Klaagmuur ~ Deel 2

Wij zijn weer lekker thuis. ❤️ Met ontzettend coole Nijlpaard-pleister 🦛

Jeetje wat super balen, zacht uitgedrukt! Het is niet helemaal dezelfde situatie maar mijn productie is ook erg teruggelopen (bijna helemaal niks meer) door weinig borstvoeding kunnen geven en te weinig gekolfd. Ik heb met ongeveer dezelfde vraag een online consult geboekt bij Teddy Roorda als last resort 🫠 Als je wil deel ik de info naderhand met je.

Wat ontzettend naar! Dat verwacht je niet natuurlijk... Misschien googlen op relateren??

Oh nee wat rot!! Dat is echt heel zuur... Productie weer op gang helpen is wel heel zwaar, maar in theorie zou het moeten kunnen (evt met domperidon, maar zou zeker hulp van een lactatiekundige vragen). Misschien kun je aanleggen als het enkel zuigbehoefte is? Dan verkeert ze de borst niet helemaal. En de fles therapeutisch geven, met een prematuur speen, zodat het niet te langzaam gaat. Maar bovenal: echt heel erg rot dat hun beleid ervoor heeft gezorgd dat het borstvoeden eerder gestopt is dan je had gewild. Dikke knuffel voor jou!

M’n hard gekolfde moedermelk deels laten vallen. Door de hormonen kon ik haast wel janken.

Oh neeee 😭 Mocht het nog een keer gebeuren (ik hoop van niet) dan kun je het met een hydrofiel opvegen, die in een zakje in de vriezer doen. Het volgende badje leg je de hydrofiel erin en zo wordt je melk nog voor een badje gebruikt, dus is het niet helemaal verloren gegaan.

Wat een lieve woorden. Ja, dat is de juiste omschrijving. Een oneindige liefde voor je kind en tegelijk een 2 strijd of je wel een goede moeder bent, en dat je zo graag jezelf weer wilt zijn zonder dat nare verdrietige gevoel.

Heeeel erg herkenbaar! Maar het komt goed, we kunnen dit 💪🏼

Juist! 💪🏻 Natuurlijk maken we fouten, en zijn ze óók bij ons ontroostbaar. Maar we doen ook zo veel goed! We geven onvoorwaardelijke liefde, om te beginnen. En dat is nog altijd het allermooiste. En ook als ze niet slapen, alleen maar huilen, niet willen eten, koorts hebben, geopereerd moeten worden, of pijn hebben, krijgen we die liefde terug. Da's toch iets ongelofelijks eigenlijk.. 🫶🏼🥹

Dat is het zeker weten… zo bijzonder. Zolang verlangd naar een kindje en heb nooit kunnen bedenken dat dit soort bizarre gevoelens daarbij horen, van onzekerheid tot intense liefde!

Ik had het al opgegeven. Hier kwam geen kindje meer. "Zullen we nog één terugplaatsing doen dan? En anders was het dit. Dan stoppen we ermee en gaan we onze neefjes plat verwennen". Deal. Meer kon ik ook niet meer aan. Niet weer een teleurstelling, niet nog een miskraam. Dan was dit het. Nog 1x dan. En nu ben ik al 6 weken een MOEDER. Wat?? 😅 Ik doe er overigens ook al 6 weken over om aan het idee te wennen. Of eigenlijk al 9 maanden + 6 weken. Vandaag viel wel het kwartje hoor denk ik, met die operatie. Die machteloosheid.. Al die gevoelens, blijdschap en angst, liefde en bezorgdheid.. Ik ben officieel moeder.

