Soms sombere dagen

Ik heb echt precies hetzelfde! Het is gelukkig niet de hele dag door maar echt van die momenten dat het je overvalt. Ik ben hier wel mee naar de huisarts gegaan omdat ik het naar mijn idee te vaak heb. Ik ben doorverwezen naar een psycholoog en heb mijn verhaal kunnen doen en gevoel kunnen delen met iemand die mij voor de rest niet kent. Dit was voor mij heel erg fijn! Wat bij mij ook werkt is om op zo’n moment even lekker buiten een rondje te wandelen. En ik kies er ook voor om veel over deze gevoelens te praten met bijvoorbeeld mijn partner of moeder. Ik probeer steeds vaker te denken dat het al zo snel gaat allemaal en we inderdaad volgend jaar misschien wel terugverlangen naar de kleine baby als we achter ze aan moeten rennen. 🤣 Dus ik ken je gevoel en deel het ook maar het komt goed❤️

Absoluut herkenbaar, ik heb er dan nog een van 3 jaar en die praat nog niet dus voel me daar ook schuldig over en alsof ik faal. Dan de baby waarbij de eerste weken ik enorm in strijd met mezelf zat ivm de borstvoeding. Ik heb al heel wat dagen gehad dat ik savonds alleen kon huilen en niet goed wist waarom. Laatst nog tegen m'n man gezegd het voelt alsof ik de afgelopen jaren alleen nog maar moeder ben en m'n enigste verantwoordelijkheid is het huishouden en zelfs dat kan ik niet want het is alsnog altijd een bende en loop voor m'n gevoel altijd achter. Ik probeer steeds tegen mezelf te zeggen dat het allemaal goed is zo. Ze doen het super, zijn gezond en gelukkig en dat er dan overal zooi ligt of keer niet is gestofzuigd is dan echt een luxe probleem 😅 Maar dan nog is het af en toe erg zwaar en tijd voor mezelf maak ik niet. Ze gaan nu over paar weken logeren bij opa en oma en dan kan ik avondje met m'n man mee naar een feestje waar ik dus echt aan toe ben. De oudste is in 3 jaar tijd 1 nacht niet bij me geweest dus ik vind het toch weer super spannend🤣 En het gaat zo hard, ze zijn maar heel even baby dus probeer er ook echt van te genieten en het huishouden maar als bijzaak te zien😜

Heel herkenbaar! Onze dochter is nu 8,5 week en ze is driekwart van de tijd ontzettend vrolijk en gezellig, maar dat betekent ook dat ze overdag bijna niet slapend is te krijgen waardoor ik nergens meer aan toe kom. Kan ook minder aandacht besteden aan onze (jonge) hond die ook zo ontzettend graag liefde wilt. Echt paar momentjes zitten janken en somber geweest omdat ik de flexibiliteit en onafhankelijkheid zo mis. Ik kan ook niet makkelijk een dagje van d’r weg vanwege voeding dus haar naar opa’s en oma’s brengen gaat ook lastig…voel me dan ook meteen heel schuldig dat ik daar naar snak want nu is ze nog zo klein en van me afhankelijk! Ik probeer me ook maar voor te houden dat het iets tijdelijks is en dat ze maar even zo klein is, en zodra m’n vriend er is mag hij haar overnemen en ga ik lekker in huis rommelen met een podcast op. Het is wel een geruststelling voor mij om te lezen dat anderen dit ook zo ervaren :)

