Hoe lang laten jullie je baby huilen?

Ik lees veel dat laten huilen juist niet goed is en ik vind het zelf ook vervelend dus ik laat het inderdaad beetje piepen/jammeren/kletsen/zeuren maar net hoe je het wil noemen haha maar zodra het overgaat op huilen of lichte paniek dan ga ik er wel naartoe. Hij pakt helaas geen tut dus dan maak ik flesje van 60 ofzo en dan "tut" hij daarop in slaap

Ohja soms dan tut hij dus even op de fles en gaat dan over op z'n hand. Dan duw hij de fles zelf een beetje weg en dan komt hij dus wel in slaap. Als hij daarna nog een keer wakker word pakt hij meteen z'n hand weer

Als je kindje hysterisch wordt is jouw kindje waarschijnlijk niet eentje die het nodig heeft om even te pruttelen maar die het juist nabijheid nodig heeft om rustig in slaap te vallen. Wij laten onze dochter nooit huilen, wij pakken haar altijd en laten haar in onze armen in slaap voelen. Voor ons voelt dit als de enige juiste manier. Misschien kan je Liefde van een moeder eens opzoeken. Zij deelt heel veel over waarom het zo belangrijk is om je kindje geborgenheid te bieden bij het in slaap vallen ipv te laten huilen.

Ik lees overal dat moeders hun kinderen nooooit laten huilen/jammeren. Ons kindje jammert/ jengelt altijd de eerste 2/3 min en valt dan in slaap. Als ik hem er dan constant uit zou halen zou hij nooit slapen 😅Ik luister en kijk goed naar m'n kind. Standaard als ik wegloop is het jammeren. Vaak blijf ik even boven om te kijken en luisteren welke kant het opgaat word het echt huilen dan ga ik er meteen heen om te troosten/ knuffelen. En anders is hij vaak binnen 2 min ook al stil rustig. Ik laat ze nooit echt huilen want vanuit daar kan mijn kleintje ook niet slapen en vind ik ook zielig en kan ik niet aan haha maar jengelen sta ik toe want dit doet hij altijd, s avonds rond 19.00 doet hij altijd nog een dutje op de arm bij ons en ook dan doet hij dit dus het lijkt me niet dat hij dan perse geborgenheid zoekt ofzo. S avonds voor die de nacht in gaat het zelfde soms loop ik wel 10 keer terug om te knuffel en dan plots lijkt hij te accepteren dat hij terug gelegd word en gaat dan slapen.

Eens de serie "Babies" kijken op Netflix, waar ze wetenschappelijk bewezen hebben dat een baby laten huilen en zichzelf moet troosten een grotere hypothalamus ontwikkeld (al innde eerste 6 maanden van het leven). Een grotere hypothalamus betekent: eerst zorgen voor veiligheid en zichzelf redden en daarna pas focus op ontwikkeling / ontdekken. Ach, en zelfs met die kennis komt het hier wel eens voor dat er gehuild wordt 😉 Wat hier helpt voor het slapen is niet hem eruit halen, maar erbij gaan zitten en een hand op hem leggen. Eruit halen wordt hij echt weer wakker van. Dan praten we eigenlijk niet tegen hem, en proberen zo snel mogelijk de hand los te laten als hij wegvalt. Ook hebben we een vast bed ritueel: pyama aan, boekje lezen, in bed en dan nog 2 liedjes zingen, waarvan het 2e liedje altijd hetzelfde liedje is. En timing, wanneer naar bed helpt ook - te wakker en te moe werkt averechts. Overdag gaat ie hier nog gewoon in kleding, maar wel 1 liedje ter herkenning.

Hier was het standaard huilen naar bed, veranderd nu langzaam naar alleen beetje jammeten jammeren. Wij blijven erbij maar in bed is in bed. Troosten doen we door shh en hand op de buik. Dat doen we tot hij stil is en dan gaan we de kamer uit, en weer naar binnen als hij begint te jammeren. Tenzij hij z'n duim pakt, dan bekijk ik het even via de camera. Het huilen met naar bed gaan is afgenomen door het ritueel wat we doen. Hij is nu 15 weken en doen het ritueel denk ik sinds dat hij 8 weken is.

Niet. Hij heeft het wel nodig even te huilen voor het slapen, maar dat is gewoon in mijn armen. Ben met de oudste pas gaan oefenen met allern slapen toen er overdag wat ritme in de dutjes overdag kwam (7-8maand)

Niet! Als mopperen huilen wordt ga ik er direct heen. Je herkent het mopperen van je kindje direct dat is echt anders dan huilen. Hier is het veel geluid maken en dan opeens valt ze in slaap, echt letterlijk. Dat in slaap vallen hoort trouwens bij baby's, ze doezelen niet langzaam weg zoals wij. Soms huilt ze wel echt maar fan ben ik bezig met de kleuter of de peuter en dat rond ik zo snel mogelijk af zodat ze niet lang huilt.

Niet. Maar ik pak ‘m ook niet altijd op. Vaak is een speentje en aaitjes over z’n hoofd genoeg.

