Huilen in kinderwagen tijdens wandeling/in het openbaar

Ik herken dit heel erg bij ons eerste zoontje. Nu met de tweede werkt een draagzak echt ideaal voor ons. Hij is dan vaak de hele tijd rustig. Als hij in de kinderwagen/maxicosie ligt, wordt hij veel sneller onrustig en huilerig. Daarom doe ik hem vaak al direct in de draagzak.

Wat is de reden waarom je bezwaard voelt dat ze gaat huilen? Is het omdat je denkt dat anderen daar iets van vinden? Ik vraag het meer, omdat dat vaak de reden was (en soms is) dat ik mij onzeker erover voel. Ik merk zelf dat ik het sinds afgelopen week het meer probeer los te laten en te doen wat goed voelt. Ik neem haar nu meer in de draagzak, omdat ik dan makkelijker kan blijven bewegen en het fijn vindt om bij mij te hebben. En als ik haar in de wagen leg, ben ik nu nog bewapend met een speen en een flesje. Omdat ze de ene keer vrij relaxed in de wagen ligt en de ander keer minder (bijvoorbeeld na een kort slaapje). Als ik dan stil sta, wordt ze snel wakker. Door meerdere opties te hebben en te accepteren dat als het niet lukt, ze even huilt, geeft al iets meer rust dan paar dagen geleden. Ga het ervaren (is makkelijk gezegd, ik weet het), en ontdek met de tips die je krijgt wat jouw manier is.

Ik voel me inderdaad bezwaard om wat anderen vinden als ze gaat huilen. En bang voor als het troosten heel lang duurt en je bent net in een winkel bijvoorbeeld. Superfijn dat bij jou een speentje en flesje werkt. Helaas wil onze dochter dat niet. Een flesje zijn we wel aan het oefenen. Het enige wat kalmeert is haar wiegen of de borst als ze honger heeft. Dus vraag me af wat anderen doen als je in een winkel bent of buiten? Haar eruit halen of borstvoeding vind ik dan onhandig dus probeer haar al wandelend te sussen. Voelt dan als een soort walk of shame. Tot we weer thuis of bij de auto of een bankje zijn.

Ah fijn om herkenning te lezen. Ik heb gisteren een klein rondje gelopen met de draagzak dat was heel fijn en werkte goed, voelde als een kleine overwinning. Echter ben ik dan telkens aan het checken of ze nog steeds slaapt en voel me dan gehaast en probeer dan zsm weer thuis te zijn voor ze wakker wordt. Hierdoor ben ik alsnog niet heel relaxed. 🙈 Heb je nog tips hoe ik met die onzekerheid om kan gaan? Wat hielp voor jou? Side note: Ze neemt geen speen of flesje aan.

Ze heeft een periode gehad dat ze alleen maar sliep in de wagen. Tot een moment - sinds 4 weken - dat ze niet altijd makkelijk meer in slaap valt. Ik ging met haar naar de bibliotheek en ik voelde de druk dat ze wakker zou worden en gaan huilen. Ik stond 5 minuten stil en toen begon ze lichtjes te huilen. Ik pakte haar op en ging haar troosten. Ik realiseerde mij dat het bijna voedingstijd was en dat ik geen flesje bij mij had (ik zou maar even gaan, maar bleef langer weg dan gepland). Ik deed haar wat gestresst in de wagen en liep naar huis. Ondertussen zette ze het op een brullen. Ik nog meer gestresst de baby uit de wagen gehaald en op de arm gezet en verder gelopen. Resultaat: ik kwam oververhit thuis. Mijn man - erg nuchtere vent - vroeg, maar waarom maak je zo druk? Nou, inderdaad het gevoel dat je kind elk moment kan gaan huilen en ik niet weet wat ik moet doen. Ik heb ervan geleerd dat rustig blijven en accepteren dat de situatie zo kan zijn, het in ieder geval voor jezelf beter maakt en ik merk dat zij daar ook rustiger van wordt. Daarnaast kijk ik naar wat zij nodig heeft. Ze had (en heeft) veel buikkrampjes en ik merkte dat ontspanning (zuigen aan een speentje, sussen, rondlopen op de arm), het beste helpt. Soms binnen een minuut, soms binnen 10 minuten.

