Negatieve gevoelens einde zwangerschap

Herkenbaar. Hier een zoontje van bijna 4 en heb exact dezelfde gevoelens sinds deze week. Vandaag 38 weken zwanger van nr 2. Ik heb het idee dat mijn hormoonhuishouding wisselt waardoor ik dit zo ervaar (tenminste ik hoop dat!). Heb gehoord dat je richting de bevalling weer andere hormonen aan gaat maken, waardoor je ook dus andere gevoelens kan krijgen. Maar heb er geen pasklaar antwoord op. Benieuwd of er al mensen zijn met deze ervaring.

Herkenbaar alleen had ik deze gevoelens eerder in de zwangerschap en nu niet persee. Ik heb een dochtertje van inmiddels 7 jaar en zoals je aan geeft heb je daar natuurlijk al een bepaald ritme en structuur mee, ik had toen dat ik een beetje in paniek raakte en dacht ja nu heb ik een kindje dat goed luisterd, heb ik nooit straf hoeven geven, komt niet uit bed of haalt gekke taferelen uit, wat als dit kindje het totaal tegenovergestelde is?! 😱 Dat gevoel heb ik een keer of 2 gehad haha ik denk dat het gewoon de hormonen zijn.

Och, ik herken het gevoel wel! Onze dochter is nu 4.5 en ook wij gaan heel goed op orde en structuur. Ook mijn man vindt het toch wel erg spannend dat we alles weer vanaf begin af aan gaan beleven. Tips heb ik niet, maar ik weet zeker dat het goed komt, mama!

Hier ook al een dochter van 4,5, en haar babytijd was gewoon echt vreselijk vond ik en ze is nog steeds heel pittig. Dus het is heel dubbel om nu weer 'opnieuw' te beginnen. Ik kijk uit naar de kleine, maar ik kijk er ook tegenop.

Heel herkenbaar. Had dit bij de 2de ook en nu bij de derde weer. Ben sowieso niet te genieten door de hormonen. Maar zie ook enorm op tegen de aankomende babytijd. Het zorgt er ook voor dat ik nog zo ongeveer niks klaar heb voor de baby. Ik heb er geen zin in en ik wil de oudere 2 niet confronteren met al die babyspullen

Heel herkenbaar. Ik denk dat het komt omdat je nu weet wat je kan verwachten. Je hebt nu meer een realistisch beeld van het hebben van een baby. Bij de eerste weet je gewoon echt niet wat je kan verwachten en heb je vooral dat romantische beeld in je hoofd. Wij hebben een kind van 4 en alles loopt zo lekker. Nu wordt t weer inleveren op relaxtheid en tijd voor jezelf. Maar kijk er anderzijds ook weer heel erg naar uit. Dubbel!

Heel herkenbaar! Maar ik heb ook gemerkt dat deze gevoelens/gedachten zich ook weer kunnen omzetten tot iets positievers als je het wat tijd geeft (ik was vorige week ook in dezelfde mindset en nu weer wat optimistischer). Uiteindelijk denk ik dat het veel beter is om een realistisch beeld te hebben van de newborn fase, incl alle uitdagingen en mooie onderdelen.💕💕💕💕💕

Mega herkenbaar, ik ben nu 36 weken en net met verlof. Tot die tijd zat ik mentaal lekker in mijn vel en ineens heb ik alleen maar mental breakdowns lijkt het wel. Inderdaad twijfel over hoe het straks zal zijn, dat alles nu zo relaxed is met ons zoontje van 2,5.. hopelijk gaat dit weer weg en kan ik lekker genieten van mijn verlof..

Hier ook vooral herkenbaar! De eerste was pittig met moeilijke nachten, dus ik kijk ernaaruit om voorbij het eerste zwaarste jaar te zijn. Maar dat is best een lange tijd om uit te zitten :p dus ik probeer mn mindset bij de dag te houden door te denken: dit is ook waarschijnlijk mn laatste.waardoor ik ook meer van die kleine dingen kan genieten. En door de gedachte: stel dat ik 80 ben en een dagje terug mag in de tijd naar deze dag. En dan kan ik beter genieten van de schopjes en hopelijk straks van de kleine handjes

Heel herkenbaar. Ik ben zwanger van m’n 1e en al 4 weken met verlof. In het begin had ik nog genoeg te doen. Maar nu komen de muren een beetje op me af 😬. Ook vind ik het heel spannend wanneer de kleine komt en hoe alles gaat lopen

Heel herkenbaar, al wordt dit ons eerste kindje en is voor ons alles dus helemaal nieuw. Ik heb de eerste 18/19 weken veel stress gehad, maar erna bijna geen angst meer ervaren tot een week geleden. Toen greep het me echt naar de keel, vooral de angst voor de kraamperiode en of ik daarin mijn grenzen kan blijven bewaken. Wat mij hielp was hier ventileren en nog eens goed met mijn partner erover praten. Afleiding zoeken is voor mij ook heel moeilijk doordat ik lastig kan afschakelen maar praten scheelt echt al veel

