Eenzaam en verdrietig

Wat verdrietig om te lezen, maar super goed dat je het deelt! Ik hoop dat je snel de professionele hulp krijgt die je verdient. Heb je het met je huisarts besproken? Ben je momenteel in verwachting? Wat een sterke vrouw ben jij! Dikke knuffel

Jeetje wat heftig. Als eerste vind ik het echt niet kunnen hoe je ouders/familie doen tegenover jullie. Sowieso pas na 2 weken komen voor de tweeling vind ik echt abnormaal. Hoe ik het opvat, ligt het echt absoluut niet aan jou, ik snap dat je er erg mee zit. Want dit is echt niet leuk. Ik denk dat ik misschien wel het contact had verbroken met je ouders, mocht ik in jou schoenen staan. Maar dat is natuurlijk makkelijk gezegd voor mij. Ik vind je ouders erg gemeen overkomen naar jullie toe…

Ik lees dit met tranen in mijn ogen! Wat verschrikkelijk dat je ouders zo doen 😑 Maar wat ben jij een power vrouw!! Dat je voor jezelf & je gezin opkomt! Het is misschien makkelijk om te zeggen als je niet in die positie staat maar lieve meid, beter geen opa en oma dan een opa & oma die niet naar je omkijkt. En ik snap dat het je ouders zijn & blijven maar dit verdien je niet 😘 Hopelijk lucht het op door het van je af te schrijven en vind je een manier om hiermee om te gaan! Vergeet niet om altijd trouw te blijven aan jezelf! Genoeg = Genoeg! 🩷💙

Dit hoeft niemand te pikken, ook niet van Ouders. Zo hoort het niet te zijn! Ik hoop dat je snel hulp krijgt. Uit welke regio kom je ? Zou het je helpen iets als buurtgezinnen te doen ? En dan niet perse als ondersteuning voor oppas voor de kinderen, maar meer een moeder die jou snapt en aan jouw kant staat ! Ik hoop oprecht dat er snel een stijgende lijn komt, zo hoort niemand zich te voelen:(

Jeetje wat een verhaal 🥺 jij hoeft je absoluut nergens voor te schamen of je schuldig te voelen! Zet dat alsjeblieft heel snel uit je hoofd. Het klinkt alsof jij het super goed doet en het gewoon aan je ouders en zussen ligt dat zij zich zo vreemd opstellen. Je hebt je familie helaas niet voor het kiezen…. Ik heb niet echt advies voor je behalve blijf voor jezelf opkomen want dat verdienen jij en je kindjes. Twijfel niet aan jezelf!❤️

Och wat vind ik dit naar en verdrietig om te lezen dat je dit moet meemaken terwijl je moeder bent geworden van een tweeling. Laat je ajb niet wijs maken dat jij hier het probleem bent. Jouw welzijn en die van je kinderen staan echt voorop. Ongevraagd advies: zoek hulp, praat met iemand. Kan bij de huisarts beginnen of consultatiebureau. Je ouders zijn je ouders maar die kunnen ook klootzakken zijn. Je kiest ze helaas niet uit. Er zijn veel opties voor jonge nieuwe ouders om contacten op te doen en netwerk op te bouwen. Laat jezelf niet afhankelijk zijn van je ouders en zussen die het blijkbaar allemaal niets interesseren.

Jeetje.. wat een verhaal zeg, ik lees dit oprecht met tranen in mn ogen. Dit verdiend niemand. Waar kom je vandaan? Miss vind je hier op t forum mede mama’s waar je mee kan kletsen oid. Ook heb je bijv sites, zoals mommy friends.nl. Dan kun je een profiel maken en andere mama’s (to be) in de buurt contacten. Soms is het beter nieuwe “familie” te make , dan te blijven hopen/ vechten voor je eigen familie. Hoe pijnlijk ook, maar als ik het zo lees is het niet iets wat (zomaar) gaat verbeteren. En kun je beter energie steken in nieuwe mensen die wel graag naar jou willen luisteren, er voor je willen zijn etc. Lieve mama, vergeet iig niet, jij doet het goed. Jij doet het beste voor je kindjes. Ga zo door. 🤍