Het is lastig maar gewoon niet over nadenken. Je bent niet de enige ouder die een keer met een huilend kind over straat gaat. Voor ons is het ons eerste kindje en heb ook wel eens met haar in de wandelwagen over straat gelopen dat ze ontroostbaar was. Bijna niemand keek op of om. Een ouder echtpaar dat alleen reageert van ach heeft ze honger? Nee ze heeft last van krampjes kijken of ze rustig wordt van wandelen. Niet negatief bedoeld maar vaak voelt het mentaal groter dan je het ervaart in real Life. Ik heb zelf ook het gevoel dat ik haar buiten ook minder geluid hoor huilen. Ik heb weleens bij de AH gestaan dat ze aan het huilen was. Toen betaald voor de boodschappen en bij de inpaktafel gestaan, haar uit de wagen en even troosten

Voel je alsjeblieft niet bezwaard wat anderen van je denken; die zijn meestal toch met hun eigen ding bezig en maakt het geen klap uit! En als ze wel denken dat je het niet goed doet, wat maakt dat eigenlijk uit? Die mensen zie je nooit meer! Overigens maak ik het niet mee dat mensen gek kijken of iets naars zeggen, krijg meer blikken van ouders van herkenning. Zo veel mensen hebben kinderen, iedere baby huilt. Iedere ouder heeft wel eens met een huilend kind ergens gestaan denk ik dan. Tuurlijk is het niet leuk als je baby gaat huilen maar ook dat gaat over. Speentje, sussen, kinderwagen wiebelen, even eruit halen, flesje geven. De angst voor hetgene wat staat te gebeuren is vaak groter dan de gebeurtenis zelf ;)

In verreweg de meeste gevallen zijn mensen buiten misschien 10 seconden binnen gehoorafstand. De rest loopt in een seconde of 3 voorbij. Als mensen in die tijd zich op kunnen winden over een huilende baby, ligt dat aan hun en niet aan de baby. Het meerendeel zal het waarschijnlijk nieteens (echt) opmerken. Ik ga zelf weleens wat eerder weg uit een winkel of zonder me even af op een terrasje. Maar dat is dan meer zodat ik eerder mijn baby kan helpen, niet voor de andere mensen daar😅.

Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik voelde mij ook bezwaard als onze zoon huilde en wilde dan zsm weg. Ik was geneigd binnen te blijven maar probeerde later juist te oefenen met ik ga naar buiten en zie het wel, ik probeerde rustig te blijven als hij huilde. Ik merkte wel hoe rustiger ik bleef hoe sneller hij te troosten was en rustiger werd (soms makkelijker gezegd dan gedaan). Onze zoon huilde een keer in de winkel en toen zei een vrouw: wat een lief huiltje, ik hoor aan zijn huiltje dat hij jong is. Ik zwaar gestresst terwijl die vrouw dacht oh wat lief. Onze zoon is nu 10 weken en krijgt steeds meer een ritme wat het makkelijker maakt. Ik denk dat dat met de tijd bij jullie ook steeds meer een ritme komt en dat dat ook zal helpen!

Je moet je zeker niet bezwaard voelen! Een baby huilt nou eenmaal soms en als mensen daar last van hebben dan lopen ze maar lekker bij je vandaan. Echt niks van aantrekken (niet dat ik dit gevoel niet herken hoor, ik moet dit ook constant tegen mezelf zeggen 😛) Als mijn baby begint te mopperen probeer ik eerst te sussen in de wagen door bijvoorbeeld speentje geven of beetje schudden met de bak. Wordt het echt huilen dan pak ik hem er gewoon uit en hou ik hem lekker tegen me aan. Bij die van mij betekent dit wel altijd dat hij wilt drinken dus ik zoek dan gelijk een rustig plekje op om te voeden. Ben je op dat moment op een drukke plek dan zoek je gewoon zsm een plek op waar het wel kan. Zolang je altijd een doek bij je hebt kan je in principe bijna overal wel voeden. Dat is even een drempel die je over moet. Wordt vanzelf makkelijker ❤️

