Kraamtranen

Oh die hormonen hè! Ik heb bij mijn eerste kindje geen kraamtranen gehad, maar voelde wel heel erg de druk van het "moeten genieten" en daardoor genoot ik juist minder. 😅 De baby fase is sowieso niet 100% mijn ding, ik vind een dwarse peuter bijvoorbeeld echt heel erg leuk xD. Dus bij dit kindje probeer ik die druk van het moeten genieten los te laten en me over te geven aan de babytijd, zo relaxed mogelijk deze periode door. Nu ik die druk niet meer heb, vind ik het al echt veel leuker! En voor ieder moment dat niet meer terug komt, komt weer een ander moment in de plaats. Dat van alles wat er speelt herken ik soms wel. Maar dat ligt zoooo ver buiten mijn invloed, dat het echt zonde is om me daar de hele tijd druk over te maken (makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk 😅). Die heb ik een tijd terug weten om te buigen naar: de wereld is nu zo, maar ik voed de volgende generatie op. Dus het is aan ons om een generatie op te voeden die liefdevol en begripvol naar elkaar is. Zo gaat het van overweldigd voelen door waar je geen invloed op hebt, naar een fijne basis voor je eigen opvoeding. Hou jezelf goed in de gaten! Kraamtranen zijn inderdaad heel normaal, maar als het te lang duurt, blijf het aangeven. Als je het gevoel hebt dat je echt jezelf niet meer bent ook. Maar blijf bij jezelf checken of het nog klopt of niet, hormonen kunnen gekke dingen met je doen.

Ja hoor, heel normaal! En wat voelt het soms egoïstisch hè om zo'n leukerd op deze wereld te zetten. Maar hij/zij heeft ook ouders die super goed voor hem/haar zullen zorgen, dus dat komt wel goed. Die hormonen en het slaaptekort en wennen aan de nieuwe situatie, het speelt allemaal mee en wordt met de dag vertrouwder. Vertrouw daar maar op. Veel geluk en liefde voor jullie allemaal! 🥰

Herken dit zeer zeker. Bij onze eerste (die is nu 1,5 jaar). Had ik in de zwangerschap totaal geen last van de hormonen. Maar toen die geboren was was het echt erg . Hij is in december geboren. (Sowieso al geen goede maand voor mij. ) Ik slik antidepressiva al vanaf mijn 16e. Onze zoon werd geboren en een paar dagen later maakte ik mij alleen maar druk om alles: dadelijk wordt dit kind gepest later en heb ik hem op de wereld gezet. Ook toen de oorlog in Oekraïne -rusland begon was ik zo bang. Zou mij hier totaal niet druk om maken en nu ook niet meer gelukkig. Maar ik dacht alleen maar dadelijk gaan we allemaal dood en heb ik net dit kind op de wereld gezet.. Ik kon hierdoor totaal niet genieten van ons kind.. Gelukkig is dit naar een maand of 3 wel goed gekomen. Maar ik denk achteraf dat ik wel een postnatale depressie heb gehad. Het Cb heeft mij heel goed geholpen hiermee. Ik moest van mijn contactpersoon elke week wat leuks gaan doen zonder baby. Ik hoop dat ik hier nu als onze dochter wordt geboren minder last van ga hebben. Of iniedergeval eerder hulp ga zoeken. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Maar let goed op jezelf! En blijf vooral ook leuke /andere dingen doen met je partner, vrienden of familie. Dat doet een mens al heel goed! Al heb je geen zin gewoon gaan. Uiteindelijk doet dit je goed 🙂

Ik huil letterlijk overal om. Ik zit naar hem te kijken en dan moet ik huilen. Als hij bij iemand anders dan papa of mama ligt dan moet ik huilen en wil ik hem weer terug. Als hij moet huilen dan moet ik ook huilen. Echt de hele dag door😂😂

Ik herken dit hoor, zat vanochtend op bed met m'n mannetje en dacht heel even over hoeveel ik van hem hield en toen begonnen tranen te stromen! M'n man had zoiets van wat er was en ik reageerde met dat ik nu kraamtranen snapte en waarom ik aan het huilen was. Nu elke keer als hij dat tegen verteld bijvoorbeeld aan verloskundige en z'n moeder begin ik weer haha. Van mezelf ben ik erg nuchter en herken dat zomaar in tranen uitbarsten helemaal niet! Had tijdens m'n zwanferschap ook weinig last van hormonen, maar nu is dat dus wel anders! Ben maandag bevallen en kraamzorg zei dat piek van babyblues/kraamtranen vaak zo dag 4 zit

Ik moet huilen van: - "Growing up raising you" van Gabby Barret - Hoe de baby door me heen staart - Als ik zo'n geluks-overstroom-momentje voel wanneer de baby bij mijn man op z'n schouder ligt te slapen - dat de kraamhulp weg is - De trotse blikken van mijn ouders - vermoeidheid - de kaartjes die op de mat vallen En ik ben normaal gesproken helemáál geen huiler dus dit is heel gek om mee te maken, ook voor mijn man. Hij zegt gelukkig dat ik het lekker moet laten gaan maar we kijken elkaar wel even raar aan als ik weer begin 😅