Hoi dames, ben ik weer 🫡
Ik ben nu 36+2 weekjes zwanger, en zit er mentaal echt eventjes helemaal doorheen..
8 dagen geleden ben ik naar het ziekenhuis gegaan omdat ik elke 5/6 minuutjes pijnlijke weeën had die ongeveer een minuutje aanhielden. Eenmaal in het ziekenhuis aan de ctg, en hier waren inderdaad weeën op te zien. Ontsluiting gecheckt en dit was 2 cm. 3 uurtjes later weer terug thuis nadat ik voor de 2e keer aan de ctg ging, en hier weer geen weeën op te zien waren. De verloskundige gaf overigens aan dat onze kleine meid wel wat aan de kleine kant was maar nog wel binnen het normale ( +/- 2100 gram )
2 dagen geleden gingen wij in principe voor de laatste echo, en de kleine meid werd toen 2300 gram geschat. Weer te horen gekregen natuurlijk dat ze aan de kleine kant was, en 18 Juli moeten wij nu terugkomen voor nog een echo om te kijken of ze genoeg is aangekomen. Dit maakt mij allemaal erg zenuwachtig, omdat ik niet weet of ik me zorgen moet gaan maken of niet. Ik vind 18 Juli nog best ver weg 😓
Nu heb ik de hele week al last van menstruatiekrampen die niet doorzetten. Ik slaap maximaal 3 uurtjes per nacht en merk dat ik niet lekker meer in mijn vel zit. Elke ochtend wordt ik wakker, en moet ik echt naar de wc rennen omdat ik last heb van enorme buikkrampen ( geen diarree, maar het is wel aan de dunne kant, sorry voor the information 🙈 ) Ook heb ik nu sinds 2 dagen weer last van enorme ochtendmisselijkheid 😓 Omdat ik pas 36+2 ben, realiseer ik me maar al te goed dat het beter is om de kleine nog lekker te laten zitten, maar bij elk krampje die ik heb, merk ik dat mijn gedachtes gelijk gaan naar ‘ zijn dit eindelijk de weeën, en gaat de bevalling beginnen?’
Ik ben uitgeput, helemaal klaar met de zwangerschap, en wil niks liever als onze dochtertje eindelijk kunnen vasthouden.. Zijn er misschien dames die in dezelfde situatie zitten? Wat doen jullie om jullie gedachtes een beetje te verzetten? Als ik zo nog misschien 6 weken moet doorzetten ben ik bang dat ik helemaal in elkaar stort… 🥲