Ons zoontje (10 maanden) kan met tijden zelf in slaap vallen en soms beetje hulp nodig dat im ernaast moet staan en handje vast. Helaas zelden doorgeslapen tot de ochtend, maar meestal is het paar keer speen terugduwen en thats it (soms ook kort troosten), afhankelijk van fase/sprong/ziek zijn ligt hij vanaf halverwege de nacht tussen ons in. Het huilen is meer gejammer (en meestal doordat zn speen kwijt is.
Nu sinds 2 avonden is het huilen savonds echt ontroostbaar en hard en helpt speentje niet en troosten ook niet. Dit is overigens als hij in slaap is gevallen en daarna (na half uur of na uur wakker wordt). Oppakken en terugleggen lukt niet ook al slaapt die binnen 1 sec na oppakken weer tegen je aan. Ook tussen ons in leggen is eerst nog even huilen terwijl dat voorheen ‘meteen opgelost’ was haha. Dit kennen we dus niet. Uiteindelijk na flink knuffelen slaapt hij (op bed bij ons, niet in onze armen.) Iemand die dit herkent?
Dutjes overdag gaan wel prima. Temperatuur lijkt goed. Toch weer sprongetje? Dachten regressie wel te hebben gehad. Of weer tandjes? Maar ik voel of zie niks.
Éxact dit hebben wij ook gehad. Inderdaad gelijk weer in slaap bij het oppakken, maar moord en brand schreeuwen als we dr terug in haar eigen bed wilden leggen. We hebben haar die periode (denk 2 weekjes) gewoon vaak bij ons in bed genomen. Het was ineens over.... Ik heb er geen enkele verklaring voor ... baby's zijn mysterieus
Dit zou ook kunnen ! Dacht alleen dat die dat al eerder had en het ‘door’ had maar wieweet speelt het mee. Voor t eerst dat een knuffeltje naast hem hielp (al is het maar even) dus wieweet indd beetje alleen gevoel.