Auw, ontzettend vervelend verhaal! Hoe ik het zie, ookal is dit waarschijnlijk een te kort verhaal om helemaal te begrijpen hoe het zit, kunnen jij en je man het beste investeren in jullie zelf. Dwz, ga samen zoeken naar vrienden, of de ene is thuis met de tweeling en de andere gaat naar een vriendin of andersom. Stop je aandacht in mensen waarvan jij een vermoeden hebt dat ze er voor je zullen zijn. Familie is mooi, maar in jouwn geval misschien niet alles. Ik denk dat het er vooral om gaat dat je je geliefd voelt en mensen om je heen hebt, dat hoeft niet perse familie te zijn. Schamen hoef je je niet, er zijn heel veel vrouwen eenzaam als moeder. Er zijn zelfs speciale bijeenkomsten voor, iniedergeval in mijn plaats. Echt de moeite waard om vrienden te gaan zoeken! Je bent zeker niet alleen.

Pff wat verdrietig zeg om te lezen, niet alle ouders zijn of willen (helaas) actief betrokken zijn. Ik lees ook dingen die je zelf kan veranderen! Jullie hebben 1 loon en jij werkt, maar je bent niet helemaal tevreden met jullie huis. Waarom werkt je vriend niet op de dagen dat jij vrij bent bijvoorbeeld? Het is heel erg klote hoe je ouders doen, maar je oma’s zie je graag, dus waarom zou je jezelf dat ontnemen? Kies voor je gezin en als jij naar oma’s wilt, dan doe je dat! Zoek hulp in de vorm van een praktijkbegeleider om je ervaringen een plek te geven. En verder wil ik je meegeven, blijf niet hangen in hoe mensen jou behandelen, maar kies voor jullie. Zorg dat jullie het leuk hebben, ga erop uit, dat hoeft geen geld te kosten. Doe wat jullie graag willen doen ipv je laten dwingen tot naar feestjes te gaan wat je helemaal niet wilt. Andere mensen kan je niet veranderen, maar wel je eigen situatie! Heel veel sterkte, eenzaamheid is echt een rotgevoel 😔

Ik werk onregelmatig en verdien het meeste van ons twee. Prima om van rond te komen maar meer ook niet... en mijn ouders zijn heel close dus met mijn omas dus ik durf mij daar al niet meer te laten zien bang dat ik van hun ook op mijn kop krijg.....

Ik snap het, al zou het uit kunnen maken dat als je partner ook werkt, je dat gebruikt voor leuke dingen en sparen. Maar het was een voorbeeld van dingen naar eigen positieve hand zetten. Je kunt gissen of proberen, liever proberen en weten hoe ze echt doen dan het jezelf ontnemen.

He Lieke, Wat rot om dit verhaal zo te moeten lezen ! Wat erg dat je ouders zo zijn. Ik heb niet precies dezelfde situatie maar ook een hoop ellende met mijn ouders meegemaakt waardoor ik de keuze heb gemaakt om geen contact meer met hun te willen en daardoor helaas dus ook niet met de rest van mijn familie. Dit ging natuurlijk niet over een nacht en heb het ook eerst geprobeerd met de rest vd familie maar dat ging gewoon niet. Daarbij koos ik voor mijn gezin . Vaak heb ik het er moeilijk mee omdat je met veel dingen denkt had ik mijn ouders maar en inderdaad het zien van andere 'perfecte' gezinnen helpt niet mee. Maar..... Nergens is het perfect ! Daarnaast is een dure auto, groot huis, duurste design meubels ook niet alles he ?! Wij verdienen prima, hebben een 'standaard' auto, ook niet de nieuwste meubels. Maar wij geven niet om materialisme. Wij vinden het belangrijker om onze kinderen te geven als ze iets willen ( niet altijd hoor) En waarom een belachelijke dure auto met hoge kosten ? Geef liever het geld uit aan leuke dingen doen met de kindjes, mooie dingen voor hun kopen enz! Wat ik hiermee probeer te zeggen is, probeer om te denken... Je hebt een prachtige tweeling, een man, een dak boven je hoofd en jullie hebben het prima voor elkaar! Het gras lijkt groener bij de buren maar meet jezelf er niet aan. Ik snap jouw eenzaamheid heel goed! Mocht je een luisterend oor willen of gewoon willen kletsen of wat dan ook, kun je me een prive berichtje doen

