Borstvoeding mislukt

Ik geef geen bv en heb daar ook geen ervaring mee want ik heb bewust voor kv gekozen vanaf geboorte. Wil alleen even zeggen wees niet te hard voor jezelf lieve mama!😘

Mijn lactatiekundige zei het volgende en dat vond ik heel mooi om naar te leven: Voeden is, fles of borst, een moment van verbinding met je kindje. Wanneer borstvoeding niet lukt en het voor mama niet meer leuk is, is het juist verstandig om over te stappen naar kunst, omdat jouw kindje dan weer met zijn of haar mama in ontspannenheid kan verbinden tijdens het voedingsmoment. Een mama die heel erg in de stress zit of boos is op zichzelf, is niet fijn voor jouw kindje. Ik vind het al super goed dat je er alles aan hebt gedaan. Meer dan dat kan je niet doen. Dus wees lief voor jezelf en ga lekker genieten van de mooie voedingsmomenten met je kindje. Je doet het super!

Hey ik begrijp me in je verhaal ik wou zo graag borstvoeding geven maar lukte niet vanwege me tepels verder niet meer achter aan gegaan nu kolf ik wel maar vind het ook kut dat ik het nooit kan ervaren:(( wees niet zo steng voor jezelf het gaat goed komen met je kleintje ! 💞

Ik geef bv, maar ik heb ook veel tranen gehad! Mijn productie was een aantal dagen ook knudde. Heb op beide tepels blaren gehad, veel tranen gehad en er echt doorheen gezeten. Wij hebben moeten bijvoeden met kv aangezien onze vent ook teveel afgevallen was. Toen ik voor mezelf rust gevonden had liep mijn bv weer. Ik heb geen ervaring met donormelk, maar dus wel met je gevoelens erbij. Wees niet te hard voor jezelf! Je doet het super goed als mama😚😚

Hey, hier eigenlijk exact dezelfde ervaring. En heel veel verdriet van gehad. Vanaf het eerste moment aanleggen was ik er enorm op gebrand om het te laten slagen. En tegenslag na tegenslag. Extreme tepelkloven, tot bloedens toe (het bloed droop er letterlijk vanaf, paarszwarte korsten.. Echt om te janken). Tepelhoedje geprobeerd, ook geen enorm succes. Vervolgens een week lang zitten kolven om de productie maar op gang te krijgen en elke keer dat ik een enkele druppel in dat flesje zag vallen na 30min kolven, werd het verdriet steeds groter. Ik voelde me intens verdrietig, terwijl ik steeds maar weer aan dat apparaat ging zitten. Ook een zeer slechte ervaring met een lactatiekundige, die me op dat moment niet de steun/advies heeft gegeven dat ik heel hard nodig had. Was onbereikbaar of gaf geen antwoord (en nee, ik heb niet te veel van haar gevraagd oid). Uiteindelijk begon ik steeds meer te beseffen dat ik mijn kleine meisje echt tekort deed door 8x per dag een half uur te kolven, wat niets opleverde, terwijl ik in die tijd ook fijn met haar had kunnen knuffelen. Besloten om de opgespaarde borstvoeding van al die keren (de totale opbrengst was maar een bodempje) aan haar te geven en er een bijzonder moment van te maken. Ik heb zo hard gehuild, maakte een soort oergeluid dat ik nog nooit van mezelf had gehoord. Schiet nu ook weer vol. Kraamhulp heeft me op het hart gedrukt dat ze in al die jaren niet zo'n doorzetter heeft gezien. Ik lees bij jou een vergelijkbaar verhaal en zie dat dat voor jou ook geldt. Ik begin inmiddels te beseffen dat het oké is. De aandacht en liefde die ik haar nu kan geven, ipv eenzame en verdrietige kolfmomenten, is zoveel beter voor haar. Geef het de tijd, het zal steeds een beetje meer slijten. Maar dat het een vreselijk gevoel is, dat mag er gewoon zijn. Maakt je alleen maar een zorgzame moeder die alles voor haar over heeft. Fijn trouwens om te weten dat ik niet de enige ben die hier doorheen moet. Dat helpt eigenlijk ook al.. Hopelijk ook voor jou!

