Gezeik thuis

Hij kan ook echt lelijke dingen zeggen. Als ik hem roep, zegt hij bijvoorbeeld: wat moet je?! Onze dochter plast sinds kort weer in haar broek en zij merkt ook de spanning in huis. Dat vind ik ook zo zielig! Soms denk ik: ga maar gewoon weg en laat ons met rust

Ik zou het gesprek gewoon aan gaan met hem. Uiteindelijk moet je er samen uitkomen.

Echt in gesprek gaan, en aan geven hoe je voelt kom je er niet uit zou ik dit toch echt met verloskundige of huisarts praten over de situatie en kijken of die je kan helpen je moet ook geen postrnale depressie ontwikkelen door de stres met gevolgen van dien dat productie van je borst voeding achter uit gaat enzo enzo ook je dochter voelt de spanning al door plassen in haar broek. Maar ook je kleine voelt de spanning Sterkte er mee. Hoop dat Julie er gezamenlijk uit komen. En anders echt doen wat beste voor jou en je kindjes is

Wat naar dat het zo gaat in huis. Mijn man en ik proberen ook steeds met elkaar in gesprek te gaan om er weer als team voor te gaan in plaats van er een wedstrijd van te maken wie het meeste doet. We complimenteren elkaar ook bewust, dat komt de stemmjng echt ten goede. Die kraamtijd is voor beide partijen super zwaar en het helpt om daar naar elkaar toe begrip op te brengen. Misschien is zo’n gesprek mogelijk?

Jeetje, dit kan niet zo hoor… Vooral dat je dochter opnieuw in haar broek is gaan plassen is zorgelijk als dat echt door de spanning in huis komt. Jouw vriend mag allang in z’n handjes knijpen dat hij snachts de hele nacht door kan slapen, dat is al een enorme luxe. Waar is hij zo moe van als hij gewoon slaapt snachts? Het huishouden en de zorg dragen voor een kind dat doen de meeste vrouwen standaard 😂 Zo onbeschoft reageren op jou als je hem roept is ook niet oké. Alle nieuwe ouders zijn moe maar ja dat hoort erbij… Man up 🥲 Ik zou het gesprek met hem blijven aangaan. Ik hoop dat jullie eruit komen samen!

Mannen hebben geen idee. .. en daarom reageren sommigen zo. Bij ons kwam er na 5 weken wat meer rust in huis. Hopelijk bij jullie ook. (Kanttekening, ik heb al chronisch minder energie en dat maakte hem bezorgd). Oftewel, misschien zit er bezorgdheid achter

Bij ons helpt het in gesprek te brengen en te benoemen dat we vervelend naar elkaar doen omdat het voor ons beide zwaar is op onze eigen manier. Het is en blijft een zware periode waar je doorheen moet. Kunnen jullie toch proberen samen met z'n vieren iets te doen ? Gewoon iets kleins? Dat jullie weer als gezin functioneren en niet teams tegenover elkaar. Dat zal voor jullie dochter ook fijn.

Vannacht weer niet geslapen en zit er echt helemaal doorheen. Ik voel me zo alleen hier in en me totaal niet mentaal gesteund. Nu een hele dag voor me met alleen mn baby en kleuter terwijl ik weer maar 3 uur heb geslapen, partner gaat een dagje bootje varen want dit heeft hij even nodig zegt hij😓 Hij is deze ochtend een paar uurtjes nog thuis en komt vanavond terug om te koken voor ons…

Wat een nare situatie. Ik denk dat hij gewoon niet begrijpt hoeveel energie dit jou kost. Maar dat geklaag en gesnauw van hem is niet ok. Heel eerlijk gezegd. Ik vond het zo vermoeiend toen mijn man nog wel tijd had om te helpen veel. Want dan verwacht je van alles en ben je boos of teleurgesteld als het niet gaat zoals je wil. Hij is nu weer aan het werk en ik probeer zo veel mogelijk zelf te doen en dat geeft me eigenlijk heel veel rust. Lukt het je om ergens anders hulp te krijgen? Even een dagje naar je moeder bijvoorbeeld?? En wat je zegt over niet omkijken naar je zoon. Dat is hier ook zo. Was zo met de 2de en nu weer met de 3de. Heel verdrietig vind ik dat. Maar ik hoor van andere mensen dat dat vrij normaal is. De aandacht voor de baby komt als ze wat minder afhankelijk van mama zijn….