Ik herken dit vanuit mijn eerste kindje. Hij is in december 2021 geboren. Dus in de winter periode. De winter is voor mij sowieso kwa depressie al een lastig seizoen. Onze eerste wilde ook nooit in bed slapen overdag. Ik kreeg toen ook echt helemaal niks gedaan en dat frustreerde mij toen heel erg!ik heb uren op de slaapkamer doorgebracht in de hoop dat ie in bed zou slapen. Vaak sliep ie dan 5 minuten en werd ie weer wakker. Ook had ie veel last van zn buik. Ik zat toen ook echt niet lekker in mijn vel. Dacht ook vaak; waarom wilde ik dit? Maar tegelijkertijd voelde ik me ook heel erg schuldig naar hem toe. Ik vond de verandering van geen kinderen naar moeder worden ook heel intens. Ineens moet je 24/7 voor je kind zorgen en klaar staan. Wat mij toen geholpen heeft is er over praten en vooral ook leuke dingen blijven doen met vriendinnen/vrienden en partner. Maar ook om soms even me-time te hebben. Naar een maand of 4 ging het een stuk beter met mij en toen merkte ik dat het met hem ook veel beter ging. Achteraf had ik gewild dat ik eerder aan de bel trok en dat ik meer kon genieten van de baby fase. Nu bij de 2e gaat het gelukkig een stuk beter. Kan veel meer genieten. En zorg dat ik ook andere dingen zonder kinderen doe. Ook scheelt het dat het nu mooier weer is. Maar ik denk achteraf bij mijn zoon is het ook een deel geweest dat hij mijn onrust voelde en daardoor ook een stuk onrustiger was. Kinderen voelen dit vaak wel! Ik zou zeggen zorg dat je ook leuke dingen blijft doen. En anders schakel hulp in!

Helemaal mee eens! Toch fijn die herkenning. We komen er wel❤️

Ik herken het ook (kleine is 11,5 week) Op een gegeven moment heb ik zelfs getwijfeld om eerder weer te gaan werken, waar ik me vervolgens heel schuldig over voelde (want ik hoor toch te genieten?) Maar soms is het zo pittig om 24/7 te zorgen voor de kleine, weinig te slapen en de onzekerheid te hebben of je het wel goed doet. De muren kwamen soms op me af. Wat mij helpt is de deur uit gaan, wandelen met de kleine in een draagzak met een podcast op (voelt als een moment voor mezelf). Of even het dorp in gaan om wat boodschappen te doen. Mensen vragen om langs te komen. Vaak voel ik me na zo’n moment beter omdat ik er even ‘uit’ ben geweest. Het komt goed! Hier nu wat betere dagen gehad doordat hij nu op zijn eigen kamer slaapt en ik dus meer kan slapen (weer schuldig over gevoeld maar dit werkt veel beter zo). Daardoor zit ik nu beter in mijn vel en kan ik meer genieten. En hoe meer ik aangeef dat ik ook zin heb om straks weer te gaan werken en iets anders te zijn dan alleen maar mama, hoe meer mensen aangeven dat te herkennen. Dus je bent zeker niet alleen!

Ik herken het ook wel. Ik vind het soms echt pittig om 24/7 met haar bezig te zijn. Nou mag ik echt in mijn handen knijpen met een over het algemeen makkelijke baby, die goed slaapt en daarom voel ik me extra schuldig als ik dan even niet blij ben. Maar als ze wel een rotnacht heeft gehad of een dag veel huilt, word ik onzeker over of ik het wel goed doe en dan kan ik me ook wel somber voelen en heel erg aan mijzelf gaan twijfelen. Ik krijg dan ook weinig uit mijn handen die dagen. Ik probeer het maar gewoon te accepteren en ik denk dat het er echt wel bij hoort. Ik probeer ook dingen voor mezelf te doen en bij mijn vriend aan te geven wat ik nodig heb. Ik merk dat ik opgeladen ben als ik met een vriendin weg ben geweest of lekker heb gesport. Dan ben ik de slechte nacht alweer vergeten. Ik denk dat het belangrijk is dat het sombere gevoel niet gaat overheersen. Dan moet je wel echt aan de bel trekken.

Ik herken het ook… mijn dochtertje is nu 8,5 week en ze is zooo lief en doet het hartstikke goed. Ik vind dat ik eigenlijk niet mag klagen maar je bent inderdaad 24/7 bezig met moeder zijn. Je bent de hele dag alert en in de weer… En dan inderdaad dat eeuwige schuldgevoel!! Ik ben ook iemand die alles graag tip top in orde wil hebben en dat gaat echt niet samen met een baby. 🫣 Voor m’n gevoel loop ik constant achter de feiten aan en als Lina dan aandacht vraagt, kan ik echt geïrriteerd zijn omdat ik even een huishoudelijk klusje wil doen bijvoorbeeld. Vannacht heb ik slecht geslapen. Lina is niet lekker door het Rotavaccin (niet ernstig maar wil wel bij mama de helemaal tijd) en ik heb hoofdpijn door het slechte slapen en pijn in m’n rug.. is gewoon geen lekkere combinatie. Ik ben alleenstaand dus word rond etenstijd niet ‘afgelost’ door een partner of in het weekend even wat uurtjes voor mezelf. En dat is een bewuste keuze dus vind dat ik daar niet over mag zeuren maarja… heel eerlijk: ondanks dat ik het met liefde doe, is het wel loodzwaar. Maar goed… ik probeer zoveel mogelijk te accepteren dat het soms moeilijk is, ik huil af en toe even en dan probeer ik mezelf weer bij elkaar te rapen. Meestal gaat het dan wel weer! Behalve vandaag, vandaag wil ik gewoon ff niet zien 😢

