Eenzaam en verdrietig

Heeft er ook iemand bijna niemand om zich heen, of ben ik nu de enige? Of iemand die ook hetzelfde ongeveer heeft meegemaakt. Ik zou wel willen weten hoe jullie ermee zijn omgegaan

Wat fijn dat het besef nu een beetje komt! Ik heb zelf een hele andere relatie met mijn familie maar ik herken jouw verhaal wel een beetje vanuit de familie van mijn man, vandaar mijn vorige berichtje. Ik heb hem nooit gezegd wat hij moest doen (het is tenslotte zijn familie) en hem altijd gesteund in z'n keuzes. Uiteindelijk heeft hij zelf, met hulp van een psycholoog, besloten dat het genoeg was en hij zijn moeder niet meer wilde zien. Ook daar sta ik achter. En onze situatie is in geen velden of wegen te vergelijken met de jouwe, maar ik vind het wel fijn om te lezen dat je nu een beetje het besef krijgt dat wat zij doen echt niet goed is voor je. Ik hoop ook dat je kracht put uit al onze berichten en de lieve woorden van degenen hieronder, zodat je vooruit kunt gaan kijken. En wij willen je met alle liefde helpen, maar we zijn nou eenmaal geen psycholoog of wat dan ook, hooguit ervaringsdeskundigen. Dus ik denk dat je er goed aan doet om tóch een afspraak te maken met een professional, maar dat is uiteraard helemaal jouw keuze. Ik wil je in elk geval alle sterkte en kracht wensen, en alle succes en geluk 🫶🏼

Je bent echt niet de enige. Ook ik heb bijna niemand om mij heen. Zoals in een vorig bericht al gezegd heb ik geen contact met mijn kant van de familie. Al zo n 4 jaar niet meer. Niet helemaal dezelfde situatie als jou maar iets soortgelijks... Mijn familie 'moest' mijn inmiddels man niet en deden niks anders dan slecht praten over hem,hem negeren en ons kapot willen maken. Lang verhaal. Maar als je erover wilt praten of gewoon een luisterend oor wilt kun je me een pb sturen. Het ermee omgaan ging niet zomaar het heeft heel wat jaren gekost voor ik inzag hoe ziek mijn familie was. Maar uiteindelijk komt dat wel met vallen en op staan