Ervaringen spoedkeizersnede

Hi Robin, Hier een beetje een soort gelijk verhaal. Ik ben op 1 juli bevallen van mijn zoontje. Voor mij een 2e bevalling. Bij mijn eerste zoontje in 80 minuten thuis bevallen. En ook deze bevalling thuis begonnen. Vliezen zijn door de verloskundige thuis gebroken bij 3 cm. Mijn zoontje was op dat moment ingedaald maar heeft mijn hele zwangerschap niet vast gezeten in het bekken. Het was dus een gelukje om wel de vliezen te kunnen breken. Anders dan mijn eerste bevalling kreeg ik weeën maar nog acceptabel. Verloskundige is nooit weg gegaan. Ze vroeg aan me of ik onder de douche wilde gaan staan maar wilde daarvoor eerst de cm’s controleren. 5 cm ontsluiting maar ze voelde ook iets kloppen. Alle alarmbellen gingen af, hartslag daalde. Met spoed ambulance gebeld en met sirenes naar het ziekenhuis. De navelstreng was onder hem door gezakt en lag voor de uitgang. Om op transport te kunnen hebben ze mijn blaas met 500cc gevuld om tegendruk te geven aan de baarmoeder. Op de verloskamer is een echo gemaakt waarop ik zelf kon zien dat het niet goed ging. Zeer lage hartslag en een vrijwel “dood” kindje. In alle snelheid naar het OK waar ik ook onder volledig narcose ben gebracht. Vanaf het moment dat het thuis mis ging tot geboorte heeft “gelukkig maar” 3 kwartier geduurd. De waardes zagen er heel slecht uit maar wonder boven wonder een gezond kindje te wereld mogen zetten. Bij ons zijn er ook foto’s gemaakt tijdens het OK. Dat vind ik ook heel fijn. Veel nagepraat en ook vertrouwen moeten krijgen dat het echt goed met hem gaat. Al met al kijk ik prima terug op de bevalling. Het scheelt misschien ook dat ik me met 2 kinderen compleet voel en het niet nog een keer moet doen.

Ik heb ook een spoedkeizersnede gehad! Had die dag weer controle afspraak in ziekenhuis liep al 2 weken elke dag in ziekenhuis voor controles vanwege zwangerschapsvergiftiging en zwangerschapscholestase , ochtend van keizersnede begon ik weer zelfde klachten te krijgen waarvoor ik de 1ste keer in ziekenhuis kwam (pijn in bovenbuik) alleen het werd steeds erger die dag ben toen nog alleen naar ziekenhuis gegaan ging er gewoon vanuit dat ik nu wel daar echt tot bevalling moest blijven zou met 37 weken worden ingeleid, uit eindelijk werd ik geholpen gewoon bij de gynaecoloog voor controle alleen gaf aan nu wel echt pijnstillers te willen (elke keer wilde ik het niet omdat ik bevalling ook zonder pijnstillers wilde gaan proberen) maar nu ging het echt niet meer en voelde me echt slecht, waardoor de arts gelijk is geroepen en die ging me bloeddruk opmeten en die was veelste hoog dus moest ik naar de spoed afdeling hier hebben ze bloed geprikt en urine opgevangen, na een uur kwam de arts al en vertelde me dat ik met spoed een keizersnede zou krijgen omdat ik ook het HELLP syndroom had. Uit eindelijk heeft het nog paar uur geduurd voor ik werd geholpen want er was iemand voor mij ook met spoed en daar ging het met het kindje slecht en ik werd goed in de gaten gehouden waardoor ik nog even kon wachten. Herstel ging gelukkig wel goed! Hebben wel 2 weken in het ziekenhuis moeten blijven.

Ik heb bij mijn 2e kindje ook een spoed gehad onder algehele narcose. Ik vond het heel moeilijk dat ik zijn eerste uur heb gemist en dat hij zelf ook beademd moest worden ivm de narcose. De foto’s vond ik heel lang erg confronterend. Ik zou je adviseren om erover te blijven praten en de foto’s er af en toe bij te pakken. Het is namelijk heel onnatuurlijk om uit een slaap wakker te worden en opeens een kind te zien dat dan jouw kind is. Sterkte bij het herstel!