Heel herkenbaar. Ik kon geen spuiten of pillen meer zien, laat staan het in m’n lijf stoppen. Ik ben langer met IUI doorgegaan omdat de prognose voor IVF echt ruk was maar moest wel gaan overstappen en had echt de hoop opgegeven. De natuur was duidelijk: mijn lijf was hier niet voor gemaakt, zelfs niet met hulp van de wetenschap. Ik moest tijdens mijn zwangerschap ook echt ‘afkicken’ van het zkh, na minimaal 100 bezoekjes was dat toch wel een soort van thuis geworden. Alle steun van de lieve mensen daar… en opeens is dat weg! Voor het fucking goede doel natuurlijk maar het was toch een soort gat waar ik in viel, gek genoeg 😅 En opeens ben je dan zwanger en was doodziek, ik ben in het begin echt een beetje depressief geweest. Ik wilde ook niet geloven dat ik zwanger was, want het zou toch wel weer slecht aflopen. Zoals alles slecht afliep in dat kut traject. En inderdaad, nu is mijn kleine meisje 3,5 week en word ik overspoeld door liefde. Is het net of al die ellende er niet geweest is… nouja, bijna dan. Voel nog steeds de pijn van de lijdensweg en rouw ook wel om het feit dat dit waarschijnlijk m’n enige kindje zal zijn.. een kindje waar ik heel erg dankbaar voor ben maar voel toch een soort van ‘steek’, als je snapt wat ik bedoel. Nou, dit was mijn spreekbeurt xoxo

Inderdaad! Mijn lijf had me meermaals eerder in de steek gelaten. Dus deze zwangerschap zal dan ook wel mis gaan. Het was niet wachten óf, maar wanneer. En 9 maanden later ging ik bevallen. Dan zal het daar wel mis gaan. We hadden thuis alles voorbereid, kamertje klaar, alle spullen in huis.. En ik ging naar het ziekenhuis voor de inleiding - nog stééds niet in de veronderstelling dat we met z'n drieën thuis zouden komen. En nu is hij er, en ik omschreef het eerder al als een trein waar we opgestapt waren. Die dendert maar door, en je moét wel aan boord blijven - Maar je krijgt eigenlijk geen kans om uit het raam te kijken en van het uitzicht te genieten. En mijn uitzicht is zo mooi 🩵🥹

Mooi omschreven! En inderdaad, ik dacht ook tot het einde dat het niet goed zou komen. In m’n kraamweek ook nog trouwens… ergens moest het misgaan en het was inderdaad wachten wanneer dat moment zou komen. Nu durf ik langzaam aan te geloven dat Lina voor altijd is, dat het echt gebeurt ♡ Vond dat tijdens m’n zwangerschap ook zo lastig: iedereen om me heen was zo happy en ik deed dan maar een beetje mee. En tuurlijk waren er mooie momentjes en deed m’n best om te genieten maar ik durfde me vooral niet te hechten. Het zou alleen maar meer pijn doen… in de eerste helft van m’n zwangerschap had ik bijna een soort afkeer, waar ik me ook echt vreselijk over voelde overigens. Maar nu is ze er en was is ze perfect en zo fucking lief 🥹

Wat ben ik blij voor jullie dat het uiteindelijk toch is gelukt! 💞

Ik kan langzamerhand een klaag over je man topic beginnen 🤡 Ben vandaag zo moe en verdrietig geweest. M’n man zei: je hoeft niet alles alleen te doen, waarom neem ik haar vanavond niet gewoon als ze huilt enz. En dan kan jij even bijkomen. Ik vind dat dan weer lastig want als ik haar hoor huilen wil ik daar zelf iets mee, maar goed, lief van hem. Nou eindstand ik ben nu al langer dan een uur met haar bezig. Hij is twee keer van haar gehuil wakker geworden, ziet mij met haar bezig en draait zich om. BEDANKT 😐

Ik heb EXACT hetzelfde gehad inderdaad, tijdens de zwangerschap.. Stond ik daar inderdaad een beetje blij te lachen. Ook toen m'n moeder & zussen een babyshower voor me hadden georganiseerd, voelde ik me schuldig naar hen, voor alle moeite. En zo was er elke keer wel wat.. Ik vond kleine dingetjes wel leuk, bewegingen van hem, of als ik een compliment kreeg over m'n buik of zo.. Maar ik kan nou niet zeggen dat ik écht genoten heb van de zwangerschap. Ik ben geloof ik alleen maar voorzichtig, onzeker en vol ongeloof geweest. Precies dat niet durven hechten wat jij zegt, pure zelfbescherming.

Note to self: Gebruik geen zetpil als je baby nog niet klaar is met poepen.

Ja hè, heb echt het gevoel dat me veel dingen zijn ontnomen door de onvruchtbaarheid. Maarja, het is wat het is 🤷🏼‍♀️

HAHAHA