Gewoon even van me afschrijven en misschien is er wat herkenning..
Dit is ons tweede (en laatste) kindje en ik merk dat ik echt zo emo ben hierover. Tijdens mijn zwangerschap riep ik heel hard dat dit de laatste was (zwanger zijn is niet mijn hobby) en mijn vriend wol absoluut niet meer. Zelfs op de kaart stond dat we compleet waren, zo zeker was ik ervan haha. Nu onze hele relaxte zoon er eenmaal is heb ik echt moeite met de gedachte dat dit de laatste keer babytijd is. Ik wil hem echt zi lang mogelijk klein houden. Sinds deze week doet ie af en toe een dutje in zijn cosleeper (want in de woonkamer te onrustig met peuter) en ik vind heg helemaal ongezellig. Waar ik bij mijn dochter alles snel wilde fixen; dutjes in bed, eigen kamer etc, denk ik bij hem met allee STOPPPP niet groot worden haha.
Nou goed het zullen de hormonen wel zijn maar ik merk dat ik het echt lastig vind haha!