Kraamtranen

Hallo dames, Ik ben ongeveer 1,5 week bevallen via een keizersnede van een prachtige dochter. Het was een pittige bevalling, maar het belangrijkste is dat ze gezond ter wereld is gekomen. Qua emoties ben ik altijd heel stabiel. Nooit extreem blij of extreem verdrietig of boos, maar gewoon stabiel blij (om het zo maar te omschrijven). Sinds de bevalling vliegen mn emoties echt alle kanten op. De vierde dag kon ik alleen maar huilen. Wel van blijdschap. Al ik naar mn baby kijk voel ik zo veel liefde en vraag ik me af waar is zo lieve, tevreden baby aan heb verdiend. De afgelopen dagen ging het qua kraamtranen wat beter, maar vandaag zijn ze er weer vol op. Ik merk dat ik me zenuwachtig voel voor de toekomst, door alle ellende die er momenteel gaande is in de wereld. Het lijkt wel of is alles wat er speelt veel extremer geworden de afgelopen jaren. Ik voel me dan schuldig naar mijn baby en denk dan: ik wat voor wereld moet jij opgroeien? Daarnaast zegt iedereen dat de tijd voorbij vliegt. Ik ben gewoon bang dan ik niet genoeg geniet van deze periode, terwijl ik geniet van elke minuut. Ik wil niet achteraf terugkijken en denken van: had ik dit of dat maar gedaan. De tijd krijg je niet terug helaas. Zijn er kerstverse mama’s die dit herkennen? Of moeders die een tweede kindje hebben en dit al achter de rug hebben? Ik heb mijn gedachten ook met de kraamzorg besproken en zij zegt dat het heel normaal is. Ik ben gewoon benieuwd naar de ervaringen van andere moeders, want ik herken mezelf helemaal niet in de emotionele vrouw die ik momenteel ben. 😅