Eenzaam en verdrietig

Hoi, dit is de eerste keer dat ik mijn verhaal doe. Ik hoop dat het mij oplucht en dat ik misschien ervaar dat ik niet de enigste ben. Ik ben een moeder van een tweeling en mijn bevalling is niet super verlopen. Mijn tweeling is veelste vroeg geboren rond 29 weken en ik heb een longembolie gekregen toen de tweede werd geboren. Ik had in die tijd een moeder die depressief was en een vader die nog steeds veel werkt. Ik heb in de eerste 1.5 jaar geen hulp of steun van mijn ouders gehad en moest ze altijd overhalen om te komen naar ons. Ik moet er wel bij vertellen dat ze zowiezo niet met mijn vriend overweg kunnen. Dit heb ik als zeer pijnlijk ervaren omdat ik veel omas altijd in de buurt zag met kleinkinderen en een heel ander beeld had van hoe het zou zijn als ik kinderen zou hebben. Verder heb ik drie zussen maar alle drie willen ze geen kinderen en hebben altijd duidelijk laten merken dat ze niks met kinderen hebben. Toen de tweeling eindelijk na drie maanden ziekenhuis naar huis mocht stond er ook niemand ons op te wachten behalve de kraamhulp. Ik schaamde me daarvoor. Mijn ouders zijn pas 2 weken daarna gekomen voor de eerste keer om de tweeling te ontmoeten. Ik heb me altijd groot gehouden en mijn eigen gevoel aan de kant gezet omdat ik graag voor de tweeling een opa en oma wilden hebben. De ouders van mijn vriend zijn spijtig genoeg al langer overleden. Dus mijn ouders is het enige wat ik nog heb voor ze. En de rest toont geen interesse(mijn zussen). Ik vraag me soms af waarom ik het verdien dat er niemand interesse in mij toont en ik niks waard ben. Ik voel me vaak de rare eend en iemand die een totaal ander leven heeft terwijl ik ook gewoon moeder ben net zoals andere. Overal buiten zie ik trotse omas en opa's en veel hulp en vrienden voor ieder gezin. Allemaal het perfecte gezinsleven maar bij ons komt nooit iemand over de vloer en blijft het stil. Ik schaam me er super erg voor tegenover de buurt. Wat voor een vreselijke ouders moeten de tweeling wel niet hebben dat we niemand hebben. Zelf moeten we rond komen van 1 loon aangezien we geen hulp hebben en de opvang allemaal vol zitten. Dus een dikke auto hebben we niet en binnenshuis hebben we ook niet de mooiste meubelen. Ik schaam me voor ons leven. Het leek allemaal heel mooi maar ik voel me heel eenzaam. Op het werk bluf ik veel omdat ik me schaam. Ik voel me op het werk ook heel eenzaam omdat iedereen het altijd over familie, reizen en leuke vriendenuitjes heeft. Ik heb dat allemaal niet en lijk alsof ik niet van deze planeet kom. Mijn ouders bagatelliseren ook altijd alles al van kleins af aan bij mij. Altijd als ik verdrietig was of zo dan werd het weggewuifd of gebagatelliseerd voor het voor een ander goed te praten. Mijn vriend wordt ook altijd de kop ingedrukt en mijn vader pest hem ook indirect. Daarom wilde ik op enig moment niet meer naar familiefeesten... maar mijn moeder blijft de hele tijd aandringen dar het echt aan ons ligt en blijft pushen dat we moeten komen. En dan kom ik uiteindelijk met de tweeling aan en ze konden net lopen.. en er wordt gezegd door iedereen: anders geef ze een beetje wijn dan slapen ze beter. En dan wordt ik boos en loop met ze weg en dan lucht ik mijn hart bij mijn vader en dan zegt hij: jij wou kinderen. En altijd als ik na een feest boos hun opbel en zeg dat ik nooit meer wil komen om onszelf te beschermen dan worden ze altijd boos en schreeuwt mijn vader altijd dat het aan ons ligt. Dus het lijkt ook echt alsof ik maar altijd in mijn leven alles moet blijven pikken en nooit ergens iets van mag zeggen. Het ligt altijd aan ons en doen we iets verkeerd dan negeren ze ons weer weken en moet ik altijd weer appen of bellen. En altijd wordt er over gepraat hoe druk ze het hebben en naar het ene en andere feest gaan als ik op bezoek ben. En ik word daar super verdrietig van want het liefst wil ik schreeuwen van hoezo maak je geen tijd voor ons. Maar als ik zoiets zeg dan zeggen mijn ouders en vooral mijn moeder: jij vergeet dat ik ook nog twee omas heb die ook aandacht nodig hebben. Ze gaan echt iedere week naar mijn omas maar naar ons kan niet. Terwijl ze zelf oma is geworden en mijn omas al lang die tijd met kleinkinderen( mij) hebben gehad.... nieuwe generatie wordt overgeslagen. Dus ik heb niet meer geappt en het is al een twee maanden stil. En ik wil ze ook niet meer zien. Alleen voel ik me schuldig tegenover mijn omas want die doen nooit iets kwaad alleen zijn hun de dupe van mijn beide families dat ik niet meer kom omdat wij indirect altijd gepest worden.... maar als ik naar mijn omas ga dan grote kans dat ik mijn ouders of tantes en ooms tegenkom en dat trek ik niet meer. Ik voel me super kwetsbaar met de tweeling. Kan geen kant op.