Wat een vervelende ervaring heb je gehad, erover blijven praten helpt! Mijn eerste was ook een spoedkeizersnede, geen algehele narcose maar omdat ik al 43 uur bezig was, was mijn lichaam zo uitgeput dat de ruggenprik niet goed werkte. Ik heb dus alles gevoeld van het open snijden. Narcose was de enige optie maar dit heb ik geweigerd. Mijn zoontje was erg groot en mijn buikspieren erg sterk, dus hij zat ook nog vast in m’n buik. Met 5 man hebben ze moeten duwen en trekken om hem eruit te krijgen. Helemaal kut was het. Anyway, na 2 jaar kwam ik erachter dat ik trauma had en ben in therapie gegaan, EMDR heeft voor mij geholpen. Hierdoor durfde ik het aan om nog een keer zwanger te worden en ben op 2 juli bevallen met een geplande keizersnede, zonder pijn 🙏🏻. Mocht je er last van krijgen dan zou ik ook EMDR proberen, dat kan zoveel oplossen 😘

Heel fijn om ook andere verhalen te lezen! Het is allemaal niet niks om mee te maken. Ik denk dat er veel over praten inderdaad helpt en wellicht voel ik in een later stadium ook de behoefte om hulp te zoeken. Het is inderdaad een hele rare gewaarwording om wakker te worden uit narcose en opeens je kind te zien.

Hee Robin, wat een pittige ervaring. Mijn dochter is ook gekomen met een spoed keizersnede. Ook ik had echt totaal geen rekening gehouden met dat scenario. Was een heftige bevalling. Ik zou eigenlijk een ballon krijgen op woensdagochtend maar toen bleek ik al 2 cm ontsluiting te hebben. De ballon floepte er zo dus uit. Omdat het ziekenhuis geen plek had, hebben ze mij weer overgedragen aan de verloskundige. Ik had inmiddels ook wel wat voorweeen. De weeen zetten door en ik had in de avond elke 5-7 minuten. Om acht uur kwam de verloskundige langs en ze zei ik laat jullie gewoon nog even. Als de weeen sneller komen en heviger worden, moeten jullie mij weer bellen. In de nacht waren de weeen vrij intens en ik was inmiddels ook zo’n 12 uur onderweg. Toen de verloskundige kwam bleek ik alleen nog maar 3 cm ontsluiting te hebben. Terwijl het voelde alsof ik al tegen persen aanzat. Dit was de eerste enorme tegenvaller. De weeen deden echt veel pijn maar het zetten dus weinig zoden aan de dijk. Toen hebben we besloten om naar het ziekenhuis te gaan en voor een ruggenprik te gaan. De verloskundige heeft toen 3 kwartier gebeld maar alle ziekenhuizen in de buurt zaten vol. Uiteindelijk was er nog 1 ziekenhuis waar we terecht konden en dat was op dik een uur rijden. Dit was mega teleurstelling nummer twee. Hoe ik de autorit heb overleefd weet ik ook niet. Toen we rond 5 uur in de ochtend aankwamen in het ziekenhuis heb ik nog dik een uur weeen weggepuft voordat de ruggenprik eindelijk kwam. Nadat de ruggenprik zat kon ik eindelijk ontspannen. Woow wat was dat heerlijk! De rest van de ochtend/middag afgewacht totdat ik meer ontsluiting had. Wel nog weeen opwekkers gekregen omdat ondanks de pijn mijn weeen dus weinig deden. Einde van de middag had ik genoeg ontsluiting en mocht ik gaan persen. Eindelijk wat doen! Persen ging goed en voelde me heel krachtig. Helaas moest de verloskundige na 45 minuten tegen me zeggen dat we niet door konden gaan omdat Elena heel slecht ging op het persen. Het werd een spoed keizersnede. Dit was teleurstelling drie. Uiteindelijk heb ik de persweeen nog weg moeten puffen voordat alles klaar was voor de operatie. Toen we eenmaal begonnen was ze er binnen 15 minuten. Ze was eindelijk geboren! Ik heb de bevalling wel mee gekregen maar was zo in een waas door alles dat toch niet helemaal bij was. Na de operatie helaas ook nog veel bloed verloren omdat mijn baarmoeder niet goed sloot. Gelukkig deed Elena het vanaf het begin goed maar was wel echt heel pittig.