Ach lieve Lieke, wat doe jij het goed! Het enige wat jij voor ogen hebt, is een goede toekomst voor jouw kindjes en dat is alles waar het om draait. Het gaat niet om mooie spullen, dure meubels en dikke auto's. Het gaat om liefde en gezondheid en zo te lezen hebben jullie dat perfect voor elkaar met jullie gezinnetje. Ik snap de druk die je voelt vanuit ouders/familie heel goed. Je blijft je constant maar verantwoorden, voor dingen waar ze zich helemaal niet mee moeten bemoeien. Dat hoeft niet. Het is jouw leven. Jij hebt nu jouw eigen gezin opgebouwd. Dat is van JOU. Niet van hen. Als jij hun "grapjes" niet leuk vind moet je dat kunnen uitspreken en als zij dat niet aankunnen, ligt dat aan hen. Mensen die wel kunnen uitdelen maar niet zelf kunnen incasseren zijn de meest onzekere personen. Hou de eer aan jezelf, zou mijn advies zijn. En wat ik nu ga zeggen klinkt keihard, maar: Als jouw ouders niet trots zijn op wat hun dochter voor elkaar heeft gekregen, als ze dat niet uitstralen, daar geen deel van uitmaken en daar ook de rest van de familie niet bij betrekken, ben jij NU al een betere ouder dan die 2 samen. Het feit dat je ze al 2 maanden niet gesproken hebt terwijl je hun 2 kleinkinderen hebt rondlopen, zegt echt ALLES over hun en niets over jou. Laat je niets wijsmaken, jij doet wat goed is voor jouw gezin, en dat is het allerbelangrijkste. Wees trots op jezelf! Straal die trots ook uit. Borst vooruit, probeer eens een praatje te maken met een andere moeder in de speeltuin, of bij de supermarkt. Sla een uitnodiging voor een kop koffie niet af. Dan zal je zien dat je langzamerhand, zeker als de kindjes straks op de basisschool zitten, een eigen netwerk hebt gecreëerd voor jezelf. Met lieve mensen die jijzelf hebt uitgekozen, waarmee je kunt praten en dingen kunt delen.

Helaas, super herkenbaar hier. Mijn dochter heeft nog maar 1 oma. En die kijkt totaal niet naar haar om, heeft geen tijd om op haar verjaardag te komen of heeft hoofdpijn. Mijn zus heeft 2 kinderen en die vind ze toch zo geweldig. Zelfs op onze kerstkaart stonden mijn naam, mijn partners naam en daaronder de naam van de dochter van mijn zus!!?? Ik voel me hetzelfde als jou, en heb dan ook besloten volledig afstand te nemen van mijn moeder Ja, zeer pijnlijk. Maar deze beslissing is beter om verdere pijn te voorkomen. Mijn dochter is nu 4 en ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissing, je leert ermee leven. En ik heb liever dat mijn dochter oma niet kent, dan dat ze hetzelfde gevoel moet meemaken als dat oma mij gegeven heeft. Sterkte ❤️

