Postpartum depressie signalen?

Ik heb er lang over getwijfeld of ik dit moest posten, maar here it goes.. Ik merk aan mezelf dat ik tegen wat dingen aan loop.  Sommige ervan zijn symptomen van een postpartum depressie en ik vraag me af hoe jullie er tegenaan kijken..  - Ik ben super snel geprikkeld. Veel/harde geluiden kan ik niet tegen. Waaronder dus het gehuil van de baby. Eventjes is niet erg, maar als hij echt bijvoorbeeld 10 minuten aaneengesloten huilt en we krijgen hem niet stil, zijn dat echt teveel prikkels. - Ik heb een veel te kort lontje. Soms heb ik niet eens meer een lontje. M'n irritatielevel ligt zó hoog dat ik echt gek word van dagelijkse dingen, zoals het blaffen van de hond, of als de kat voor m'n voeten loopt, als ik het te warm heb of als m'n haren in m'n gezicht kriebelen.. De kleinste dingen kunnen voor de grootste irritaties zorgen.  - Ik heb geen zin in de dingen die moeten gebeuren. Stofzuigen, poetsen, maar ook op de langere termijn: Werken, m'n vrijwilligerswerk bij de carnavalsvereniging weer oppakken. Die verantwoordelijkheden leggen een druk op me waar ik totaal niet op zit te wachten.  - Die roze wolk is er nog steeds niet, en ik ben 8,5 week geleden bevallen. Of bestaat 'ie gewoon voor sommige mensen niet?  Even voor de duidelijkheid, ook als ik overprikkeld raak door bijvoorbeeld het gehuil, is het niet zo dat ik de baby bijvoorbeeld iets wil aandoen, of dat ik de deur dichttrek en hem een uur laat krijsen.  Ik pak hem altijd op, troost hem altijd en laat hem dan lekker bij me liggen zodat / zolang hij slaapt. Ik hou echt van m'n baby, ECHT. De liefde is er zeker, dus daar ligt het niet aan.  En ik heb echt dat hele beschermende moeder-leeuw instinct naar hem toe.  Ik kan ook echt naar hem staren, dan is alles wat hij doet schattig, ik vind hem lief, grappig, perfect, mooi..  Maar ik heb op bepaalde momenten gewoon niet die connectie, dat instant-moedergevoel.  Ik praat al expres tegen hem in de 3e persoon ("Kom maar bij mama liggen", "Mama zal even een flesje maken", enz.) maar dat creëert nog niet echt die gevoelens. En dan ben ik bang dat ik te weinig geniet nu, en straks spijt heb van wat ik misschien heb gemist. Wat ik al probeer: - Het hebben van een baby geen drempel te laten zijn om van huis weg te gaan. Wandelen, winkelen, op visite gaan, op een terrasje zitten. - Hem zoveel mogelijk bij me te laten liggen, zoveel mogelijk naar hem te kijken en zoveel mogelijk tegen hem te praten, liedjes voor hem zingen. - Hem onderweg, als hij in de kinderwagen huilt, in de draagzak doen. Je mag een baby best even laten huilen zegt het cb, maar dat kan ik dus niet. Dan komen weer die prikkels van de herrie en dus zorg ik met de draagzak voor stilte & rust. Plus ik vind het heerlijk als 'ie zo lekker tegen me aan in slaap valt. - Hem even uit handen geven als ik de kans heb. Bijvoorbeeld dat m'n moeder hem even de fles geeft als ik bij hun ben. Zodat ik even m'n handen vrij heb.  Het is echt allemaal al makkelijker dan op het begin, je kent je baby beter, hij is niet meer zo fragiel, hij slaapt iets meer 's nachts (en ik dus ook).  En ik voel me niet depressief.  Ik zing nog, ik lach genoeg, en ik geniet van kleine dingen. Ik heb zin in leuke activiteiten zoals een BBQ, een verjaardag, wekelijks bij m'n ouders eten, uit eten gaan (overigens allemaal uitjes waar we de baby gewoon mee naartoe nemen) Maar dit soort dingen maken me wel aan het piekeren, zeker als ik 's nachts niet kan slapen (of misschien kan ik hierdoor júist niet slapen).  Zijn dit gewoon alledaagse dingen waar nieuwe moeders dagelijks last van hebben en leg ik teveel druk op wat ik allemaal "moet" voelen? Komt dat gewoon nog allemaal?  Ben ik gewoon niet per se zo'n newborn-moeder en heb ik meer interactie met m'n kind nodig?  Komen de prikkels en irritaties gewoon vanuit de vermoeidheid? Of moet ik hier iets mee, en kan ik de huisarts beter om advies vragen?