Hier de eerste weken ook superveel struggles gehad met borstvoeding. De eerste dagen wilde hij niet, was te moe. Ik veel handkolven en fingerfeeding, maar alsnog na 2 dagen teveel afgevallen. Op naar de kunstvoeding waar de hoeveelheden per dag met 10 ml oplopen, dit kon ik onmogelijk met mijn kolfproductie bijbenen. Kunstvoeding geven voelde als falen, ik kon als moeder niet volledig voorzien in de behoefte van mijn kindje. Wel elke keer eerst gekolfde voeding gegeven en dan aangevuld met kunstvoeding, om zo ook alsnog te proberen mijn productie op peil te krijgen. Uiteindelijk tongriem laten laseren. 4 weken lang oefeningen moeten doen met de kleine, naast het kolven, voeden, verschonen en alle andere dingen die moesten gebeuren. Na 5 weken alsnog de keuze gemaakt om over te stappen op volledige borstvoeding, het moest en zou slagen. Na dagen clusteren, zere en onwijs lege borsten is het gelukt! Echter, ik lees nog steeds veel verhalen over dat we te snel overzet worden op kunstvoeding en er te weinig begeleiding is voor het laten slagen van borstvoeding. Dat was mijn gevoel ook: te weinig begeleiding om uiteindelijk op 100% borstvoeding te kunnen komen.ik heb er zelf voor moeten vechten en veel middelen moeten aanspreken om het te laten werken. En ik ben in die eerste weken echt niet de leukste en gelukkigste moeder geweest voor mijn kleine, door mijn obsessie over borstvoeding en de tijd die ik kwijt was voor het kolven. Voor mij is het nog elke keer pijnlijk wanneer terugdenk aan de eerste dagen / weken. Mijn conclusie mama: of het nu wel of niet lukt, als jezelf niet vergeeft en/of de situatie niet accepteert en lief voor jezelf bent, blijft dit gevoel. Het belangrijkste is dat we weten dat we alles voor onze kindjes overhebben en dat die liefde en toewijding, meer dan voldoende is voor een gezond en gelukkig kindje ❤️ Focus op wat wel lukt en weet ook dat de vrouwen die je ziet waar het "effortless" gaat, veelal ook hun verhaal hebben. Ik heb zelf ook vaak de handdoek bijna in de ring gegooid door veel misinformatie en marketing. Niets is wat het lijkt... 🌹

