Postpartum depressie?

Hi lieve mama, wat vervelend dat je je zo voelt! Ik vind jouw verhaal niet gelijk klinken als een depressie maar meer alsof je overwhelmed en gestrest bent en je daardoor gauw geïrriteerd raakt en emotioneel bent. Desalniettemin heel zwaar als je het op deze manier ervaart. Het lijkt me sowieso goed als je met iemand zou praten, mensen in je omgeving of een professional. Dan kan je in ieder geval handvaten krijgen om met deze gevoelens om te gaan voordat het erger wordt. Veel succes en sterkte gewenst ❤️

Alles wat jij beschrijft ervaar ik ook. Bij de geboorte van mijn 2de ook. Het werd vanzelf minder (heeft wel tot bijna een jaar geduurd voordat knmeself weer was). Heb het altijd onder hormonen en slaaptekort geschaard. Doe ik nu eigenlijk ook weer. Geen idee of het normaal is….

Heel eerlijk moederschap is ook gewoon zwaar. Van 1 naar 2 kids aandacht verdelen ect is ook niet niks. Ik ben zelf 4 week geleden bevallen van mijn 3e kindje. En ook ik ervaar ups and downs. Je moet niet vergeten we zitten allemaal nog onder de hormonen slapeloze nachten. Andere kids waar we ook nog voor moeten zorgen het huishouden en eventueel dieren niet te vergeten. En daarnaast ben je er zelf ook nog. Het is ook allemaal niet niks😅🙈. Niemand kan zeggen dat het ze het niet zwaar hebben denk ik dan.. Maar je kunt het mama denk aan de leuke dingen, en af en toe er even uit gaan zul je goed doen. Even andere energie op doen. Dit is wat bij mik werkt.

Dit is herkenbaar, had ik na mijn 2e zwangerschap, wel paar maanden later, maar ook ben ik wel een goede moeder, houd mijn zoontje wel van mij, waarom wilde ik moeder worden. Ik gaf ook borstvoeding en heb uiteindelijk bij psychiater gelopen met postnatale depressie. Nu met nummer 4 weken borstvoeding gegeven, ik voelde mij weer zo opgesloten en idd schuldgevoel naar dochtertje toe omdat ik haar miste en vooral het naar bed brengen...voeden duurde soms wel een uur waardoor mijn andere 2 kids(4,5 en 2 jaar) van alles gingen uitspoken en ik niks kon. Ik genoot ook niet zo van de bv als bij de andere 2, dus besloten te stoppen ook omdat ik mijn lichaam terug wilde...de deur uit wil zonder te hoeven denken ik moet zo kolven of voeden...en uit voorzorg dat ik niet weer hetzelfde meemaak als na mijn dochtertje... Praten deed mij erg goed, met goede vrienden en dan de psychiater....ik was er gelukkig ook op tijd bij... Mijn advies loop er niet te lang mee en praat er over, dat lucht ook op...ook al moet je huilen, dat zijn ook de hormonen die een grote rol spelen... Je kunt het power mama!! 💪🏻 kijk eens wat voor moois je op de wereld hebt gezet, ook al zie je dat op dit moment nog niet...😘

Met nummer 3 moest er nog bij 4 weken borstvoeding gegeven

Dag lieve mama, Ik lees een aantal dingen die bij een postnatale depressie zouden kunnen passen. Dus misschien wel goed om dat wat je ervaart ook te delen met de verloskundige bij de nacontrole met 6 weken of op het consultatiebureau. Daarnaast lees ik vooral dat je probeert de emoties te onderdrukken. Dat is een beetje vergelijkbaar alsof je een ballon of een strandbal onder water drukt. Dat is wel even vol te houden, maar wordt op den duur best zwaar en dan schiet hij ineens naar boven. Dat lees ik in jouw verhaal ook een beetje terug, doordat de emoties worden ingehouden wordt je "ineens" boos op je partner of je dochter, terwijl je weet dat het eigenlijk niet gaat om dat kleine voorval wat er dan gebeurt. Mocht je het fijn vinden om te delen wat je zo verdrietig maakt, stuur gerust een persoonlijk berichtje. Ik luister graag even naar je. Mogelijk helpt het om je wat beter te voelen als je wat ruimte kunt geven aan het verdriet en het schuldgevoel. Die emoties zijn er namelijk niet om je te pesten, maar geven een signaal. Verdriet maakt dat je troost gaat zoeken (en het dus niet meer allemaal alleen hoeft te doen). En schuld zorgt er voor dat je je gaat aanpassen aan de groep, zodat je er niet buiten valt. Vaak helpt het al als je je dat kan realiseren en daardoor wat milder naar je eigen emoties kunt kijken. Je doet het sowieso goed als mama! Al was het alleen maar omdat je je heel bewust bent van jezelf en hier hulp vraagt.

Super lief je berichtje doet me erg goed🤍🤍 ik ga er idd over proberen te praten & die emoties onderdrukken doe ik ook inderdaad…

Zo fijn dat ik niet de enige ben🥺… idd dat uitspoken is hier ook zo herkenbaar. Snap ik helemaal! Heb helaas niet veel mensen om me heen waarmee ik kan praten, wellicht verder dan mijn eigen cirkel kijken.. dankjewel voor je bemoedigende woorden, doet mij erg goed❤️

Wat naar dat je je zo voelt. Ik denk dat jouw baby vooral troost zoekt bij je. Je kunt proberen om de volgende voeding een kwartiertje uit te stellen steeds, dan krijgen jullie beiden meer rust. De rest van de tips hebben de anderen al getypt. Liefs! Je bent een geweldige mama!

Misschien even samen met je man samen wat gaan doen zonder kids? Of ergens uiteten samen? Ook belangrijk om even geen mama te zijn! Dit deed mij bij de eerste wel goed toen.

Jeetje wat naar dat je je zo voelt. Neem je gevoel en signalen serieus, misschien kan de huisarts je helpen. Zij kunnen je vaak laagdrempelig doorverwijzen naar een ggz therapeut waar je misschien eens mee kunt sparren. Misschien een ‘domme’ tip maar Leslie van Echte Gooische moeders heeft onlangs een boek hierover geschreven. Misschien kun je daar herkenning/advies in vinden. Heel veel succes ik hoop dat je je snel beger zult voelen.

Hoe gaat het inmiddels met je?

Ik kan wel reageren op het stukje schuldgevoel naar de oudste. Op het begin (baby nu 5 weken) deed mn vriend alles met de oudste en ik met de baby. Maar ik kreeg enorm last van schuldgevoelens en het gevoel dat ik twee kinderen nooit aan zou kunnen. Toen hebben we het zo gedaan dat bijvoorbeeld mn vriend de oudste klaar maakte voor het slapen, en dat ik dan een boekje kwam voorlezen (eventueel tegelijkertijd de baby voeden). Of om samen een spelletje te spelen terwijl ik de kleinste voed. Samen een rondje wandelen naar de speeltuin etc. Dit deed mn oudste heel goed en mijzelf ook. Nu ben ik grotendeels van het schuldgevoel af en heb ik er meer vertrouwen in dat ik het kan met twee kinderen. Misschien helpt het jou ook maar denk dat het goed is als je tegelijkertijd met iemand gaat praten.