Wat een verhalen allemaal! Ik ben blij om te lezen dat het bij iedereen goed is afgelopen. Ook ik ben bevallen met een spoed keizersnede. Bij mij begon het met mijn vliezen die braken, helaas was mijn zoontje nog niet ingedaald en moest ik direct plat gaan liggen van de verloskundige. Ze kwam binnen een half uur naar mijn huis. Bij mij thuis besloot ze dat ik naar het ziekenhuis moest en om complicaties te voorkomen werd ik liggend vervoerd door een ambulance. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis had ik nog geen weeën en mijn omsluiting was nog steeds 2 cm. De baby was ook niet naar beneden gezakt waarop besloten werd dat het ziekenhuis de bevalling over nam. Ik kreeg wee opwekkers in de hoop dat de baby dan het geboorte kanaal in zou gaan zakken. Er ging een aantal uur voorbij, ik bleef hangen op 2 cm en de baby bleef maar hoog liggen. Het was inmiddels half 6 in de ochtend en ik was erg moe. We besloten dat ik een paar uurtjes zou proberen te slapen en daarna zouden we kijken of ik inmiddels meer ontsluiting had. Toen ik bijna sliep ging er plots een alarm af, ik keek op de ctg en zag de hartslag van de baby dalen tot 30. Voordat ik het wist stonden de arts en verpleegkundige op mijn kamer. Ze hoopten dat de baby het geboortekanaal Ingezakt was en dat daardoor de ctg niet goed meer op de baby zat. Al snel bleek dat de baby nog op dezelfde plek zat maar echt in foetale nood was. Er werd een echo apparaat gehaald om te kijken of de navelstreng misschien klem zat, dit was niet het geval. Toen de arts mijn omsluiting wilde controleren bleek ik zeer veel bloed te verliezen. Hier had ik niets van gemerkt omdat ik al die tijd al grote hoeveelheden vruchtwater verloor. Ik zag de arts duidelijk schrikken en ze gaf aan dat mijn placenta waarschijnlijk aan het loslaten was en dat de baby gehaald moest gaan worden met een spoed keizersnede. Er werd code rood omgeroepen en voordat ik het wist stond mijn kamer vol personeel. Het ging allemaal super snel en nog geen kwartier later rende het personeel met mijn bed de OK op. Voordat mijn man omgekleed was lag ik al onder algehele narcose. Tijdens de keizersnede bleek inderdaad dat mijn placenta was losgelaten. Mijn zoontje kwam ter wereld met bloed in zijn longen maar godzijdank had hij een goede start en heeft geen hersenschade opgelopen. Met mij is ook alles goed gekomen op het verlies van een grote hoeveelheid bloed na. Na de operatie zijn er veel verpleegkundigen langs gelopen om te benadrukken hoeveel geluk we hebben gehad. Als mijn placenta thuis was losgelaten had mijn zoontje het hoogst waarschijnlijk niet overleefd. Het was een bizarre ervaring maar ik ben super dankbaar dat alles zo gelopen is 🙏🏻

Geen ervaring mee maar wel medeleven voor jou en de andere dames uit de topic. Ik kan mij alleen voorstellen hoe heftig het is om zo ineens te moeten schakelen en zonder daar bewust bij te zijn een kind te krijgen en de eerste minuten/uren te moeten missen. 🍀 Voor het verwerken goed dat je het deelt en hopelijk ben je nu volop aan het genieten van Sam 🥰 fijn dat er ook soortgelijke ervaringen zijn, hopelijk haal je daar steun uit.

