Help mij!!! Ik weet echt niet wat ik hiermee moet.

26 juli ben ik bevallen van mijn dochter. Vijf dagen daarna ben ik opgenomen geweest in het ziekenhuis. Vanwege een acute koorts en hevige buikpijn. Zijn verdenking was baarmoederomsteking of placentarest achtergebleven. Ze hadden een echo gemaakt. Ze zagen geen placentarest, alleen wat onregelmatigheden. Maar omdat de bevalling nog maar vijf dagen geleden was, vonden ze het niet heel raar. Ik had antibiotica meegekregen, maar na een week had ik nog steeds koorts. Nog steeds buikpijn. Dus het hielp niet. Zij dacht wel aan een baarmoederomsteking. Ik zelf dacht placentarest. Toen heb ik weer gebeld na een paar dagen. Ik had nog steeds koorts, maar de antibiotica werkte niet dacht ik. Ze zeiden dat het even duurde en dat ik het moest blijven nemen. Na vier weken heb ik de verloskundige gebeld. Ik heb de antibiotica afgemaakt, maar ik had nog steeds zo'n buikpijn. Het voelde trouwens echt als een splinter. Zo'n irriterende, pulserende pijn. Eigenlijk wist ik zeker dat er nog wat zit. Ik heb in totaal vijf keer de verloskundige of de huisarts gebeld om te zeggen dat het niet klopt. Er zit nog wat. Ik heb pijn. Ik voel me niet goed. Op en aan had ik de hele tijd koorts. De hele tijd werd gezegd dat het niet kon, want dan zou ik heel veel bloeden. Dat deed het dus niet. Dan zou ik ook de hele tijd koorts hebben, zeiden ze. Dat had ik ook niet meer. Ik zei de hele tijd dat er nog wat zit. Ik voel het gewoon. Nee, zeiden ze. Kan niet, kan niet, kan niet. Vorige week, na drie maanden, werd ik voor het eerst ongesteld. Ik draag menstruatiecups en ik ging hem leeg maken aan het eind van de dag. En wat zie ik daar? Ik denk, wat zit daar nou in? En ik hou hem even op de kop. Er zit daar gewoon een placenta-stuk in, zo groot als mijn hele hand. Niet normaal. Ik wist niet wat ik zag. Ik bel de verloskundige de volgende dag en ik vertel dit. Heeft ze het lef om te zeggen? Dat bestaat niet. Het is uitgesloten, zeiden ze. Je hebt een echo gehad. Je bloedde niet. We hebben de placenta gecontroleerd bij het bevalling. Dat kan niet. Het is gewoon een stolsel. En ik zei nog, het is geen stolsel. Ik weet hoe een stolsel eruit ziet. Maar nee, ze geloofden me niet. En toen ben ik eigenwijs geweest. En heb ik nog daarna achteraan gemaild van, nou ja, ik wil gewoon dat je het ziet. Dus hier heb je een foto. Werd ik een uurtje later gebeld door een andere verloskundige. En toen zeiden ze, het is toch je placenta. Oh ja, toen zeiden ze ook nog, ja, je had echt op je intuïtie moeten vertrouwen. Girl, I did. Dat deed ik. Alleen ik werd gewoon niet serieus genomen. Door niemand niet. Door mijn verloskundige niet, door mijn huidsarts niet, door de ziekenhuis niet. Door niemand. Dus, nu een week verder, heb ik nog steeds die buikpijn. Dat irriterende gevoel. En nu weet ik niet zo goed of het achtergelaten een wond is van die placenta. Of dat er nog wat zit. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Moet ik bellen? Moet ik vragen voor extra onderzoek? Want kijk, en de gynaecoloog, en de verloskundige, en de huisarts hebben me allemaal gewoon niet serieus genomen. Het heeft echt wel wat met me gedaan. Dat niemand me serieus neemt. En dat ik wel echt met die pijn zat de hele tijd. En daarnaast is het ook gewoon echt gevaarlijk om met een placenta rest rond te lopen. Het stonk trouwens ook gewoon echt vreselijk al drie maanden lang. Maar ja, niemand geloofde mij. Maar ik weet niet zo goed wat ik nou moet doen. Moet ik afwachten tot het niet meer pijn doet? Of moet ik wel onderzoek vragen. Ik weet het gewoon niet zo goed. Het heeft gewoon 3 maanden in me zitten rotten ik vind het vreselijk!!