Wat ontzettend rot dat je je zo niet gesteund voelt, want dat verdien je wel! Hallo je hebt drie weken geleden zijn kind op de wereld gezet? Je bent nog herstellende en vol in de hormonen, hier mag hij zeker meer rekening mee houden. Zou het gesprek hier zeker over aan gaan, om te beginnen met wat je wel waardeert wat hij allemaal doet en dat je snapt dat hij moet wennen en ook moe is. Maar ook dat je je alleen voelt en niet genoeg gesteund en je hem hier meer in nodig hebt, en wat je dan van hem nodig hebt. Jij hebt ook een dag voor jezelf nodig maar dat kan niet.. dat is wel echt oneerlijk hoor.. hij is nog een paar uurtjes thuis, mogelijk kan jij nu nog even slapen en dat hij dan weg gaat?

Nou meid hier nog zo n papa. Hij vind de baby fase maar niets dat gehuild. Ik heb hem ook in de logeerkamer laten slapen en doe de nacht. Ik laat hem zoveel mogelijk zijn eigen ding doen zodat hij positief blijft. Gelukkig heb ik zelf niet veel last van weinig slaap en blijft positief. Ga er niet op in en blijf aardig (het is een opgave) denk altijd maar dit is tijdelijk!!

Kan hij de kleuter niet meenemen op de boot? 🤷‍♀️ Vindt het echt niet oké dat hij jou niet ondersteund in de dingen om de baby heen.. Heb je familie om je heen die eens op de kleuter kan passen? En zorgen dat je man kleuter brengt en haalt anders ben je er nog steeds zelf heel druk mee. En niet omkijken naar de baby: doet mijn man ook niet echt veel, dit is onze derde maar hij geeft aan dat ik beter voor baby kan zorgen en hij voor de peuter en kleuter. Zo hebben wij het verdeeld. Vind het heel naar voor jou dat je man je niet ondersteund...

Voordat hij weg ging gaf hij me een dikke knuffel en zei lieve dingen. Dat hij het niet meende en dat je soms nare dingen zegt als je prikkelbaar bent etc. Dat hij trots op me is en nooit zou kunnen wat ik allemaal heb moeten doorstaan met de zwangerschap en bevalling en de nachten etc. Ik was aan het huilen (ik huil nooit) en toch kiest hij ervoor om weg te gaan. Ik zou mn partner nooit zo emotioneel achterlaten, daar wil je dan toch voor zijn? Hij zei hele lieve dingen en dat waardeer ik, maar zn actie zegt dan weer wat anders. Vond het wel erg om huilend achtergelaten te worden. Ik zou nooit kunnen genieten van een boottochtje als ik weet dat mn partner labiel en emotioneel achterblijft. Maargoed dat ben ik….ik weet het allemaal even niet meer, voel nu zo’n enorme afkeer naar mn partner toe dat niks goed is op dit moment. Leuk, lieve dingen zeggen maar waar ben je?

Ik snap heel goed hoe je dit opvat. Ergens zou ik denk ik wel proberen het goede ervan in te zien dat hij zijn best doet jouw stuk te erkennen en sorry te zeggen. Het is in elk geval een stap de andere richting uit die jullie tot nu toe hadden. Als hij door dit tripje wel weer een opgeladen vader en partner is, is dat ook wat waard.

Weet dat een postnatale depressie bij een man ook een ding is.. is maar weinig bekendheid over, maar wellicht het waard om eens wat over te lezen of te kijken of hij zich daarin herkent zodat behandeling mogelijk is!

Je partner huilend achterlaten is echt niet oké, hou kan je dat doen als je van iemand houdt? Hij lijkt alleen maar aan zijn eigen behoeftes te denken. Sorry zeggen is heel makkelijk maar daden zeggen meer dan woorden. Ik vind dit echt heel erg voor je. Het lijkt me vreselijk zwaar om er zo alleen voor te staan. Dikke knuffel! ❤️