Wat fijn dit topic te zien💕💙 Onze zoon Daan is afgelopen zondag met een spoed keizersnede geboren. Ik zou zaterdag ingeleid worden wegens termijn van 41+. Ik bleek geen ballon nodig te hebben, ik had 3cm. Dus voor de 5de keer in 2 weken tijd gestript en weer naar huis. Rond 4uur die nacht kreeg ik rug weeën. Onregelmatig, maar pijnlijk. Vanaf 06:30 moesten we bellen voor inleiding, we moesten meteen komen. Ik werd om 07:00 aangesloten op ctg en pas rond 08:30 kwam de dienstdoende vk checken op ontsluiting..... 3cm. Vliezen breken, bleek meconiumwater. Dus douchen en op de bal. Prima doen we dacht ik..... rug weeën en in beide benen weeën. Zitten en staan werd lastig..... dus ruggenprik. Met bed naar beneden en gezet die prik. Ik kom van zit naar lig en ik verlies (zoals je in films ziet) liters vruchtwater. Mijn hartslag/bloeddruk ging fout en die van de kleine was verdwenen van het scherm. Dus mij stabiel links gelegd, nieuwe apparatuur en hartslag kleine zoeken. Na vele mensen aan me bed, hartslag gevonden. Die dipte wat, maar op me linker zij stabiel... toen kreeg ik enorme druk van onder.... vermoeden van 10cm..... dus spoed weer naar boven.... het was nu 10:00 checken nee hoor u heeft 4cm... opwekkers en op links blijven liggen voor de kleine. Ze hebben de opwekkekrs tot stand 3 gekregen en om 14:00 konden ze niet hoger aangezien de kleine enorm slecht ctg kreeg. Dienstdoende gyn is gekomen en om 14:44 was onze zoon geboren. Hij scoorde overal perfect op, lag toen ik gehecht werd bij me en mijn vriend zat ook bij me bij hele keizersnede. Ben zelf 200ml bloed verloren. Ik ben na 1 nacht in het ziekenhuis naar huis gegaan. Zoveel vruchtwater hadden ze nog niet eerder gezien bij zo'n flinke baby. De foto's helpen met het verwerken en ook het praten met kraamzorg, familie, me vriend en de mensen hier💙💕

Hoi allemaal, Wat fijn dat je dit topic hebt aangemaakt Robin. En wat een heftige verhalen van iedereen. Dankjewel voor het delen. ❤️ Ik ben op 28 juni bevallen van Mia, met een spoedkeizersnede onder narcose. De hele bevalling heeft 42 uur geduurd. Gelukkig is het al die tijd goed gegaan met haar. Het begon met gebroken vliezen op donderdagochtend. Na een heftige dag en nacht zonder slaap, gingen we vrijdagochtend naar het ziekenhuis met medische indicatie “langdurig gebroken vliezen met niet vorderende ontsluiting”. Ik zat toen op 3 cm. In het ziekenhuis mocht ik gelukkig in bad, wat de scherpe randjes eraf haalde. Ik bleef helaas hangen op 7 cm en kreeg oxytocine. Vrijdagavond trok ik het echt niet meer en heb ik een epidurale ruggenprik gekregen. Dat was heel fijn! De oxytocine werd steeds verhoogd en is uiteindelijk op 9 ml gezet. Dat is hoger dan ze normaal aandurven maar met Mia ging het goed. Uiteindelijk bleef ik hangen op 9 cm en lag ze nog vrij hoog in de bekken. Daarom moest ik een keizersnede. Daar hadden we eigenlijk ook wel vrede mee, want het waren 2 heftige dagen geweest en we waren op. Eenmaal op de OK werd een nieuwe ruggenprik gezet (spinaal). Alleen die werkte niet, ik kon alles nog bewegen en voelde niks veranderen. Ze zeiden dat dat niet kon en dat het nog even moest inwerken. Ze deden vervolgens een testje met een pincet. Ik raakte in paniek want ik dacht dat ze al gingen snijden. Maar het was gelukkig slechts een test. Vervolgens ben ik onder narcose gebracht. Omdat mijn vriend er al bij was mocht hij gelukkig blijven. Toen Mia geboren was feliciteerden ze hem juichend. Maar het was heel dubbel voor hem. Hij voelde zich heel alleen en vond het sneu dat ik er niet bij kon zijn. Ook was hij een beetje geschrokken van de narcose (buis word in je keel geduwd en je ogen worden afgeplakt). Maar hij was ook direct verliefd op Mia. Ik mocht een tijdje na de operatie naar mijn vriend en Mia toe. Ik weet niet veel meer van de eerste ontmoeting door de morfine. Maar gelukkig is het gefilmd. Veel praten heeft ons geholpen om het een plekje te geven. Ook de foto’s en video’s! En ook het nagesprek in het ziekenhuis heeft ons goed gedaan. Het voelt nu, 1,5 maand later, al een stuk lichter. En we genieten volop van ons meisje! Sterkte allemaal met de verwerking en het herstel! Jullie zijn super sterk. ❤️