Ik herken je verdriet heel erg, heb toevallig begin van de nacht nog huilend een lactatie kundige gemaild. Mijn dochtertje is nu 4,5 week oud en heb ook zo’n gevoel van falen. Vooraf zei ik dat het me niet uitmaakte, voeding is voeding, als ze maar groeit… Maar helaas, het maakt me wel uit. Bij mij kwam het door meerdere dingen: Mijn herstel down under, ik had zoveel pijn en kon gewoon geen houding vinden om te voeden. Hoe ik ook zat, lag of hing… alles deed zo zeer en elke voeding was ik aan het huilen. M’n herstel ging ook nog eens klote, i.p.v. dat het beter werd. De hechting van m’n knip ging wijken, waardoor ik alleen maar meer pijn had. M’n dochtertje heeft moeite met aanhappen, ze wordt dan helemaal gefrustreerd en dan lukt het natuurlijk helemaal niet meer. Met daarbij dat ik niet in een juiste houding kon komen en zij ongetwijfeld mijn spanning voelde. Ook tijdens het drinken deed ze onwijs onrustig. En toen kwam geelzucht, nog meer stress erbij. Moest er niet aan denken dat zij in het zkh onder de lamp moest. Ook kwamen ze 5 dagen achter elkaar bloedprikken, wat ik echt echt vreselijk vond. Door de geelzucht plaste ze bijna niet en moest ik gaan kolven om precies bij te houden wat ze binnenkreeg en zo te kunnen monitoren wat er aan plas uit kwam. Kolven ging echt helemaal niet, ik was zo gestrest, had zoveel pijn en zoveel verdriet… met de kraamhulp heb ik toen besloten om borstvoeding af te sluiten en over te gaan op kunstvoeding. Dit was op dag 8 of 9, dat ik stopte, ik heb zooooooveel gehuild. Al kon het gewoon echt niet, mijn herstel ging alleen maar achteruit en ik huilde iedere voeding. M’n dochtertje reageerde ook op mijn verdriet en zo werd elke voeding een grotere strijd en zag er steeds zo vreselijk tegenop. Nu sinds een week probeer ik haar weer af en toe aan te leggen, ik bleef toch steeds wat melk in m’n borsten houden. Maar het probleem blijft: ik kan geen houding vinden, aanhappen lukt niet, m’n dochtertje wordt woest en het eindigt dat ik weer in tranen ben. Heel soms lukt het even maar al snel is m’n dochtertje tijdens het drinken onrustig en blijft ze loslaten. Volgens de osteopaat heeft ze spanning in haar nekje waardoor bepaalde bewegingen voor haar lastig zijn, hopelijk wordt het beter na een aantal behandelingen. Ik vind nog steeds dat ik door moet zetten, die melk is er en het kan toch verdomme niet zo zijn dat het gewoon niet lukt? Al is het maar 1 voeding per dag, gewoon 1 momentje van ons samen en dat ik haar de beste voeding mee kan geven. Dus mijn laatste hoop: een lactatie kundige. Daarna geef ik op, dan heb ik er echt alles aan gedaan. Dan heb ik enorm doorgebeten in m’n kraamweek, ondanks m’n eigen pijn. Ik heb voor mezelf gekozen, om eerst te herstellen. M’n borsten gaven nog niet op dus wederom weer aanleggen en elke dag proberen, met tranen en frustratie. Ben nog steeds niet helemaal hersteld maar ik ben als de dood dat die melk straks weg is en dan is het waarschijnlijk wel einde verhaal… Ik zet nog even door, ik wil zo graag dat het lukt, dat het relaxt is… zoals het bij anderen inderdaad lijkt. Maar verdriet heb ik elke dag, het is zoiets natuurlijks maar waarom wil het dan niet? Ik snap je verdriet. Aan de ene kant vind ik dat we niet zo hard moeten zijn voor onszelf, kijk wat we er allemaal voor doen. Je hebt doorgezet tot bloedens aantoe. Maar het lijkt zo gemakkelijk te gaan bij een ander, dat is gewoon wat je zelf ook wil… Sorry voor m’n mega lange verhaal, geloof ik dat ook even van me af moest schrijven 😅

Wat vreselijk oneerlijk he, dat het soms zo gaat en andere moeder probleemloos de vriezer al voor het komende tijd vol lijken te hebben. Niet gaan vergelijken, kreeg ik als tip, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb naast een lage (kolf)productie ook onwijs pijnlijke en gevoelige tepels. Geen open tepels zoals jij beschrijft; ik ben echt onder de indruk van hoe je hebt doorgezet! Mijn kindje had moeite met aanhappen, raakte gefrustreerd aan de borst door de "dwanghouding" (last van nekje) en klemde met zijn kaken waardoor het steeds een onprettige ervaring was. Inmiddels zit er een stijgende lijn in door een traject bij de chiropractor. Maar inmiddels heb ik door de pijn zo'n negatieve associatie met live borstvoeding geven, dat ik het nog niet aandurf hem vaker dan twee keer per dag aan te leggen. Daar kan ik mij ook wel heel schuldig over voelen, nu hij het eenmaal onder de knie heeft. Ik vind het fijn om hier te lezen dat je kindje er het meest aan heeft als je als mama ontspannen bent. Dat wist ik natuurlijk wel, maar het onschuldigd wel. Hopelijk kun je het voor jezelf een plekje geven, probeer te kijken naar wat het nu aan tijd en stress scheelt, hoe je nu op een hopelijk meer ontspannen manier de verbinding met je kindje kunt aangaan! Je hebt het super goed gedaan!

