Relatie partner

Ja is pittig. Heel veel incasseren het eerste jaar en niet te zwaar aan alles tillen. Het eerste jaar is pittig en soms uitzichtloos. Heb het zelf zo ervaren. Ze noemen het niet voor niks overleven. Waardeer de kleine dingen van elkaar en focus je daarop. Als je tijd en gelegenheid hebt, vraag een oppas en ga samen uit! Dat heb ik te weinig gedaan maar kan echt lucht geven.

Er is opeens een nieuwe dynamiek en het echte nieuwe is er na 2,5 maand af. Je realiseert je dat je meer wilt zijn dan alleen ouders en hebt misschien ook andere opvattingen over de opvoeding. Je kunt proberen om een moment te prikken om even echt bij elkaar in te checken en te voelen of dingen nog zo gaan als dat jullie wellicht voor ogen hebben/hadden. Zo niet, dan echt even een goed gesprek voeren en wat actiefs gaan doen samen. Je kunt ook tot de conclusie komen dat jullie het voor nu accepteren en dat jullie het even parkeren tot over een paar maanden. Dan zijn jullie wat meer gewend aan de nieuwe situatie met alle ups en downs die tussendoor komen. Ondertussen kunnen jullie natuurlijk wel elkaar complimenten geven en waardering uitspreken. Daar kun je zelf mee starten en dan volgt je partner hopelijk vanzelf. En ja, het is pittig en je bent niet de enige

Mijn partner is niet de makkelijkste. Hij heeft zelf een erg moeilijke jeugd gehad en ik heb altijd veel geduld gehad jn de relatie. We houden veel van elkaar en zonder zijn traumas is het ook een heel mooi mens. Ik merk nu dus dat ik veel minder kan hebben. Ik raak sneller geïrriteerd en blijf dan ook langer boos. Zo gaat het al een tijdje. Zodra ik me herpak komt hij weer met iets negatiefs en raak ik opnieuw geïrriteerd. Hij heeft veel negatieve gedachtes en lijkt ook alsof er nu traumas bij hem naar boven komen, nu hij een eigen kind heeft. I dont know. Het loopt telkens weer helemaal uit de hand. Hij begrijpt niet dat ik in een lastige fase zit en misschien begrijp ik ook niet hoe moeilijk hij het heeft. Ik heb gister ook gezegd dat ik het niet meer aan kan en uit elkaar wil. Maar dat is helemaal niet wat ik wil. Ik ben gewoon op. Lijkt steeds slechter te gaan ipv beter :(

Lieve lieve meid. Het is alsof ik lees over mijn eigen gezin. Mijn man is in een probleemgezin opgegroeid met geweld en verwaarlozing ed. En het klopt wat je schrijft, nu je een kleintje hebt, komen die oude trauma's boven. Ze zijn niet bij machte het te veranderen omdat ze weer herbeleving ervaren aan hun eigen kindertijd. Je zou ook samen wat gesprekken kunnen voeren bij een relatie therapeut. Je partner zou ook alleen een therapeut kunnen bezoeken. Dit doet mijn man ook sinds 2 jaar. Toen kregen wij ons eerste kind en heb ik het ook uitgegild dat ik wilde scheiden. Maar je kunt zelf echt minder aan want je zit nog vol hormonen en moet ontzwangeren. Daarom bedoel ik, neem niet alles te zwaar of persoonlijk op. Het is niet erg om wat meer langs elkaar heen te leven. Tijd in elkaar investeren komt echt weer.

Precies hetzelfde bij hem. Hij komt ook uit een gezin met geweld en heeft zelf persoonlijk ook veel meegemaakt. Had jij dan het idee dat alles erger werd na geboorte van jullie 1e kind, omdat hij zelf vader werd? Want dat gevoel heb ik een beetje. Hij heeft ook agressieproblemen en dat maakt het weer heel lastig voor mij. Ik ben al maanden bezig hem hulp te laten zoeken. Hij staat er niet echt voor open. Nu heeft hij volgende week een afspraak staan . Ben benieuwd of hij gaat. Als we het erover hebben dan geeft hij wel toe dat hij hulp nodig heeft en gek wordt van zichzelf. Het is ook heel lastig want ene moment is hij heel verdrietig en spijt het hem allemaal . Als hij dan weer boos wordt vergeet hij zijm beloftes. Was jouw man veranderd nadat hij hulp heeft gezocht?

Hey 🥰 Allereerst wat goed dat je het durft te delen. Het bespreekbaar maken is vaak al een hele stap. Het is heel veel voorkomend dat een baby in een gezin weer oude ervaringen in de ouders wakker maakt, dus ook trauma helaas. Wat misschien kan helpen om weer wat rust te ervaren in het moment dat het gebeurt is dit elzelsbruggetje om weer in het hier en nu te komen ipv in het trauma stuk te blijven. Zeker als je moe bent gebeurt het makkelijker dat je overspoeld wordt door de emoties die je ervaart. Boosheid is vaak het aangeven van een grens. Als je samen kan onderzoeken waar de grenzen liggen kun je er ook samen rekening mee houden en elkaar helpen om in de rust te blijven. Ik zeg daarmee niet dat agressie oke is, dat is boosheid op een verkeerde manier gebruiken. Misschien helpt het wel om op een rustig moment te kijken waarom het nodig is om zulke harde grenzen aan te geven en te bespreken hoe dat op een andere manier kan als je bij vroege signalen al merkt dat de emoties de overhand nemen. Hoe dan ook, heel veel liefde en kracht voor jullie. Ik hoop voor jullie en jullie kindje dat de rust weer weder keert op korte termijn

Hoi, wat fijn om nog een reactie te lezen van je. Ja het klopt wat je zegt. Ik had het idee dat het allemaal veel erger werd na de geboorte van onze eerste baby. Inmiddels is dat 2 jaar geleden. Je schrijft dat je vriend agressieprpblrmen heeft. Dit moet wel binne het acceptabele blijven Als er gevaar voor jullie dreigt of is, dan zul je wel een (tijdelijke) veilige plek moeten zoeken voor jou en je baby. Wat een mooie stap dat je vriend zijn eerste afspraak heeft staan. Daar mag je hem echt voor complimenteren! Wat ik uit mijn eigen ervaring met je deel is dat de emoties soms, in de dagen na de sessies, nog heftiger kunnen zijn. Omdat er gepraat wordt over pijnlijke zaken. Mijn man is nu, na 2 jaar dus, nog steeds in therapie Dit om een vinger aan de pols te houden. Het was heel pittig de eerste anderhalfjaar in therapie. Het voelt uitzichtloos, ik baalde want ik wilde genieten. Maar nu is hij echt opgeknapt. Hij ziet dat hij zijn ervaringen uit het verleden, projecteert op de kinderen. En dat het daarom belangrijk is om daaraan te blijven werken. De beloftes blijven aannemen en bedanken. Moedig je vriend aan, her kan heel zwaar en pittig zijn. Maar hoe mooi is.het als je later tegen je kind kunt zeggen, papa en mama hebben elkaar altijd gesteund en willen gezamenlijk voor jou zorgen. Een mooier cadeau kun jij je kind niet geven.

Dankjewel voor je reactie en advies. Lief dat je het deelt ❤️

Bedankt voor je berichtje lieve Sarah. Wat goed dat je zoveel begrip hebt gehad voor de situatie van je man. Ik probeer ook altijd rekening te houden met zijn verleden en probeer het allemaal niet persoonlijk op te vatten. Het liefst wil ik ook hier samen uitkomen dus ik blijf positief. Ik heb hoop dat therapie hem een stuk verder zal helpen. 🥰