Gezeik thuis

Mijn vriend is sinds de geboorte van onze zoon (3 weken geleden) echt elke dag bloedchagrijnig. De verdeling is nu zo: Ik doe de nachten (en slaap dus heel weinig). Hij slaapt op de logeerkamer de nachten door. Dat was mijn idee zodat in ieder geval een van ons uitgerust zou zijn (en we dus weinig spanning in huis zouden hebben vanwege slaaptekort zoals dat ging bij onze dochter). Hij neemt de zorg van onze dochter op zich en doet alles in het huishouden. Dat is nu tijdelijk zo totdat hij weer moet werken. Maar hij klaagt elke dag hoe moe hij is en hoe zwaar het is om elke dag voor onze dochter te zorgen (hallo dit deed ik in mijn verlof ook MET dikke buik). Hij zegt dat hij ALLES moet doen en dat hij liever wilde ruilen. Dat hij dus borstvoeding zou geven en ik dus de rest. Hij snauwt de hele dag, zodra hij binnenkomt is er gelijk spanning in huis. Hij snauwt naar onze dochter. Naar onze zoon kijkt hij nauwelijks om. Hij lijkt het niet te waarderen en begrijpen hoe het is om dag en nacht borstvoeding te geven, en ‘s nacht heel weinig te kunnen slapen. Nee HIJ heeft het vooral zwaar…en natuurlijk snap ik dat hij ook moet wennen aan de nieuwe situatie. En dat ook hij moe kan zijn. Maar kom op man wees eens een vent en klaag niet zo! Ik klaag ook niet dat ik weer maar een paar uurtjes onderbroken slaap heb gehad. Hoe kan je verwachten dat ik vanalles doe overdag, terwijl ik ‘s nachts nog nauwelijks aan slaap toekom. Dan zegt hij: het is al drie weken geleden, je kan nu echt wel wat meer… Hoe kan ik de situatie veranderen zodat er meer rust in huis komt. Soms denk ik er aan dat hij de nachten samen met mij doet (ik voeden, hij de kleine omhoog houden en hem in slaap sussen). Maar dan is hij nog moeier en nog chagrijniger waarschijnlijk. Ik ben echt teleurgesteld in hem en dat voelt hij ook. Hij zegt dat ik hem juist niet waardeer.