Ik zit mee te lezen op dit topic en ook voor mij is het erg herkenbaar. Ik wil mijn diepe respect naar je uitspreken dat je dit in je eentje doet. Ik heb me al meermaals in mijn handen geknepen voor een enorm betrokken partner die waar hij kan de zorg uit handen neemt en onze baby eten geeft, luier doet en troost zodat ik even op adem kan komen. Zou haast wensen dat ik jou af en toe even kan helpen met je baby. Topic: ik herken het, heb me ook schuldig gevoeld. Ik ben een controlfreak die heel goed gaat op ritme, en de afgelopen 9 weken zijn chaos geweest. Ik heb hier over gepraat en me erg druk gemaakt over dutjes, slapeloze nachten en de fles niet leeg drinken op vaste tijden. Alle schema’s, insta pagina’s en dit forum maakte mij gek. Sinds ik dit alles heb losgelaten gaat het stukken beter met me. Doet ze in de ochtend geen dutje? Dan niet. Drinkt ze de fles niet leeg, dan niet. Ik weeg wekelijks op cb omdat ik de groei wil bijhouden en zolang dat goed gaat, ze niet overdreven veel huilt en over t algemeen tevreden is ben ik dat ook. Dan maar niet volgens het boekje/schema/ritme. Ik persoonlijk snak ernaar, maar weet dat het tijd nodig heeft. Hoe krampachtiger ik doe, hoe vervelender ik mij voel. Daar ben ik nu achter. Overigens moet ik dit nog wel bijna dagelijks herhalen tegen mezelf want regelmatig betrap ik mezelf erop dat ik weer met vraagtekens mezelf afvraag hoe het kan dat ze de ene dag bijna de hele dag ligt te maffen en de andere dag uren aan een stuk wakker is. En de babysleur is ook niet mijn ding, ondanks dat we enorm veel moeite hebben moeten doen om er een te krijgen. Succes en voel je gesteund!

Alsof ik het heb geschreven. Ik mis ook enorm controle en grip hebben! Wist niet zo goed hoe ik dat moest uitleggen, maar zoals jij het beschrijft voel ik het ook!

Hier nog één die dit zelf zou kunnen hebben geschreven. Loslaten dat is echt de kunst, ja.

Lief dat je dat benoemd… ik denk zelf op zich niet dat ik het zwaarder heb dan een ander. Ik ben er namelijk vanaf het begin af aan op ingesteld dat ik geen hulp in huis heb maar desalniettemin is het soms natuurlijk wel eenzaam. En me-time is gewoon minder makkelijk te realiseren. Wat de andere dames net ook schrijven. Grip en controle is de goede omschrijving, daar hou ik ook van. Ik noemde het tip top in orde willen hebben maar grip en controle komt meer in de buurt 😅

Herkenbaar hoor, dit had ik bij ons eerste kindje. Bij mij hielp het om te kijken wat mij wat meer rust gaf. Want zijn er momenten dat je man de baby even mee kan nemen of even wandelingetje kan maken? Dat je misschien even lekker kan douchen of aflevering kan kijken, zonder iets te moeten. Volgens mij hebben heel veel ouders dit hoor en is het zeker niet alleen naar die roze wolk. Je doet het super knap en geloof me, het wordt straks makkelijker

Het is ook niet zo vreemd dat we dit allemaal ervaren, de hele maatschappij is erop ingericht. En wij als jonge ouders onze pasgeboren babies in dat stramien duwen. Hahahaha 🤪. Ik maakte eerst vette ruzie met mijn man want hij deed zo relaxt en toen hij me spiegelde hoe idioot ik deed kon ik t pas relativeren. En nu ga ik helemaal go with the flow, kost me veel moeite!! Maar brengt wel de lol terug ipv dat ik de hele dag druk maak over wel/niet slapen/eten/groeien/tummy time.