Och, wat een verhaal! Wat verdrietig dat je je zo voelt... je hebt alles geprobeerd wat er in de kraamweek kon, het valt echt niet mee hè.... Het lijkt op mijn borstvoedingsverhaal bij onze oudste. Ik had ook kapotte tepels in de kraamweek, veel pijn veel frustratie bij mij als mn dochter. Op dag 10 heb ik een lactatiekundige gebeld maar dat was helemaal niets, ze gooide een kolf op de bank en dat was het. Daarna een andere gebeld en toen had ik eindelijk de goede hulp, dat was mijn reddende engel. Op haar advies naar de osteopaat en uiteindelijk heb ik 11mnd gevoed. Bij de tweede zwangerschap zei ik: zo'n kraamweek wil ik nooit meer. Op dag 3 kwam de lactatiekundige en bleek een verkorte tongriem, met 1 week zaten we bij de osteopaat. Bij de derde baby weer alles in de kraamweek in gang gezet. Weer had ik kapotte tepels op dag 2 al maar ik wist dat er hulp kwam. Het was 3 weken afzien, toen sloeg de behandeling bij de osteopaat aan. Wat ik zeggen wil: borstvoeding geven is echt investeren, kost veel moeite in het begin en dat heb jij ook echt gedaan zo te lezen. Wat balen dat het dan niet lukt... Ik herken de druk en de pijn in de kraamweek, dat alles in het teken staat van borstvoeding, ook bij deze derde baby had ik dat, ook al was er binnen een week hulp.. Daar mag je ook echt van balen want dat voelt als falen omdat jij diegene bent die melk heeft en moet aanleggen, jij bent degene die je baby 'in leven moet houden', oooh ik herken dat zo! En dan je herstel en al die hormonen, dat helpt dus echt niet mee.. en iedereen die er wat van vindt, opzien tegen elke voeding en elk weegmoment... Zou je nu nog een lactatiekundige kunnen inschakelen? Zolang is het niet geleden,als het alsnog niet lukt dan helpt het misschien ook in je verwerking? Je hebt het goed gedaan hoor lieve mama!

Heel herkenbaar! Mijn kraamweek draaide ook om borstvoeding. Ik heb 2 x borstontsteking gehad en ik was ook helemaal kapot. Ging ook tot het uiterste maar zoontje bleef afvallen. Zelfs toen ik de hele dag door borstvoeding had gegeven en aan niks anders toe kwam. Inmiddels geef ik kv en daarnaast bv in de fles. Ik kolf 3 keer per dag. Dat is behapbaar. Mijn productie is mooi op gang gekomen en ik heb een fijne handsfree kolf. Ik heb er vrede mee. Kv is ook goed en heeft hoge standaarden. En hiernaast krijgt hij toch mijn antistoffen. Is dit misschien ook wat voor jou ernaast?

Lieve mama, dit is echt géén opgeven. Ik geef zelf borstvoeding en als dat zo gegaan was als bij jou was ik ook gestopt. Want dit is niet te doen!! En daarbij mis je dan als moeder alle mooie momenten met je baby en dat is veel erger dan géén borstvoeding geven. Ik wil je een dikke knuffel geven. Ga lekker genieten van jullie baby en geniet van alle mooie momenten. Dat is veel belangrijker dan borstvoeding geven. Je hebt echt niks verkeerd gedaan echt niet.

Omdat mijn dochter groot was bij de geboorte, en mijn bv niet helemaal opgang kreeg ik de keus om kunstvoeding te geven of dat mijn meisje een suikercurve in het zkh zou krijgen om te kijken of haar suiker niet teveel dipte. De afweging bv of kv was sws al laagdrempelig bij mij. Dus ik koos voor volledig kv. Nu had ik in mijn kraamweek de hele week buikpijn, ik wilde zo graag bv geven. Ik lekte mega veel melk en m'n dochter zocht continue mijn tepel. Was snachts tussen de flessen door zo onrustig dst ik haar graag op dat moment een slokje had willen geven. Na een week heb ik haar aangelegd om te kijken wat er gebeurde. En ze dronk 10 minuten uit elke borst. Ik heb gelezen over opnieuw opgang brengen van de bv, lactatiekundige gevraagd etc. Maar later op de dag was m'n dochter zo gefrustreerd want er kwam geen melk meer, ik moest haar elke 3 uur aanleggen en daarna nog half uur per borst kolven. Heb nog een zoontje rond lopen. Dus alles bij elkaar heeft er toch voor gezorgd dat ik dit niet ging volhouden. Ik heb haar alle afgekolfde melk gegeven en dat voelde goed, ik heb haar wat van mij kunnen geven en een moment ervaren hoe het is om bv te geven. De volgende dag lekte ik geen melk meer en was ik in mijn hoofd ook rustig. Alsof mijn lichaam en geest echt met elkaar eens waren. Nu een hele tevreden baby!

