Huilen tijdens slaap

Ons kindje is geboren met een hartafwijking en is geopereerd. Ook veel toeters en bellen en 11 dagen ziekenhuis. Ze is niet bepaald ontroostbaar, vandaag heel eventjes omdat ze darm krampen had. Maar ze kan wel enorm hard huilen als ik haar even neerleg bijvoorbeeld, wil heel de dag op één van ons liggen. En herken het schuldgevoel iedere keer als ze huilt. Mocht je er eens over willen praten dan mag je me een berichtje sturen hoor. ❤️

Ahhh ik zou je echt graag een hele dikke knuffel geven. Het is alleen maar goed dat er zo goed voor hem gezorgd werd in het ziekenhuis, ondanks de vele prikkels. Je hebt het juist super goed gedaan Evvelin! Ik weet dat het moeilijk is om te accepteren en zeker van een vreemde, maar je hoeft je echt niet schuldig te voelen. Je hebt juist gedaan wat het beste voor hem is. Onze zoon verbleef ook de eerste dagen in het ziekenhuis in een soortgelijke setting en moest hierna ook een paar dagen bijkomen. Inmiddels is hij ontprikkeld en een super rustig mannetje. Wellicht dat bij jouw kindje de termijn waarop hij is geboren ook meetelt? Hoe lang zijn jullie inmiddels thuis?

Oh en iets wat ons hier heeeel erg heeft geholpen waren gesprekken met de kraamzorg over huilen. Het ging erover dat baby’s nou eenmaal huilen, soms zonder reden, soms om een volle luier of omdat ze honger hebben, soms om prikkels te verwerken of om krampjes. Maar huilen betekent niet dat je direct in de actiemodus hoeft te schieten en je kindje per se moet laten stoppen met huilen. Soms heeft het kindje wat troost nodig, al blijft het huilen. Door dit gesprek gaat het gehuil hier niet meer door merg en been en zijn we er een stuk relaxter in geworden.

Hier ook een dochter die 11 dagen in het ziekenhuis verbleef met ons ivm een sonde en warmtewiegje. Ze is precies op 37 weken geboren maar als dysmatuur. Qua groei zat ze op 35 weken. In het ziekenhuis kregen we heel veel zorg (en liefde) maar je wordt wel geleefd. Opgeteld kwamen er zo'n 25x per dag mensen de kamer in. Kraamzorg, kinderverpleegkundige, de verloskundige, mensen voor eten, mensen voor drinken, spullen aanvullen, schoonmaken.. ga zo maar door. Het is doodvermoeiend. Een babytje voelt dit denk ik ook.. hier hebben we, zeker met de warmte, een klein meisje dat niet graag alleen ligt. Ze wilt heel de tijd bij ons liggen. We hebben dr ook laten huilen maar ze stopt dan niet. Dus ja; wat moet je dan? Ze heeft behoefte aan ontzettend veel liefde en krijgt dat ook! Soms denk ik dat het ook te maken heeft met het feit dat ze wat vroeg geboren zijn. Ik kan helaas niet vragen waarom ze soms zo overstuur is. Zelf denk ik krampjes, meer honger (inhalen) en de warmte nu. Maar je topic heeft me wel aan het denken gezet.

Ik heb het niet zelf meegemaakt, maar wat ik weet dat zou kunnen helpen is dat je uitleg geeft aan je kindje wat er gebeurt is en dat het nu goed gaat (als dat zo is). Ik wilde graag in bad bevallen en uiteindelijk werd het een keizersnede. De verloskundige uit mijn praktijk zei; het kan voor jou en je kindje fijn zijn om als het straks mag alsnog in bad te gaan, en je kindje te vertellen: zo had ik het graag willen doen. Dit sluit aan bij wat ik zelf heb geleerd in mijn opleiding als psychodynamisch therapeut. Je bent zo verbonden met je kindje, als jij deze periode goed kan verwerken helpt dat voor je kindje ook. Het vertellen over wat er gebeurt is en hoe je het graag had gewild als je er controle over had, dat helpt in de verwerking, zowel voor jou als voor je kindje. Ik neem aan dat je er niet voor gekozen hebt om je kindje een moeilijke start te geven. Dus voel je alsjeblieft niet schuldig. Ik weet zeker dat je als moeder doet wat je kan om je kindje een goede start te geven! Dat blijkt alleen al uit dat je nadenkt over het huiltje van je baby tijdens de slaap. Je doet het als moeder dus top!

Dit advies kreeg ik ook van mijn kraamzorg. Onze jochie heeft 5 dagen in het ziekenhuis gelegen ivm een infectie. Veel poeha aan z’n lijfje en veel prikkels. Het advies was om samen met hem er echt een momentje van te maken en hem an A tot Z te vertellen hoe hij ter wereld is gekomen, wat er daarna allemaal gebeurt is en hoe ik het anders had willen hebben en idd afsluiten met dat het nu goed is, dat hij veilig thuis is etc etc. En voel je vooral niet schuldig!!

Hoef je je helemaal niet schuldig om te voelen hoor! Die van mij heeft een hele rustige start gehad met weinig prikkels en zelfs geen kraambezoek behalve mijn moeder en hij huilt ook wel eens in zijn slaap. Soms huilt hij ineens uit het niets heel hard, kijkt heel moeilijk, laat vervolgens een scheetje en slaapt daarna rustig weer verder 🤣 baby’s kunnen soms gewoon heel snel huilen en wij vullen graag voor ze in waar dat vandaan komt (bevalling verwerken, overprikkeld, getraumatiseerd etc) terwijl het ook gewoon iets heel simpels kan zijn… Maak je niet te druk zolang hij het verder goed doet ❤️

Och jeetje, dat klinkt super heftig.. Dan valt de opname van mijn zoontje nog heel erg mee (ik weet dat ‘t geen wedstrijd is hoor, maar kan altijd zo lekker relativeren 🙈). Super bedankt voor je lieve berichtje ❤️

Zo lief 🥹 Hij is super tevreden over het algemeen en de opname was inderdaad het beste voor hem, maar voor ons als kersverse ouders mega pittig. Denk dat we allemaal vergeten hoe flexibel die kleintjes eigenlijk zijn. Ja ik denk dat de termijn destijds zeker meetelde, de kinderarts sprak ook uit dat hij qua ontwikkeling meer gedrag vertoonde van een kindje met een termijn van 35,5 week dan 36,6 week. Ten tijde van mijn berichtje waren we alweer 2,5 week thuis ongeveer.

Je verhaal klinkt zo herkenbaar, bij ons was het ook zo. Enorm geleefd, continue mensen op de kamer, amper prikkelarme uurtjes.. Ons zoontje wilt ook veel bij ons zijn en dat omarm ik maar. Het is inderdaad soms lastig in te schatten waarom ze huilen, maar met liefde kun je vaak een hoop goedmaken 💙

Hahahaha, ik moest echt heel hard lachen om je berichtje 😂 Dat hele harde huilen uit het niets is inderdaad erg herkenbaar, dat maakt ook mijn schuldgevoel los. Door dit berichtje kan ik het wel iets meer in perspectief zien en proberen het los te gaan zien van de ziekenhuisopname.

Joh het is allemaal niet fijn! En het ziekenhuis is uiteindelijk gewoon een stressvolle omgeving. In het ziekenhuis ben je voor wat voor reden ook niet voor je lol. Wat dat betreft heb je dus ook niks fout gedaan richting je kindje en hoef je je zeker niet schuldig te voelen! ❤️