Herkenbaarheid over boosheid als je baby niet mee werkt

Ik herken het wel. Hier een 2ling van 3 maanden en als het slapen dan niet lukt ben ik zo gefrustreerd. Waar alleen ik last van heb. Zo zonde want ze kunnen er niks aan doen en ik heb alleen mezelf ermee. 🤯

Nou ik heb echt precies hetzelfde. Vooral einde vd dag. Ben ik zelf eigenlijk heel moe en hij wilt maar niet slapen. Alles wat ik doe.. wordt er heeeelemaal gek van. Denk dan echt: 'kan niet wachten tot ik kan werken'. Later voel ik mij dan weer schuldig om die gedachten 🥺.

Zoals wat hebben jullie dan? In mijn hoofd heb ik dr al 3x door elkaar geschud, terwijl het nergens op slaat.. seconde later voel ik me zo slecht dat ik haar al “iets te wild” heb opgepakt omdat ik denk dat ik het bijna wilde doen. Maar begrijp me goed ik houd echt van me meiden en zou ze nooit wat aan doen. Maar die paar secondes in mijn hoofd, ik word er niet goed van. Verder geniet ik ook echt van ze, heb alle energie om met ze dingen te ondernemen.

Ah wat naar. Maar probeer echt te accepteren dat het nog babys zijn die echt alles gewoon nog moeten leren. Bij mijn oudste twee kids 8 en 6 jaar had ik deze strijd in mn hoofs ook regelmatig. Maar nu met ons zoontje van 12 weken sta ik er zelf zoooo anders in en geniet ik vooral enorm van alles ja zelfs als de dagen die minder gaan en zelfs ook nu de nachten dramatisch zijn mijn andere twee sliepen al snel door. Doordat mijn instelling is veranderd ervaar ik deze periode heel anders. Slaapt hij lekker dan heb ik geluk en doe ik wat ik kan off chill ik op de bank lukt het slaapje niet? Dan pak ik hem lekker bij me en zeg ik tegen mezelf de rest komt wel weer en is nu geen prioriteit & geniet ik van me kleine mannetje die mij zo nodig heeft want echt...hoe cliché ook maar deze tijd is razendsnel voorbij en ja dan zul je het vast nog gaan missen had ik wel in iedergeval ik heb zo vaak gedacht tjonge waarom heb ik toen niet meer dingen los gelaten en in het moment bij ze zijn. Dat is wat ik nu dus wel doe en wow wat een verschil maakt dat ik ben relaxter en ik merk mijn kindje is daardoor ook veel relaxter. Heel verhaal maar hopelijk kun jij er ook wat mee. T komt goed 🥰

Vervelend dat je die gedachten soms heb. Kan me voorstellen dat je daar van schrikt. Bij een postnatale depressie kan je dit soort gedachtes ook hebben, dus ik zou voor de zekerheid bij de huisarts langsgaan. Het is niet iets waar je je voor hoeft te schamen, het is ook allemaal pittig. Helemaal als het niet lukt met het slapen dan kan je soms met je handen in je haar zitten

Het is ook echt dat ik van deze tijd geniet, bij mijn andere dochter ook. Ze slaapt sinds vorige week ook s avonds pas boven, ik geniet van alle cliches echt waar. Ben gewoon een echte moeke, maar wat er op dat moment met me gebeurd ik weet het niet, terwijl helemaal niet zo ben en daar baal ik echt van en word ook verdrietig van mezelf dat ik zo denk

Herken dit heel erg! Bij m’n eerste heel erg gehad. Heb na lange tijd ondervonden dat er echt iets bestaat als “pregnancy rage”. Maar ook een heel groot deel komt door de vermoeidheid en frustratie/machteloosheid (de machteloosheid is een trauma gesponse ook). Nu bij de 2de zoooooooveel minder omdat ik me er al helemaal op had ingesteld. Echt niet gek, en spreek het uit. Moet zeggen met m’n dochter nog steeds wel eens zo woedend want ze is een spiegel van mij als kind en net zo’n drift kikker. Maar als baby kon ik ook precies zo zijn en reageren. Heb me zovaak schuldig gevuld omdat ik echt flipte en weg moest lopen. Je bent echt niet de enige maar bespreek het zeker ook met je partner, hulp of een vriendin in de omgeving❤️

Wat naar. Wat maakt je dan zo boos? Dat je opdat moment iets anders wilde doen? Dat je je voelt falen omdat je je kindje niet in slaap krijgt?