Hey Lieke, Wat goed dat je het hebt opgeschreven en deelt! De zorg voor een tweeling lijkt me intensief en ik kan me voorstellen dat je je eenzaam voelt als je daarin geen steun ontvangt. Je schamen is een overlevingsmechanisme om bij de groep te horen. Doordat je je schaamt pas je je sneller aan. En zoals de andere dames al schrijven lijkt me dat in dit geval niet nodig. Dat wil zeggen ik denk niet dat je ouders of zussen anders gaan doen als jij een mooier huis of een dikkere auto zou hebben. En ik denk persoonlijk ook dat je er niet meer vriendinnen door krijgt... Of althans niet de juiste mensen. Ik snap dat je niet bewust kiest om je te schamen, maar misschien als je begrijpt waarom het gebeurt dat je wel bewust een andere gedachten kan gaan opzoeken. Ik denk namelijk dat jij en je kinderen het waard zijn om goed voor jezelf te zorgen. Ik gun je dan ook dat je daarin wat liever naar jezelf kan zijn. Volgens mij geef jij je kinderen veel liefde en iets mooiers kun je volgens mij niet doen. Ik weet niet waar je woont, maar ik Zwolle zit het cafe mens & kinders waar een ontmoetingsplek is voor ouders van jonge kinderen. Ik kan me voorstellen dat zo'n plek als een drempel kan voelen als ik lees wat je schrijft. En toch gun ik je dat je die stap ook gaat durven maken. Ik weet zeker dat je op dat soort plekken mensen kan vinden waar je steun bij kan vinden of in ieder geval je verhaal kan delen. T is in ieder geval al super mooi dat je dat nu hier doet. Daar mag je super trots op zijn want het is goede zelfzorg. Veel liefde gewenst

Wauw, wat een prachtige woorden❤️💕sluit ik me helemaal bij aan.

Het is moeilijk om mezelf ervan te overtuigen dat het oke is om met mijn ouders te breken en familie. Toch zit er ergens een schuldgevoel of gevoel van dat ik hiermee iets fout doe. Dit komt doordat altijd jarenlang voor mij als kindzijnde alles is gebagatelliseerd in het voordeel voor de ander. Altijd als ik verdriet heb dan werd ik bestempeld als lastig en weggeduwd of als ik vertelde dat iemand iets lelijks had gedaan werd er weer gezegd hoe ik me moest gedragen en weer opgenomen voor de ander. Dus ik weet mijn eigen waarheid hierdoor ook niet goed meer... heb veel bevestiging nodig altijd van mensen hierdoor. Echt heel erg balen want als ik naar mijn gevoel luister vind ik alles heel oneerlijk maar omdat mijn hele familie mij altijd behandeld alsof ik de rare ben of de foute geloof ik ook echt alsof ik het ben....

Mijn vriend is gewoon jarenlang voor de gek gehouden of iedereen deed hem negeren of slecht praten in mijn bijzijn over hem. En hij kon het al die tijd maar niet begrijpen en heeft alles eraan gedaan om iedereen tevreden te houden. Ik ben nooit voor hem opgekomen omdat ik het volgensmij gewoon niet wilde zijn en nog me liet geloven dat het echt aan onszelf lag want wij waren niet sociaal genoeg en waren niet onder de mensen. Terwijl ik maar bleef uitleggen hoe verdrietig ik me voelde werd er steeds op mijn geschreeuwd dat ik altijd doe alsof ik het slachtoffer ben blabla... als ik dit allemaal typ besef ik hoe toxic mijn familie is....

Poeh wat een heftig verhaal! Ik wordt er verdrietig van als ik het lees . Ik heb hier gelukkig geen ervaring mee dus ik kan je helaas niet helpen. Maar weet dat je trots op jezelf moet zijn hoe je het doet, het ligt niet aan jou! Spijtig dat je ouders zo doen en ze geen belangstelling tonen naar jullie en de tweeling. Kun je hier wel met iemand over praten?

Het ligt absoluut niet aan jou/jullie maar doordat iedereen jarenlang zo tegen jou doet voelt dat zo. Mentaal doet dat heel veel. Hoe moeilijk het ook is, ik spreek uit ervaring, kun je beter afstand doen.