Ah jeetje wat verdrietig om te lezen dat je er ook zo veel aan hebt gedaan en doet, ondanks dat je zelf er aan onder door gaat, en dat het nog steeds niet goed lukt. Ik hoop dat je ook wat hebt aan deze lieve reacties hier. ❤️

Wauw wat een doorzetter ben je inderdaad! En zo herkenbaar. Het klopt inderdaad wat je zegt: door de keuze te maken en onszelf te “verlossen” kunnen we er veel meer aandacht en liefde aan onze dochters geven 🙏.

Wauw wat goed dat ondanks alle moeite het toch is gelukt! 💪🏻 Dank voor het delen van je verhaal en de lieve woorden!

Lief, dankjewel 🙏

Heftig om je verhaal te lezen en wat ben jij een doorzetter zeg! ❤️ hier ook 2 osteopathie en 2 lactatiekundigen gehad, vandaar even een reactie op je verhaal - als tip - ik had bij zowel onze eerste osteopaat als lactatiekundige geen fijn gevoel. Tja, dat heeft geld gekost, maar ik had toch echt het gevoel dat het niet klopte. Voor beide toch nog voor een seconde opinion gegaan. En wat een verschil heeft dat gemaakt zeg. Moraal: volg ook hier je gevoel. Als je gevoel zegt dat het niet klopt of dat er nog iets is wat niet op z'n plek valt, en je hebt de puf (en de financiële mogelijkheden), dan is het de moeite waard. De reden dat ik benoem is niet omdat ik denk dat je er niet genoeg aan doet, integendeel, je bent al zover gekomen en je wilskracht is zo groot, soms is net het juiste zetje nodig en ik gun het je (iedereen trouwens) van harte dat het alsnog slaagt! Veel sterkte en een voorspoedig herstel gewenst en wees lief voor jezelf ❤️

Super lief en bedankt voor de tips. Ik krijg beide gelukkig vergoed dus dat scheelt, al had ik het er anders zeker voor over gehad trouwens. M’n dochtertje heeft spanning in haar nekje, waardoor aanhappen en goed drinken lastig is. Ook met de fles. Dus nu alle hoop op de osteopaat en dinsdag komt de lactatiekundige, ik ben heel benieuwd 🙂 Ik heb de hoop wel een klein beetje opgegeven want m’n melk lijkt nu wel terug te lopen maar ga proberen de komende dagen toch te kolven 🤷🏼‍♀️

Ik herken je verhaal volledig! En ik heb me ook zo rot gevoeld bij de eerste over flesvoeding. Ik voelde me een mislukte moeder omdat bv niet gelukt was. Toen ik op mijn werk terugkwam na het verlof sprak ik collega’s. Ik heb een stuk of 90 collega’s, veel vrouwen. En guess what bij velen was het niet gelukt of kort gelukt en ze deden allemaal zo nuchter over de flesvoeding. Ik voelde me gewoon k*t omdat ik me zo verdrietig en naar had gevoeld terwijl dat dus eigenlijk niet had gehoeven. Social media is wat dat betreft echt een bitch! Die geven dat rooskleurige beeld van bv. Als het lukt is het prachtig denk ik. Maar ik heb de pech drie kinderen en een lijf te hebben waarbij dat gewoon niet lukt. (Alle drie een te korte tongriem en ik heb een te lage productie). Dikke dikke knuffel! En ja je kunt je rot voelen omdat je dochter nu onrustig is etc, maar misschien was ze dat van bv ook geworden. Dat weet je niet. Het enige wat je kan doen is haar liefde en knuffels geven. Je doet het super.

Is je dochtertje inmiddels ook minder ziek? Minder krampjes en spugen? Ik hoop dat er wat meer rust komt voor jullie!