Zeker herkenbaar! Emma is nu 10 weken, en ook vaak snel verdrietig in de kinderwagen/maxi cosi. Draagzak is nog wel haar favoriet. Ik heb echt hetzelfde, sluit mijzelf af. Ga er amper op uit, en als ik weg ga sta ik zo op spanning met haar. Elke beweging die zij maakt denk ik o nee.. daar gaan we! In het begin zijn wij met haar ook erg opzoek geweest, ze was geen gelukkige baby en huilde wel 8 a 10 uur per dag. Gelukkig zijn we er achter gekomen dat ze KMA allergie heeft maar de "trigger" van het krijsen zit er echt in.. Ik heb dan ook inderdaad hetzelfde het is niet fijn om even weg te gaan, zelfs een stukje wandelen doe ik niet relaxt. Dus ik herken het zeker! Emma krijgt wel flesvoeding dus dat is dan iets makkelijker, maar dan nog. De draagzak is wel iets zekerder dat Emma daar rustig in blijft. Maar met dit warme weer niet echt een optie nu. Als ik er dan wel een keer op uit ga, en ze begint te huilen ben ik ook echt geneigd om meteen naar huis te gaan en of haar naar de auto te brengen, om mij en haar af te zonderen van de omgeving. Dus helaas geen tips en adviezen, maar wel zeker de herkenning en ik lees graag even mee. Ik hoop dat we beiden de rust kunnen vinden hierin.❤️

Nou als ze huilt gaat ze op m'n arm gewoon zoals op de foto werkt altijd

Ik kan alleen maar zeggen dat ik mezelf herken in het verhaal dat je schrijft.. Voel me ook beperkt, en wil die mindset graag veranderen. Mijn man start maandag weer met werken en ik zou mezelf en onze dochter dan graag ook wat meer buiten de deur zien. In de 6 weken dat mijn man vrij was hebben we dat amper gedaan, omdat toen vooral hij het eng vond. Mij leek het juist fijn om het samen te oefenen.. maar zal het dus zelf moeten en willen gaan oefenen.

Ik heb een tip voor mama’s die het spannend vinden. Als je er in je eentje op uit wilt gaan met je baby pak dan de auto, neem de kinderwagen mee en blijf een beetje op afstand van de auto. Mocht het buiten ‘mis gaan’ dan kan je altijd gauw naar de auto vluchten. Alleen al dit idee zorgde bij mij voor veel rust waardoor ik met gemak uren met mijn zoontje ben weg geweest. Lekker uitgebreid in het winkelcentrum en daarna buiten nog een rondje

Ik krijg het idee dat het je eerste kindje is, bij mijn eerste had ik dit ook veel meer. Als ze nu huilen krijgen ze een speentje, of laat ik ze heel even huilen als ik net iets pak in de spiernaakt. Wij hebben nummer 2 en 3 tegelijk gekregen dus soms moeten ze thuis ook wel eens op hun oudere zus wachten. Houden ze niks aan over hoor. Probeer een beetje te ontspannen, dat kwartiertje door de supermarkt is echt niet erg als het dan een kwartiertje zou huilen. En meestal zijn wij juist banger voor wat er kan gebeuren dan wat er daadwerkelijk gebeurt. Na het rondje supermarkt heb je alle tijd weer om een rustig plekje te zoeken om eventueel even te voeden. In ee winkels lopen enorm veel moeders rond, iedereen heeft in hetzelfde schuitje gezeten als jij nu. En als ik een tip mag geven: geniet ervan nu je er maar eentje hebt! Ik heb nu een peuter rond lopen waar ik mij meer druk om moet maken dan m’n huilende baby’s in de supermarkt haha. Dus bij een eventuele volgende heb je zoveel meer om rekening mee te houden. Nu kan je lekker gaan wanneer jij wil.

