maakt het heel goed.

Wauw wat een bikkel en heldin ben jij! Niet meer dan logisch dat dit heel veel emoties bij je losmaakt, je hebt gigantisch in spanning gezeten. Geef het tijd, dit is normaal. En als je er langer last van blijft houden is het niet gek hier t.z.t. met een psycholoog over te praten.

Dank voor jullie lieve woorden, doet me goed (en raken me echt) :)

Gefeliciteerd met je tweeling 🥰 Jeetje wat heftig verhaal! Krijg er gewoon de kriebels van. Geef het tijd!😘 Goed dat je ondersteuning krijgt vanuit het ziekenhuis. Gewoon op je eigen tempo doen.

Donderdag 18 juli om 15:30 braken ineens met 39+3 mijn vliezen toen ik even op de bank lag te slapen. Om 17:00 begonnen er wat weeen. Vanaf 23:00 begonnen deze regelmatig te komen en om 03:00 zat ik op 3 cm. Later om 06:00 kwam de verloskundige terug en zat ik op 5-6 cm waardoor we naar het ziekenhuis mochten gaan. In bad gegaan, waarna de weeën enorm afnamen. Om 11:00 nog 5-6 cm dus zijn de weeenopwekkers gestart en ben ik overgedragen aan het ziekenhuispersoneel. Uiteindelijk werden de weeen door de opwekkers zo heftig maar vorderde er na uren nog niks aan ontsluiting dat ik een ruggenprik heb gekregen. Helaas deed deze niks. Toen kwam om 16:00 de verloskundige van de late dienst toucheren en gaf aan dat ik geen 5-6 heb gehad maar dat het altijd 4cm is geweest en gaf ze aan dat mijn vliezen nog niet volledig gebroken waren. Deze heeft ze gebroken en na een half uur zat ik wel op 6 cm. Weeen opwekkers zijn enorm opgehoogd waardoor ik om 22:30 op 10 cm zat, maar bleek dat ze een sterrenkijker was en niet volledig ingedaald. Ze hebben toen de weeën opwekkers nog hoger gezet en een uur later weer gekeken maar ze was niks verder ingedaald. Toen is er besloten om een spoed keizersnede uit te voeren omdat het niet vorderde en ik al 32 uur onderweg was.. onze dochter is 20 juli om 00:31 geboren🩷 Helaas is de ruggenprik voor de keizersnede te hoog gezet waardoor ik bijna niet kon ademen en heb ik niks meegekregen van de geboorte en moest ik na het hechten direct door naar de IC. Gelukkig ging het snel iets beter en mocht ik na een paar uur terug naar de kamer waar mijn vriend en dochter samen waren. Zondag 21 juli zouden we naar huis mogen in de middag, helaas werd ik ineens uit het niets niet goed en bleek ik een ileus te hebben. Direct opnieuw aan het infuus en een sonde om de maag te hevelen. Ik mocht niks meer drinken en eten. Nu gaat het gelukkig beter en mochten we dan eindelijk vandaag naar huis toe🩷

Vanacht om 2 uur wakker geworden van krampen. (Dacht ik). Toen even 20 minuten afgewacht. Toen maar mijn vriend wakker gemaakt en hij belde het ziekenhuis. (Was medisch ivm kleine baby). Mijn moeder kwam naar ons toe omdat onze zoon in bed lag. We waren om 3 uur in het ziekenhuis. Eerst even een half uur een hartfilmpje gemaakt. En daarna ging ze kijken en had ik al 8 cm ontsluiting. Ik vroeg of ik nog een morfine pompje kon. En dat was goed. Infuus ingebracht. Alleen toen braken mijn vliezen.. dus toen ging het morfine pompje niet meer door. Hele heftige weeën moeten opvangen en al snel dat ik mocht persen. Alleen ze was een sterrenkijker dus het persen ging moeizaam. Toen hebben ze een knip gezet en daarna was ze er gelukkig heel snel. Uiteindelijk om 05:07 geboren. De bevalling was heel intens. Ik vond hem heftiger als bij de eerste. Maar denk omdat het nog sneller ging en ze sterrenkijker lag. Nu nog in het ziekenhuis en morgen naar huis. 😊

Toch geen inleiding dus? Gefeliciteerd!!!! Was je eerste ook een sterrenkijker? Lekker genieten als jullie thuis zijn ook met Sef!

Hier vergelijkbaar, ook een sterrenkijker en de onsluiting vorderde heel snel. Zo snel dat er geen tijd was om naar het ziekenhuis te gaan. Toen de verloskundige er was, begon het persen al. Dit duurde 1,5 uur en toen is ze geboren. Bleek dat ze ook nog eens 4800 gram woog en 55 cm was 😅 hier nooit een idee van gehad en misschien maar goed ook, want ben blij met de spontane thuisbevalling.

Dankjewel! Nee ze dacht dat gaan we toch niet doen 😂 Nee de eerste lag gewoon normaal. Die bevalling duurde ook maar 6 uurtjes. Als het geen sterrenkijker was denk ik dat ik binnen 2 ,5 uur wel bevallen was. 😅Gaan we doen! 🩷 Bij jou nog rustig ?

Dat maakte het persen wel intens zn sterrenkijker vond ik 😅 Verloskundige zei ook steeds ze gaat heel snel geboren worden. Maar dat viel toen dus wel ef tegen met persen.. ma goed ze is er haha. Bij onze eerste had ik ook geen tijd meer om na het ziekenhuis te gaan Nu wel meteen kunnen gaan bij de eerste symptomen 😊

Ja dat persen vond ik erg intens hoor, ik dacht ook: dit schiet niet op. Maar zoals je zegt: ze is er, en dan is het eigenlijk alweer snel 'goed'. Bij mijn eerste wilde ik juist thuis bevallen maar had onze dochter in het vruchtwater gepoept en moest ik met persweeën naar het ziekenhuis 😅

Yes nog rustig! Helaas! Eerste was bij mij ook een sterrenkijker. Benieuwd hoe deze er straks voor ligt😅 Vandaag lekker naar huis in ieder geval! Geniet ervan!

Komt goed! Dankjewel! Succes alvast met de bevalling, hopelijk meldt ze zich snel! 😊🩷