Niet gesteund door man

Heel herkenbaar dat de partner de babyfase maar niks vindt. Hij neemt ook niet persé initiatief om een keer de fles te geven of om hem naar bed te brengen. Ook 2e hier en had inderdaad net als jij verwacht dat hij wel wat meer zou doen. Maar goed, hij faciliteert mij verder wel en neemt veel over wat betreft de eerste. Verder is hij wel een super papa. Ik denk maar, wat geweldig dat ik er wel voor hem kan zijn en dat ik bv kan blijven geven. Het is een fase en dan gaat hij weer meer doen. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten en mild te zijn naar mijn partner. Hij doet weer andere dingen (die ook belangrijk zijn).

Heel herkenbaar, hier de derde. Mijn man geeft aan dat ik beter weet hoe die baby fase werkt en waar we ergens in het ritme zitten. Hij helpt me vooral met de andere 2 en dat is super fijn en dat waardeer ik ook enorm zodat ik voor baby kan zorgen. Mn man steunt me in de borstvoeding maar geeft aan dat het soms lastig is als ze voeding wil want dat kan hij niet geven en hij wil graag iets doen. Voor zijn gevoel moet hij dan altijd weer een stapje terug doen (tenzij dat ik weg ben en hij een flesje kan geven). Ik vind het soms ook lastig dat alle zorg voor baby op mij terecht komt maar hij doet veel andere dingen er omheen.

Ja hier ook ,2e. Hij begint nu een beetje bij te draaien omdat het baby er al een beetje af is. Hij reageren nu beter op m enz dus nu begint het wat leuker te worden voor m. Maar ook dat als het vor mij even teveel word raak ik gewoon gefrustreerd en zou ik alsnog echt hulp moeten vragen en heel orecies zijn en dat lukt op zulke momenten niet altijd en dan raakt hij ook boos dat ik irritant ben en eens normaal moet doen en het is elke keer hetzelfde en zo is het toch ook niet leuk om naar huis te komen etc etc🙃

Heel herkenbaar. Was hier ook bij de 2de en nu bij de 3de nog meer. Vriend is vooral met de oudere kids bezig en niet met de baby. Ik hoor het vaker om me heen. Lijkt een beetje “normaal”!te zijn

Bedankt voor jullie reacties! Ik vind het ook niet perse erg dat hij weinig met de kleine doet, dat komt wel weer. Het is vooral dat ik mij niet gesteund voel. Ik mag niet klagen als het slapen moeizaam gaat. Ze doet alleen hazenslaapjes en dan zegt hij dat we (ik) dan waarschijnlijk iets fout doen en eens iets anders moeten proberen. Een strak schema en gewoon laten huilen in bed opperde hij, precies wat tegen alle adviezen in gaat. Hij vindt het belachelijk dat ik soms een uur bezig ben om haar in slaap te krijgen en dat ze dan maar een half uur slaapt. Vindt dat zij zich maar aan moet passen aan ons ritme en hierdoor dan soms ook maar een tijd wakker moet zijn als ik onze oudste van de opvang haal, moet koken en eten. Etc. Hij vond het blijkbaar al irritant als ik hem een foto stuurde van onze slapende dochter want vindt dat ik obsessief bezig ben met haar slaapjes.

Heel vervelend dat je je niet gesteund voelt. Dit klinkt alsof hij het gewoon niet begrijpt en het eens zelf moet proberen om te zien hoe het gaat. Mijn man snapte na de eerste dag alleen thuis met ons zoontje ook pas hoeveel werk het eigenlijk is. Als je man niet meer met jullie baby wil doen, dan mag hij daarna ook geen commentaar meer hebben op hoe jij het doet, vind ik. Jij doet je best, hij heeft geen idee en toch vindt hij er wat van!

En ik weet niet of het zo is, maar je zou bij jezelf kunnen nagaan of je echt obsessief met haar slaap bezig bent. Ik weet niet of het zo is hoor, maar je kunt zelf vast bedenken of je het daarmee eens bent of niet. Mijn man had bij mij ook gezegd dat ik te veel op het slapen focuste en ik ben dat iets minder gaan doen en dat is wel relaxter! Succes!!

Wat vervelend zeg. Kan het er misschien mee te maken hebben dat hij zelf ook moeier is omdat er meer zorg voor de oudste op zijn schouders komt, helemaal als zij een pittige tante is. Mijn vriend steunt me zeker wel maar ik merk ook dat het anders is dan bij onze eerste. Hij vind het nu ook fijn dat ik bv aan het afbouwen ben zodat we af en toe kunnen wisselen. Misschien kun je op een ongedwongen moment je gevoelens over het niet gesteund voelen met hem delen en concrete voorbeelden geven. Vooral daarbij je eigen gevoel uitspreken ipv in vinger wijzen vervallen en tijdens het gesprek ook compassie naar hem tonen en vragen hoe hij het ervaart zo’n tweede. Ik denk wanneer je hem probeert te begrijpen er meer opening voor een gesprek kan zijn.

Vorige week had hij de kinderen een middagje alleen omdat ik even naar het ziekenhuis was. Na die paar uurtjes was hij al helemaal gefrustreerd, dus hij weet dan best hoe frustrerend het kan zijn. Vindt blijkbaar alleen dat ik dat dan niet mag delen omdat hij geen zin heeft in gezeur😣

Ga ik proberen!