Ongeloof na de bevalling

Ik heb dit bij beide kinderen gehad. Het moest inderdaad even groeien/landen. Ik werd hier echt ontzettend onzeker van want ik had het idee dat er iets mis met me was. Maar ik denk dat meer vrouwen delen dat ze op die roze wolk zitten dan dat vrouwen eerlijk durven toe te geven dat ze dat niet zitten.

Gun jezelf de tijd. Die blauwe wolk is er lang niet bij iedereen. Alles komt met de tijd. Ik vind persoonlijk dat er inderdaad teveel mensen komen de eerste week, buiten de visite om. Probeer even de visite twee weken uit te stellen. Je moedergevoel zit er zeker wel, anders zou je je niet schuldig voelen. En je hoeft je niet schuldig te voelen. Het komt lieve mama, echt waar❤️

Ik heb geen ervaring hiermee maar heb best veel gelezen over wat jij beschrijft, en dat het moet groeien. De mooie verhalen hierover worden natuurlijk van de daken geschreeuwd, een beetje vergelijkbaar met fijne zwangerschappen. Zit toch wat taboe op dat iets minder kan zijn of moet groeien. Maar het komt wel, echt. En als ik je een tip kan geven nav dit bericht en een ander bericht wat ik van je las over wat je vandaag allemaal ging doen: neem rust, minimaliseer prikkels, blijf lekker thuis cocoonen met je man en baby. Het is allemaal niet niks en al zeker niet met alle hormonale veranderingen en grote verandering in je leven die emoties met zich meebrengen. Visite, erop uitgaan, familie etentjes, etc etc komen later wel. Deze tijd samen krijg je nooit meer terug💕.

Wauw. Wat durf jij eerlijk te zijn en je kwetsbaar op te stellen. Daar heb ik heel veel respect voor. Het groeit inderdaad. Je zit in een nieuwe rol met een nieuwe identiteit en de situatie die je omschrijft is compleet nieuw. Vergeet niet dat je vol hormonen zit en dat je leven heel erg is veranderd. Je gevoelens zijn compleet normaal en het komt echt goed!! Blijf vooral zo eerlijk naar jezelf en blijf erover praten. Ik wens je alle goeds en heel veel geluk toe 🍀

Dank jullie wel voor de lieve reacties 🥹 en de kraamtranen, haha! De eerste nacht in het ziekenhuis dacht ik zelfs nog "ze hebben de verkeerde teruggeplaatst", omdat ik het niet 'voelde'. Inmiddels weet ik wel dat dat niet zo is (slim trucje van moeder natuur om de baby op vader te laten lijken), dus toen heb ik me dáár weer schuldig over gevoeld, over dat ik dat heb gedacht.. 🫠 Het zullen deels ook hormonen zijn. En deels ook inderdaad dat het allemaal veel is, en we het onszelf veel te druk gemaakt hebben met afspraken (tot die conclusie kwamen we vanavond zelf ook, gisteren was teveel), dus ik ga het tijd geven. Fijn om in elk geval te lezen dat er niks 'mis is' met me. 🥰

Ik herken heel goed wat je schrijft. Inderdaad we houden ontzettend veel van m en het voelt echt 100x anders dan wanneer je iemand anders baby vast hebt, maar het voelt ook nog als een soort toneelstukje waarbij het lastig voorstellen is dat ons leven permanent is veranderd. Maar het IS ook levensveranderend, dus niet gek dat dit besef wat tijd nodig heeft.

Ja herkenbaar. Heb ik ook bij mijn eerste gehad en verwacht nu ook bij de tweede. Zoals alle andere dames schrijven, het moet echt groeien. Weet dat het bij mijn zoon echt weken heeft geduurd voordat dat gevoel een beetje kwam. Gelukkig had ik toen al meerdere verhalen van dames gehoord die dat ook hadden, dus dat scheelde met het schuldgevoel. Het is een totale verandering van je leven, en je mag jezelf best even de tijd gunnen om daaraan te wennen. Het hoeft echt niet meteen allemaal te werken en te kloppen. Komt uiteindelijk allemaal goed!

Ooh dit is zo herkenbaar! Vorig jaar bevallen van de eerste en ik weet nog dat ik elke keer mijn zus een berichtje stuurde met: Ik heb een babyyyyyy! Ik kon het niet geloven. Ik vond de eerste week ook heftig, omdat dan de kraamzorg langs kwam, de verloskundige, GGD, ik had het gevoel in een molen te zitten en kon niet wachten tot iedereen stopte met komen en controleren van de baby. Hij is in maart geboren, dus ook nog eens hele donkere dagen overdag, aan de overkant werd gesloopt en gebouwd. Leek alsof er nooit rust was. Maar toen iedereen weg was en we met hem naar buiten gingen en steeds beter in een routine kwamen, toen kwam die blauwe wolk. En nu nog steeds hoor, denk ik jeetje ik heb een baby en bijna heb ik er twee 🥹 Het is een gevoel van ongeloof, geluk, dankbaarheid en vooral onwerkelijk! Gefeliciteerd, voel je niet schuldig, het is echt herkenbaar en geniet van dit heerlijke gevoel! ❤️

Heel herkenbaar! Had ik bij de eerste ook. Ik werd er ook onzeker van. Had gelijk die berschermingsdram en de liefde was er ook zeker? Maar voelde me zo vlak…ik heb ook helemaal geen kraamtranen gehad. Maar voelde me ook niet ongelukkig ofzo. Het heeft bij mij echt moeten groeien. Denk dat het gevoel pas echt kwam op het moment dat mn baby naar me ging lachen. SMELT! Vanaf toen kwam dat gevoel heel rap. Ik hoop nu bij de tweede dat ik dat gevoel wel gelijk heb. Dat direct dat verliefde gevoel heb zodra hij op mn borst lig. En dat ik me super bewust ben van alles. Nu tijdens deze zwangerschap besef ik me ook weer niet dat er echt een baby aan komt haha. Dus ben bang dat dat gevoel weer moet gaan groeien…

Dit is heel normaal! Je moet elkaar leren kennen en het moet groeien. Je zult iedere dag meer connectie voelen en dan ineens is er zomaar een dag dat je denkt hij hoort er helemaal bij en is niet meer weg te denken. Komt heus! Geef jezelf tijd. Zo te horen zorg je super goed voor hem.