Geen tips, wel herkenning. Onze oudste is 4,5 en ik ben nu 39 weken zwanger. Tot voor kort eigenlijk alleen maar uitgekeken naar de baby, maar sinds een paar dagen vliegt het me enorm aan allemaal, het “opnieuw” beginnen. Gebroken nachten, borstvoeding, krampjes, tandjes, sprongetjes, slaapregressies noem het maar. Je weet nu inderdaad wat je allemaal te wachten staat 😅 Het gaat ongetwijfeld allemaal goed komen en als de kleine er straks is, dan loop ik ongetwijfeld over van liefde en zit je wellicht zo weer in het “bekende ritme” van een baby. Maar ik snap je gevoel. Het stelt mij gerust dat alles niet meer nieuw is, en dat je met meer vertrouwen bepaalde dingen aangaat omdat je weet dat het ook weer een tijdelijke fase is. Lang leve de hormonen zullen we maar denken 😉

Wat fijn om te lezen dat het bij zoveel moeder herkenbaar is. Hier ook namelijk 😅 Wij hebben ook al een dochter van 4 jaar en ik heb net weer wat vrijheid terug. Binnen 3 weken kunnen we weer van vooraf aan beginnen. En heel eerlijk ik kijk ook niet uit naar de baby fase. Dit komt denk ik ook omdat onze dochter een echte huilbaby was en ik in een burn out / depressie raakte mede hierdoor. Ik kijk er wel naar uit om niet meer zwanger te zijn, want dat vind ik ook geen feestje. Mijn gevoel zegt wel dat deze jongen anders is dan zijn zus. Maar ik ga zeker de vrijheid en de structuur missen de komende periode, maar ik weet nu ook dat het allemaal wel voorbij vliegt. En ik heb wel enorm zin om heerlijk met hem te knuffelen. Wat ik meestal hoor is dat je richting het einde van de zwangerschap het gemis van je huidige leven gaat beseffen, maar dat dit vaak voorbij is zodra de bevalling start en je je kindje vast kan houden. Er zijn gevallen dat dit niet zo is en je nog wel sombere gevoelens blijft houden. Trek dan op tijd aan de bel en erken je gevoelens. Dit maakt je absoluut geen slechte moeder! Succes met de laatste loodjes 💪🏻💕

Ook hier herkenbaar! Maar kunnen niet terug dus moeten er toch even doorheen 🤣 Dochter wordt over 2 weken 4jaar en was en is nog een pittige dame! Ook qua slapen, eten altijd geweest en vooral als baby ook de nodige zorgen gehad ivm dysmatuur/reflux en heftige eczeem. Nu 35+3 van een jongen (wel erg druk in m'n buik) maar dankzij medicatie groeit hij goed! Hopelijk hierdoor ook een betere start, minder lang nachtvoeding nodig (of in ieder geval niet zo lang op de klok om de 3uur)

Heel herkenbaar hoor. Onze dochter is ook bijna 5 en we zitten ook al een lange tijd in een ritme. Mijn man heeft er veel last van gehad in de zwangerschap, waardoor er veel is blijven liggen tot het laatste moment. Vandaag heb ik eindelijk het gevoel dat we er bijna klaar voor zijn. Dochter eerste nacht op haar nieuwe kamer doorgebracht en de eerste baby was hangt op het wasrek. We zijn er nog niet helemaal aan toe, maar beseffen ook dat het toch wel snel gaat gebeuren allemaal. Ruim 37 weken zwanger nu. Ik zie niet per se op tegen de bevalling, maar ik hoop wel erg dat de borstvoeding dit keer lukt. Gelukkig ben ik een stuk vitaler dan de vorige keer. We genieten nu vooral van de laatste periode met zijn drieën. Gisteren een gezins fotoshoot met erg leuke foto's en zojuist spontaan een ijsje gehaald. Het wordt een soort rouw van van we hebben en ik hoop inderdaad dat wanneer de babykamer dadelijk ook af is, we kunnen gaan toeleven naar ons nieuwe leven. Ergens is het fijn om een wat realistischer beeld te hebben van wat we kunnen verwachten. En ik hoop ook dat het wat minder heftig eerste jaar wordt. We gaan het zien 💚

Zeker herkenbaar.. kijk enorm uit naar de bevalling, want ben zwanger zijn spuug zat. Maar het veranderen van ons ritme en vrijheid geeft toch wel een beangstigend gevoel af en toe. Met d ekids van 8 en 10 is het allemaal zo makkelijk geworden.. Ik kijk op tegen de gebroken nachten en het weinig tijd voor mijzelf.

Yup herkenbaar! Ben het zwanger zijn ook wel een beetje zat nu en merk dat ik flinke moodswings heb. Dan kan mn partner niks goed doen of doe ik onze dochter tekort omdat ik niet meer de energie heb om met haar te spelen.. Onze dochter is nog geen 2 en heeft een soort van ritme eindelijk, nu komt er nog een bij 😅. Heb alles voor de baby klaar en ik verveel me behoorlijk. Ben me er wel bewust van dat dit ook zeker hormonen zijn die meespelen, nog even volhouden 🥲🤷🏻‍♀️

Zo herkenbaar.. fijn te lezen dat meerdere moeders dit hebben. Onze oudste is bijna 3 en een pittige tante. Zwanger zijn wordt echt steeds zwaarder voor mijn lijf en eigenlijk heb ik gewoon zin om niet meer zwanger te zijn maar ook nog geen baby te hebben 😅 Alles wat je gewend bent gaat weer op de schop en ik vind het onwijs spannend hoe onze dochter (die enorm van aandacht houdt) het gaat vinden om de aandacht te moeten delen… Maar inderdaad we kunnen niet meer terug en het zullen ook de hormonen wel zijn.