Driftbuien / onzekerheid als mama

Daarnaast word ik er ook wel eens onzeker van als ik in de stad mama’s zie lopen met kindjes van zijn leeftijd op een rustige manier. Doen we iets verkeerd spookt er dan toch door mijn hoofd 🙈

Ik denk dat je niks verkeerd doet. Onze dochter is ook erg ondernemend, dus wij nemen altijd wat snacks mee en bestellen vaak wat te eten zodat ze wat mee kan happen. Zo blijft ze toch een uurtje rustig wat voldoende is voor een koffie. Denk bijvoorbeeld aan rozijntjes of zo’n fruit hapje

Hoi Nynke, Heeel veeeeel herkenning in je verhaal. Wij hebben twee jongens, beide zeer temperamentvol. Vorige week waren we uit eten (pannenkoeken huis) omdat onze oudste zijn eerste rapport had. We zaten net 5 minuten en onze jongste van 1,5 jaar was echt alleen maar aan het gillen en brullen. Mijn man is terug naar huis gelopen en ik heb een pannenkoek gegeten samen met onze oudste. Het is voor ons ook erg accepteren dat het soms zo loopt. Maar dat zegt ook meteen iets over dat het beter wordt! Want onze oudste is vier jaar en vindt het fantastisch om ergens te gaan eten. Inmiddels kan hij zich super goed vermaken aan tafel met een tekening, een boekje of een klein Lego doosje. En rond de leeftijd van 1,5 tot 2,5 lukte dat echt amper. Naar de stad gaan vinden ze gewoon beide niks aan, dus bedenken we altijd iets “leuks” voor hun. In de zomer een ijsje in de stad, of hij mag zelf een nieuwe trui uitzoeken bijv. Maar het wordt dus echt wel anders naarmate ze wat ouder worden. Ik heb veel gehad aan het boek: “temperamentvolle kinderen” van Eva Bronsveld. En hoe lastig het soms is, probeer niet te veel te vergelijken met andere kinderen die wil rustig meekunnen. Grote kans dat die ouders weer andere uitdagingen hebben met hun kinderen. Wij zijn als volwassenen ook allemaal anders. 😘 En bedenk: alles is een fase! ❤️

Zeker kinderen die al vanaf het begin een hoog energieniveau heeft, kunnen zichzelf niet kalmeren zonder hulp. Zij hebben jouw rust, begrenzing en afstemming nodig – maar niet in de vorm van “stop met rennen”, want dat zet hun systeem juist nog meer aan. Bijvoorbeeld in spel met meerdere kinderen: “Jullie zijn heel druk aan het spelen. Het lijkt wel alsof je lijfjes niet meer kunnen stoppen. Dat is het moment dat we even rust gaan inbouwen.” Je erkent hun spel, maar je stopt het niet omdat het druk is, je stopt het omdat hun lijfjes het niet meer aankunnen. En dat voelt voor hen heel anders. Zet een timer: “Nog 3 minuten politie en boefje, dan is het rusttijd.” Creëer een duidelijke overgang: “We gaan daarna iets doen met zachte handen en zachte stemmen.” Doe iets fysieks mee om af te bouwen: “Kruipen als slakken”, “Op kussens ploffen”, “Iedereen ademt als een beer”.

Dit zijn tips van professionals

Ah, heel lief je reactie ❤️ dankjewel! En zo is het ook! Het is een kwestie van accepteren! Wel fijn om te horen dat het beter wordt en inderdaad; alles is een fase! Het boek ga ik bestellen! Ben benieuwd!🙏🏼

Ik heb zo'n kindje dat zich "voorbeeldig" kan gedragen in de stad. Rustig 2 uur bij ons in een restaurant kan zitten en zich vermaakt met 3 duplo blokjes of grote kralen aan een touw rijgen. En dat zegt alles over haar karakter en weinig over mij als moeder. Dus zie je dit soort gezinnen in de stad voortaan dan hoop ik dat je weet dat het niets over jullie zegt. Wat ik zo lees doe je het super goed! Dus ga vooral zo door, want ik denk dat je jouw zoontje een hele mooie basis mee geeft

Wat super lief dit 🥹 dankjewel!🙏🏼

Herken ik zo erg! Hebben een super lieve vrolijke temperamentvolle meid. En ze is zo’n schatje maar als ik andere ouders met hun kleintje zie denk ik wel oooh dat gaat soepel 😅 dat ik soms zelfs twijfel aan mezelf van, maar hoezo lukt ons dit niet? Hoe gemakkelijk ze mee uit eten gaan, of simpel een vliegtuig pakken of even naar Amsterdam rijden en daar vrienden bezoeken zonder stress. Luna neem ik buiten voortaan mee op haar driewieler fiets met stok (ze fietst niet, ik duw haar). Wat een uitvinding! Misschien is dat voor hem ook fijn, toch iets meer actie en gevoel van controle. En verder nemen we Luna voortaan mee naar plekken waar het voor haar fijn is om iets te eten of drinken. Waar ruimte is voor haar om rond te lopen en dat ook oké is. Vaak betekent da t wel dat een van ons achter haar aan scharrelt. Maar dan wisselen we elkaar af. We kunnen haar echt niet meer dan 10 minuten in een stoel laten zitten. En ja… de rest van die plek moet er maar mee dealen dat er een kleintje rondwandelt 🫢 En lange autoritten.. ja echt die vermijden we helaas nog steeds. Dus als iemand daar nog een goede tip voor heeft 🥹

Oh, maar echt dit hè! Fijn die herkenning!🫶🏻 Haha ja… tegen mij wordt ook wel eens gezegd… kwestie van gewoon doen… die ouders hebben écht andere kinderen, want elke keer als ik het probeer eindigt het zoals gedacht! Vliegen met mijn zoontje zou ik dus ook nooit doen. Alleen de gedachte al hoe ik hem op het vliegveld bij mij zou moeten houden zonder hem uit het oog te verliezen levert mij rillingen op, laat staan het hele stilzitten in een vliegtuig 🙈 wij vermijden ook lange autoritten! Is altijd al iets geweest wat hij absoluut niet leuk vindt en waar het de eerste maanden pure paniek was als we de straat nog niet uit waren, kunnen we nu probleemloos ritjes van 15/20 minuten doen; al heel fijn!❤️ en proberen we het wel weer eens een keer uit, komt de paniek bij hem weer naar boven en helpt niks geen afleiding en is het zo zielig!😘 fietsen samen vindt hij wel heel erg leuk, dan zit hij ook stil… maar denk meer een gevoel van vrijheid ofzo! Hij vindt stilzitten gewoon niks en wil zooooo graag ontdekken. Zo leuk ook om te zien en heeft zoveel mooie kanten💜 er komt vast een tijd dat we weer lekker uit lunchen kunnen of koffiedrinken! Wij zijn wel tot de ontdekking gekomen dat bij veel kinderboerderijen ook een koffietentje zit! Wij laten hem dan lekker spelen in de speeltuin en wij drinken een warme chocolademelk op het terras! Ook erg leuk🥰