Hier moppert ze maar als het echt overgaat in huilen dan blijf ik bij haar aai ik over haar wang of hoofdje tot ze in slaap valt.

Hier ook vaak even jengelen voor het slapen. Precies wat jij beschrijft hebben wij ook en ik doe inderdaad hetzelfde. Ik blijf ook altijd even in de buurt. Je herkent wel het verschil. Zodra ze huilt ga ik er heen en troost ik haar. Ik probeer dit wil in bed te doen en haar niet te pakken.

Bedankt voor jullie reacties! Tot nu toe valt hij altijd alleen maar aan de borst in slaap, of als papa hem in slaap wiegt. Hij slaapt overdag in de box en snachts in z’n cosleeper als hij zich weg laat leggen maar als wegleggen een strijd is en het na een paar keer nog niet gelukt is dan slapen we samen. Hij heeft inderdaad veel geborgenheid nodig en dat voelt voor ons ook het beste maar het lijkt me ook wel fijn om hem op den duur gewoon naar bed te kunnen brengen zoals ik dat soms van anderen lees. Ik ga eens wat consequenter proberen hem naar bed te brengen en af te wachten als hij wat jammert, als het overgaat in huilen haal ik hem er weer uit en leg ik hem pas weer terug als hij rustig is. En dan een tijdje volhouden. Wie weet…

Ja zo heb ik het ook gedaan. Maar verschil hier is dat onze jongen ook nergens anders slaapt,niet in box wandelwagen of auto of naja alleen maar hele korte hazeslaapjes. Dus ik dacht ja je hebt toch wel wat meer slaap nodig dus toen ben ik heel consuqent steeds naar hem terug gelopen als hij verdrietig werd ik pakte hem dan bij me even rechtop soms zit er dan ook nog een boertje dwars en als hij weer rustig was dan legde ik hem weer terug ik zeg dan vrijwel niks tegen hem als ik hem oppak enkel knuffelen en leg hem terug als ik voel dat hij rustig word en dit herhaal ik dan soms echt wel 5x of vaker en als ik hem dan weg leg steeds hetzelfde riedeltje, liedje aan, kusje slaap lekker lieve jongen en wrijf dan nog kort over z'n buikje en dan loop ik weg. Dit steeds herhalen hielp hier dat hij nu toch vaker zelf in slaap valt. Lukt het echt niet dan hups gaat hij de draagzak in maar dit hoeft zelfde nog!

Ik doe dit niet en nooit gedaan ook. Heus wel even laten huilen als ik even de was doe, wc, peuter etc. maar ik geloof niet in trainen. Ook niet later. Onze peuter mocht bij 's nachts huilen ook lekker bij ons in bed of ik ging een kwartier met een knuffelen. Ze leren vanzelf doorslapen, alleen komt dat dan een stuk later. Naar mijn visie op een 'normale' leeftijd dat ze het aankunnen.

Bij ons is er ook een verschil tussen huilen en jammeren. Laten huilen kan hier niet, dan wordt het alleen maar erger. Als het een beetje jammeren is, wacht ik af wat er gebeurt. Het kan dan stil worden of het gaat over in huilen.

Exact dit

Huilen eigenlijk niet, maar beetje jammeren en jengelen wel. Verschil hoor je wel bij onze schreeuwerd 🙈

Wij laten onze dochter ook wel huilen. Meestal huilt ze niet langer dan 5 minuten (kan soms echt krijsen zijn) en dan valt ze zelf in slaap. Mocht het langer zijn dan 5 minuten, dan laat ik haar in bed liggen en aai ik heel langzaam over haar gezichtje (met m’n hand van haar haartjes, over haar oogjes, neusje en mondje) na een paar keer dat doen valt ze vaak in slaap, aangezien ze dan haar ogen dicht doet. Als dat niet werkt geef in een speentje.

Ze moeten inderdaad zelf leren in slaap te vallen en de ene leert dit sneller dan de ander is mijn ervaring. Ik heb bij onze tweede zoon het ‘prikkelproof plan’ boekje gebruikt. Dit hebben we in zo’n 5 dagen heel consequent gedaan en sindsdien top! Bij onze huidige baby (17 wkn) hebben we dit al snel toegepast toen ze op haar kamertje ging slapen. Het is nooit echt een strijd geweest eigenlijk. Ze pakte t wel goed op. De ene keer jammert ze wat, de andere keer horen we niets en heel enkel schreeuwt ze moord en brand. Maar dit is hooguit 2 minuten , het moment dat je denkt: nu moet ik erheen, is ze opeens stil en slaapt ze. Het is echt leren kennen van je kind en de verschillende huiltjes. Mij hielp de gedacht wel dat ze t echt nog moeten leren en elke dag een nieuwe dag is. Tuurlijk heb ik ook tranen gelaten want het is ook gewoon moeilijk en zwaar!

Met nooit echt een strijd bedoel ik dat we er niet het hele slaapje mee bezig zijn haar in slaap de krijgen. Dit was bij onze tweede zoon wel anders ppffff . Daar had ik t idee dat ik alleen maar bezig was met sussen en kalmeren.