Ook hier een spoedkeizersnede. 3 keer thuis bevallen. Ook 3 keer supersnel. Bij mijn 4e kindje (mijn vriend zijn 2e) liepen we al vroeg in de zwangerschap in het ziekenhuis ivm Kell immunisatie. Ik wist hierdoor dat we sowieso in het ziekenhuis moesten bevallen (lumc is het enige ziekenhuis met een rhesusteam voor dit soort zwangerschappen),omdat de kleine direct na de bevalling naar de nicu moest. Inleiding zou met 37 a 38 weken zijn. Dat hing af van de bloedtransfusies die de kleine man in de zwangerschap zou krijgen via mijn buik. Op 27 juni gingen wij voor de 5e transfusie naar het LUMC. Toen 35+1 . Eerst aan het CTG. Die liet zien dat de kleine man soms wat dipjes had. Toen het tijd voor de transfusie was werd er eerst nog even met de echo gekeken. Toen bleek dat er bijna geen vruchtwater meer was en een of andere waarde was te hoog. De gyneacoloog is gaan overleggen en kwam terug met de boodschap dat ze geen transfusie gingen doen,maar dat ik ging bevallen. Uuuuh...sorry? 😅 Een uur van huis. Niks bij je. Andere kinderen thuis... Echt... Ik was helemaal van slag. In de avond een ballonnetje gekregen. Mijn vriend is toen nog op en neer naar huis gereden voor spulletjes. De volgende ochtend viel het ballonnetje eruit en toen had ik een krappe 2 cm ontsluiting. Ze konden wel de vliezen breken en dat is normaal bij mij voldoende om de weeën te laten beginnen. Maar er gebeurde helemaal niks😬. Toen aan het infuus met weeën opwekkers. Op de laagste stand en na een kwartier stond de kamer vol. Op het ctg liet onze jongen zien dat hij het echt niet fijn meer vond en we moesten gelijk naar de ok om hem te halen. Toen ging het allemaal echt snel en binnen no time was Robin daar op 28 juni ❤️. Onze kleine man van 2303 gram deed het gelukkig heel erg goed!! Hij heeft 4 dagen in Leiden op de Nicu gelegen en mocht daarna naar een ziekenhuis in de buurt waar hij nog 1,5 week heeft gelegen. Ik heb wel veel moeite gehad met het feit dat ik een 'bevalling' gemist heb en ineens een kind had. Veel foto's van de keizersnede en die bekijk ik ook vaak. Zo krijgt het wel een plekje.

Snap dat laatste wat je zegt wel! Heb dat zelf ook voor mij is het mijn eerste , maar heb helemaal niet het gevoel gehad dat ik zwanger ben geweest 😅. Heb de kleine bijna hele zwangerschap niet echt gevoeld alleen als hij de hik had en heel soms een beweging maar niet echt de “trappen” waar sommige het over hadden. Zelf heb ik ook helemaal geen weeën gehad omdat hij in stuit lag en door te weinig vruchtwater en hoe ziek ik was mochten ze hem niet proberen te draaien waardoor ik ook geen weeën kreeg en dat gevoel ook niet ken (voor sommige natuurlijk hartstikke fijn) maar toch had ik het op een natuurlijke manier willen mee maken dus ook de weeën. Maar ben blij dat hij gezond is geboren en het allemaal goed met hem gaat🙈

Wat een verhalen allemaal! Fijn om te lezen dat het bij iedereen goed is afgelopen. Merk dat het mij goed doet om soortgelijke verhalen te lezen en het idee te hebben niet 'alleen' te zijn. Hopelijk geldt dit voor anderen ook🫶🏻

Zeker! Daarom zo blij met je topic hierover. We zijn niet alleen hierin. Ik heb gelukkig alleen een ruggenprik gehad en was wel wakker. Heel bewust heb ik niet alles meegekregen ging te snel. Kan nu wel eindelijk na een aantal dagen genieten van mijn mooie vent🩵 wat een rijkdom