Ongeloof na de bevalling

Ik heb afgelopen week met regelmaat kraamtranen gehad. Zowel om mooie als om verdrietige & stomme dingen.. De afgelopen 1,5 week, sinds de bevalling, probeer ik vooral af te dwingen dat alles daalt en ik merk dat dat niet lukt. Ik kan nog stééds niet helemaal bevatten dat die kleine daadwerkelijk MIJN kleine is. Ik hou als een malle van hem, maar ik besef me nog niet dat dit echt ONS kindje is, voor altijd. Ik knuffel hem veel, kijk in z'n ogen, luister naar z'n geluidjes en z'n ademhaling, alles om zoveel mogelijk echt die band te krijgen maar het kwartje valt maar niet.. Dit had ik tijdens de zwangerschap ook, het ongeloof dat ik daadwerkelijk een baby droeg & verwachtte (waarschijnlijk naar aanleiding van een lang traject, miskraam / bbz, durfde ik gewoon niet toe te geven aan het feit dat het nu echt goed zat). En dat ongeloof zet dus na de bevalling nu door, of zo.. Misschien ook vanwege de drukte, omdat er zoveel op me afkomt, omdat ik de hele dag samen met m'n man thuis ben en niet echt alleen geweest ben. Kraamhulp, Verloskundige, GGD, Consultatiebureau, visite.. Ik kan het ook niet zo goed uitleggen want ik heb wel echt het moeder-leeuw-gevoel (ik moet al huilen om het idee dat iemand hem (later/ooit/misschien) pijn kan doen). Ik mis hem ook als m'n man hem even meeneemt naar de supermarkt. Dus dát zit er, en de liefde ook.. Dus ik weet niet precies wat het is, maar ik voel me super schuldig naar de baby, omdat ik dus niet per se die blauwe wolk heb, of dat 'liefde op het eerste gezicht' of zo. Ik zie dan vrouwen die hun kindje voor het eerst zien en die instant-connectie hebben, dat had ik dus niet. Zijn er moeders die zich hierin herkennen, en viel het besef gewoon alsnog? Moest het gewoon groeien? Denken jullie dat ik beter met een professional kan praten? Of moet ik het gewoon nog even de tijd gunnen allemaal?