Wat erg, spiernaakt 😂 dat moet natuurlijk supermarkt zijn. Half slapend voeden en berichtjes typen gaat toch niet zo lekker tegelijk haha

Ik herken het een klein beetje en ga er als volgt mee om: ik haal hem er soms uit om even te troosten of draag hem een tijdje en met andere hand de wagen. Maar ik blijf vooral zelf ontspannen, omdat ik denk dat een kind altijd jouw spanning voelt en dat dit invloed heeft. Volgende tips: richt je aandacht op je kindje en jezelf (blijven ademhalen) ipv je omgeving/wie er misschien kijkt. Helpende gedachtes: huilen hoort erbij en gaat weer over; anderen zullen het of nauwelijks merken/niet zoveel van vinden of ze herkennen het en voelen compassie; of, in het vermoedelijk meest zeldzame geval vinden ze er wat van, maar jij bent 24/7 met je baby en weet wat je doet, die ander heeft geen idee! Hopelijk ga je steeds meer vertrouwen voelen om er lekker op uit te gaan samen.

Wat mij helpt is om als ik met de baby naar een winkel ga te bedenken: het is een baby, ze gaat vast midden in de winkel huilen. Als dat dan ook gebeurt (heel vaak) word ik minder zenuwachtig omdat ik me daar al op in had gesteld. Als ik denk dat het huilen doorzet pak ik haar eruit om haar te troosten. Dat betekent wel dat ik midden in de supermarkt stond te wiegen terwijl m'n baby aan m'n haar trok. in plaats van me opgelaten te voelen probeerde ik even van een afstandje naar mezelf te kijken en toen voelde ik toch wel trots: ik ben toch maar gewoon gegaan, accepteer dat een baby zich niet laat sturen en geef m'n baby nu even wat ze nodig heeft. Verder deed ik gewoon wat ik thuis zou doen: m'n haar een stukje hoger vastpakken zodat haar trekken geen pijn deed en lekker tegen haar praten om haar te sussen. Uiteraard keken er wel mensen, maar ik had de indruk dat ze meer medelijden met mij hadden. Iedereen snapt dat baby's huilen. O en mensen waren ook heel behulpzaam. Iemand bood bijv aan om m'n mandje weg te zetten na de zelfscankassa. Ik neem trouwens ook altijd de draagzak mee als ik met de kinderwagen wegga, zodat ik de baby altijd kan dragen als ze troost wil. Zo heb ik gisteren met 28 graden een lege kinderwagen door de stad geduwd met een baby tegen me aangeplakt haha. Het helpt mij om dan gewoon even te zuchten en om te lachen om de situatie.

Ontzettend fijn om zowel herkenning als jullie tips te lezen! Ik heb hier heel veel aan. 💗 Het is mijn eerste kindje en ben nog niet zelfverzekerd genoeg. Dit heeft vooral te maken met mezelf. En wellicht ook dat ik een romantiser beeld had van op pad gaan met je baby dan dat het nu daadwerkelijk uitpakt. Ik kan er nu nog niet van genieten en dat is zo zonde want ze blijft maar 1x klein. Vanaf welk aantal weken vonden jullie het fijn om op pad te gaan? Onze baby is nu 7 weken. En wat ondernemen jullie zoal?

Ik heb vanaf ca 4-5 weken van alles gedaan: strand, bos, verjaardagsfeestje, terras etc. Maar alles met het idee 'even uitproberen' en met de gedachte dat ik mogelijk heel lang bezig ben om op de plek van bestemming gelijk rechtsomkeert te maken. Gelukkig is onze baby heel makkelijk en ging het allemaal redelijk goed. Maar als jij het probeert en het voor jullie (nog) niet werkt is dat ook oké hè. Het komt dan wel een keer. Gun jezelf de tijd om te wennen. Al duurt het een jaar.