Ik denk echt dat ik dat heb, pregnancy reage

Ik weet het niet, want ik heb eigenlijk ook alle geduld. Maar dan irritieer me aan haar dat niet “gewoon” gaat slapen, omdat ik al van alles heb geprobeerd, want dan is ze bijvoorbeeld na 5 minuten weer wskker. Maar ik weet dat het niet vanzelfsprekend gaat, mn verstand weet het allemaal donders goed

Hmm heel lastig. Hopelijk kun je naar je kindje kijken op zo'n moment van woede en het ombuigen naar iets van; wat is er kleintje lukte het slaapje je niet? Dat is vervelend net zo goed voor jou. We proberen het zo gewoon nog eens. Dit is wat ik deed in het begin en heeft mij goed geholpen de rust te bewaren. Steeds ook zeggen ze doen het niet expres je kindje zou zelf net zo goed lekker fijn en diep ij slaap vallen maar het lukt ze soms niet. Hopelijk krijg je die gevoelens onder controle lijkt me vreselijk

Wat je hier zegt doe ik ook, en dat werkt wel, het is een opvlamming van 5 seconden en daarna heb ik wel weer geduld. Maar het gebeurt wel dagelijks die gedachtes en dat is echt vervelend😓

Oké ja ik herken dit in deze mate niet echt. Hopelijk kom je er vanaf lijkt me heel erg naar. Succes !!

Ik herken deze gedachten. Denk dat er een soort taboe op heerst. Zelf zou ik hier met niemand over praten als dit topic er niet was. Heb dan het gevoel dat ik voor “gek” verklaard zou worden om die gedachten. Het is echt lastig. Hier nu mama van 2 meiden 2,5 en bijna 3 mnd en het is zo pittig. Overdag is de oudste naar de opvang dus ben dan alleen met de baby maar ze slaapt onwijs kort , wilt continu in mijn zicht zijn of dat ik haar vasthoud en dat probeer ik ook vaak te doen, maar soms wil je ook gewoon even je eigen “tijd”. Ik had bijv een buikgriep continu naar het toilet en elke keer als ik moest ging ze huilen. Ik raakte er zo gefrustreerd van. Had idd ook die gedachten van “kan niet wachten tot ik weer ga werken” maar ik begin maandag en voel me nu achteraf zo schuldig om die gedachtes 🥺

Heb heel erg last gehad van pregnancy rage bij m’n dochter. Echt giftig was ik gewoon. Moet zeggen dat ik als kind al heel driftig was en dit is nooit echt helemaal weggegaan. Ook hormoon afhankelijk wel. (Heftige pieken en dagen in hormonen tijdens gewone cyclus). Maar bij m’n 2de (wat een zoontje werd) echt amper gehad gewoon, hele andere zwangerschap! Praat er evt ook met je arts over😊 er word hier echt te weinig over gepraat en begrip getoond want “oh je zou maar zo denken”. Je kan er echt niks aan doen want het is zo’n opwelling. Het is niet voor niets dat kraamzorgsters ook benadrukken dat je je baby niet moet schudden. Ik ga nu ook voor een spiraal in de hoop dat de hormonen van de bv die uitschieters iets minder laten worden.

Hoe uitte die pregnancy rage bij jou?

Dit vind ik een hele goeie tip! En daarnaast: als je die gedachten hebt, probeer ze niet weg te duwen of er gefrustreerd over te zijn! Dan blijven ze waarschijnlijk terugkomen, beetje in het kader van: 'wat je aandacht geeft dat groeit' en 'niet aan een roze olifant denken'. Ik herken de frustratie soms wel, helemaal aan het einde van de dag of idd als je al een tijdje met je kindje bezig bent, en voel me achteraf ook altijd schuldig. Maar is niet nodig, zo lang het bij gedachten blijft gewoon accepteren dat ze er zijn en dingen denken als ammesv92 zegt. Als het kan geef ik ons zoontje op zo'n moment vaak even aan mijn man en hij ook aan mij als hij er klaar mee is.

Dit zijn waarschijnlijk ook intrusive gedachten - ken je dat dat je bij de trein staat en denkt "oh ik kan mezelf er zo voor gooien!" En dan meteen denkt "what the fuck"? Dat is dit ook. Het zijn geen dingen waar je op wil acteren, maar gewoon je brein dat alle mogelijkheden langs gaat. Het is volgens mij heel gebruikelijk en zegt niks over wat je daadwerkelijk in de realiteit doet.

Ik was de comments door aan het scrollen vanaf onder om te kijken of dit al gezegd was. Dit klopt inderdaad en ik vind het ook klinken als intrusive gedachten. Het feit dat je het alleen maar denkt, en vervolgens schrikt van je eigen gedachte maakt dat je eigenlijk niet bang hoeft te zijn dat je het echt zou doen. En je voelt je schuldig, maar je hoeft je natuurlijk nooit schuldig te voelen voor je gedachten, alleen voor je acties (en die zijn prima toch?). Misschien kan de wetenschap dat dit een normale menselijke reactie is en je kindje er totaal geen last van heeft je helpen je schuldgevoel los te laten en heb je zelf ook geen last meer (of minder) van je gedachten. Want buiten jouw zelf is dit voor niemand een probleem.

Heel fijn dat je dit deelt. Dankjewel! Voelt minder eenzaam