Ik herken mij zo in onderstaande verhalen.. Wij zijn zojuist gestart met stevig ouderschap vanuit het CB. Ik voel me namelijk soms zo onzeker, onze dochter huilt nogal veel (zonder enige oorzaak, na verschillende onderzoeken) maar dat voelt zo verdrietig, en alsof ik het als moeder niet goed doe. Jouw berichtje is ook zo'n herkenning over je partner.. zo herkenbaar 🤣. Mijn vriend is super betrokken en gaat er zo relaxt mee om. En mijn voelsprieten, en de slaap/wakkertijden vliegen maar om de oren en constant door mijn brein heen🤭

Mijn vriend is ook zo makkelijk ingesteld en ik kom dan weer met m’n schema aan. Hebben wij ook al de nodige discussies over gehad. Hij is het wel met mij eens inmiddels dat structuur voor haar dutjes hebben werkt, maar dat duurde ook even. Verder zegt hij dat ik het moet loslaten, doe ik dan niet, houd mij aan het schema en week later is het weer bal. Dan betrap ik mezelf erop dat ik weer probeer haar in dat schema te blijven duwen. Terwijl op de dagen dat ik dat loslaat ze juist relaxt is. En zo gaat die cirkel steeds rond. Ik wil gewoon zo graag een beetje weten waar ik aan toe ben. Ik weet diep van binnen dat haar volgen het beste werkt en ik dan de gezelligste baby heb, maar ik kan niks afspreken zonder het “risico” te lopen dat of zij dan slaapt of wil eten. Met een schema weet je hoe en wat. Terwijl nu ik dit schrijf ik ook weer denk, wel of geen schema, ze komt toch meestal wel rond dezelfde tijden voor voeding en word wakker en slaapt op ongeveer dezelfde tijdstippen. Dus het slaat ook helemaal nergens op, maar toch… blijft het moeilijk om het helemaal los te laten🙈

Om uit ervaring te spreken : het wordt echt makkelijker😁 De eerste maanden zijn loodzwaar. Dadelijk als de kinderen zelf meer kunnen krijg je ook weer een stukje meer vrijheid terug.En ook als ze zelf kunnen praten dat scheelt ook een hoop! Ik denk dat we soms ook te veel moeten van ons zelf. Ik heb ook heel erg dat ik elke dag wil dat het huis er spik en span uit ziet. En ik kan het niet loslaten om dit niet te doen. Nu bij de tweede kan ik dit wel een heeel klein beetje meer loslaten. Af en toe denk ik : mensen die komen weten dat we kinderen hebben. 😁

Heel fijn om zoveel herkenbare verhalen te lezen. Ik worstel ook met die schema's, zit er ook aan te denken al eerder te gaan werken en heb toevallig ook een partner die veel (maar soms misschien ook iets te) relaxeder is. Het niet kunnen genieten en me daar weer slecht over voelen vind ik eigenlijk het meest ingewikkeld. Maar het helpt wel om te weten dat er zoveel vrouwen zijn die met precies hetzelfde worstelen 😅. Even doorbijten soms, deze dagen. Maar dan komen er ook weer momenten die veel beter zijn! Daar hou ik nu maar aan vast 🤣

Ik heb dit gevoel ook regelmatig .. de ene dag ben ik enorm gelukkig , en de andere dag haat ik mijn leven .. ik heb wel 5 kindjes en moet zeggen ze kunnen enorm pittig zijn .. nu mijn kleintje is 12 weken oud en gelukkig een heel gemakkelijk kindje ! Maar ja ik denk mss dat het typisch is aan vrouwen om veel mood swings te hebben ? ..

Ik ben zo blij dat ik niet de enige ben!! Zo had het ook bij mij thuis kunnen zijn, moet er ook een beetje om lachen.. over een paar jaar hebben we weer hele andere problemen en denken we terug aan deze momenten en zeggen we; waar maakten we ons druk om? Uiteindelijk gaan ze naar school en komt dat vanzelf en over 3 weken ga ik aan het werk en dan zal ze vanzelf mee gaan in mijn ritme