Lieve meid, dit is onacceptabel! We leven in de moderne tijd, kinderen zijn een gedeelde verantwoordelijkheid (tenzij je voor alleen ouderschap kiest) en die onzin die hij uitkraamt hoef je niet te pikken. Ook voor de reacties waaruit blijkt dat de partner niks met babies heeft, lekker makkelijk! De wereld is helaas nog niet zover, en conservatief ingesteld als het gaat over ouderschap, maar een heel goed gesprek over verwachtingen en hoe je in de wedstrijd staat is erg belangrijk, anders gaat er niets veranderen. Je hoeft niet te partner te pamperen of het hem gemakkelijk te maken, je hebt beiden evenveel te geven en te nemen, ongeveer gelijke waarde. Ik heb een totaal andere ervaring, mijn partner is net zo verantwoordelijk als ik en heeft gelukkig geen afkeer voor de babyperiode. Ik hoop dat je snel rust krijgt en kies voor je kindjes en jezelf. Wens je alle goeds en geluk toe

Hoe is het gegaan vandaag? Heeft hij nog wat gezegd qua excuses oid toen hij thuis kwam? Is hij überhaupt al thuis? Hoop dat je het gesprek aan kunt gaan en dat het snel beter gaat. Liefs

Wat rot dat de sfeer nu zo naar is zeg… voor jullie alle vier. Als ik t zo lees hebben zowel jij als je partner het heel zwaar, en hebben jullie allebei t gevoel dat de ander niet waardeert wat je doet… Voor jou was voor kleuter zorgen en huishouden misschien gebruikelijk (vast ook zwaar), voor hem is t nieuw om dat in zn eentje te moeten doen 3 weken lang. En hij vindt t zwaar, dus zou ik adviseren er niet over te oordelen dat hij dat niet zwaar mag vinden. Net zoals jij niet wil dat hij doet alsof t voor jou easy is. Jij hebt behoefte aan zijn waardering, maar hij heeft die behoefte net zo goed. En als hij dat niet krijgt zal hij meer gaan mopperen totdat jij wel -in zijn ogen- ziet wat hij wel niet allemaal doet. Probeer het van elkaars kant te bekijken, praat met elkaar. En Misschien kunnen jullie meer samenwerken ipv allebei op je eigen takenpaket. Bijvoorbeeld hij met de baby wandelen en jij met jullie oudste een spelletje doen. Of dat de baby bij hem in de draagzak slaapt en jullie dan samen wat huishoudelijke taken kunnen doen. Ff samen knallen en daarna bijv samen rusttijd. En dat je dan ziet dat ff wisselen wel fijn is. Gaat jullie oudste ook wel eens naar opvang/oppas? Misschien geeft dat wat lucht. Ik las laatst dit laatst, misschien hebben jullie er wat aan: To the father of my child/ren: We are not in a competition. I work hard, you work hard. I am tired, and I know you are too. Everything I do is for you all, and I know everything you do is for us. We have different roles and different skills but we are in this together, we are a team.

Wat ontzettend naar. Hier moet iets veranderen. Misschien helpt het om met elkaar in gesprek te gaan over het volgende: 1. Bespreek dat jullie het beiden zwaar vinden en dat het zo niet gaat. Zeg allebei wat jullie op je kunnen nemen. Trek daarbij ook je eigen grens: als je bijv alleen de baby kunt doen en niet kind twee en het huishouden, is dat wat het is. Als dan blijkt dat jullie de puzzel samen niet rond krijgen, bespreek dan samen hoe jullie hulp gaan inschakelen om de puzzel rond te krijgen, bijv een hulpschema met familie of tijdelijke hulp in de huishouding. Maak er geen discussie van over wie meer zou moeten doen. Dat werkt nu even niet. Een oplossing is nu belangrijker dan jouw gelijk (want ik snap helemaal dat je nu teleurgesteld bent in je partner). 2. Bespreek (evt. later - misschien hebben jullie nu allebei te veel stress) ook eens wat jullie allebei zwaar vinden en waarom. Hopelijk ontstaat hierdoor verzachting en kunnen jullie elkaar mentaal beter steunen. Als je partner aangeeft dat hij tijd voor zichzelf mist is het voor jou (ook als je dat onzin vindt) misschien makkelijker om hem af en toe een uurtje voor zichzelf weg te sturen terwijl als hij weet dat jij zijn emotionele steun echt nodig hebt zal hij hopelijk niet meer jou in tranen achter laten voor een middag varen. Bovendien heeft hij dan misschien al af en toe wat tijd voor zichzelf gehad en heeft hij minder behoefte om te vluchten. Kortom: eerst zorgen dat de situatie praktisch gezien wat verbetert en je een beetje rust krijgt en daarna ook echt goed met elkaar in gesprek gaan over hoe jullie deze heftige tijd allebei ervaren.