Katheder en veel verdriet

Hallo mama's, Zijn er dames die ook een katheder inbhebben? Kan iemand mij moed inspreken? Ik heb een vraag en ben ontzettend ongelukkig. Ik heb niet eens van mijn kraamweek kunnen genieten en huil elke dag. Sinds de geboorte van mijn zoontje heb ik nu al 15 dagen een thuiskatheder in. Zelfkathediseren durf en wil ik niet. Al 4 pogingen gehad om uit te kunnen plassen, maar dat lukt niet. Kleine beetjes komt eruit. Maar mijn blaas is niet leeg. Er blijft te veel urine achter, 600 - bijna 1 L. Ik voel me vreselijk. Ben zo bang dat ik voor de rest van mijn leven een katheder in moet. Zo wil ik absoluut niet verder leven. Ik hoop dat iemand mij moed kan inspreken. Ik hoop dat ik geen blijvende schade heb. Kan je blaas lui worden door een katheder? Zoiets las ik op internet, maar volgens de verpleging kan dat niet. Ik kan zo niet verder. Ik kan niet eens genieten van mijn zoontje. Ben helemaal kapot en huil elke dag. Ik wil er vanaf. Zelfs mijn melkproductie is achteruit gegaan door verdriet.. misschien heel ondankbaar en oneerbiedig, maar ik wil niet zo leven. Ik kan niet een rustig met mijn zoontje lopen zonder een plaszak vast te moeten houden. Ik heb nu een flip flow en moet elke drie uur mijn urine lozen in het toilet met de slang tussen mijn benen. Ik plas staand als een man en de laatste druppels doen inmens veel pijn elke loosmoment. Ik heb tegen de blaaskrampen oxibutine gekregen die heb ik eerder geslikt, maat ben er nu mee gestopt omdat er in tegenstelling tot wat de apotheker zei dit middel WEL in mijn borstvoeding terechtkomt.. verschrikkelijk dat ze zei van niet, waardoor ik get wel heb geslikt eerst. Soms voel ik me schuldig had ik maar voor een KZ gekozen ipv pomp was dit dan niet gebeurt? Hoe lang moest jij een katheder in en met welke afspraken? Ook om de drie uur lozen of? Hoe lang heb jij 'm ingehad? En kom je weer uitplassen? Ze kunnen niet zeggen of er blijvende schade is, omdat de boel nog moet 'genezen'. Ik zie het niet meer zitten. Ik vind het verschrikkelijk om elke dag te huilen, waardoor ik minder geniet can de babytijd van mijn zoontje daar waar ik mijn levenlang op had gewacht en sl die verdrietigige momenten en deze tijd kan ik nooit meer terugdraaien of inhalen. Mijn partner wordt mijn verdrietige ik ook zo langzamerhand beu, maar ik kan niet vrolijk of positief doen met zoveel verdriet. De slang tussen mijn benen doet nog steeds zoveel pijn, ik krijg er echt buikkrampen van alsof het weeen zijn en voel me alles behalve vrouw en aantrekkelijk. Staand plassen voelt ook zo inhumaan, dit allemaal.