Van borstvoeding naar kolven?

Hi allemaal. Eigenlijk hoop ik wat erkenning te vinden hier, of iemand die in hetzelfde schuitje zit met dezelfde twijfels. Onze baby is nu 3 weken oud. Hij doet het super, groeit super goed en is over het algemeen happy. Ik geef borstvoeding en heb vanaf het begin al een super goede productie gehad. In de kraamweek is de lactatiekundige langsgeweest omdat het aanleggen niet helemaal goed ging. Hierdoor raakte Teun heel gefrustreerd en ik heel onzeker. Dit is toen "opgelost". Het ging lang goed met af en toe een slechte poging. Hij raakt dan helemaal overstuur, heel hard huilen. Hapt aan en laat weer los. Hapt aan, drinkt 3 slokken en laat weer los en begint met huilen. Dan kolfde ik en gaf ik de voeding uit een flesje. Dat doet hij dan super. Ik word alleen zo onzeker en zenuwachtig van dit hele proces. De hele dag ben ik bezig met of het dit keer wel gaat lukken, wat als het niet lukt. De hele dag loop ik met een kriebel in mijn buik rond omdat ik zo zenuwachtig ben voor het voedingsmoment. Snachts ook, want dan denk ik o jee als t nu maar lukt want anders gaat hij zo hard huilen. Ik doe echt mijn best. Praat met hem tijdens het voeden, zing liedjes. Adem diep in en uit. Maar op een of andere manier maakt het hele proces van aanleggen en eigenlijk de hele aanloop daar naartoe me zo nerveus dat ik er niet echt van geniet. Ik had het allemaal wat anders voor me gezien, meer ontspannen en met rust. En ik word er dus ook erg sip van dat het niet lukt. Nu vraag ik me af of fulltime kolven misschien de oplossing voor ons is. Maar ik durf het besluit niet te nemen. Ik weet niet of ik moet doorzetten en als ik niet doorzet of ik dan spijt krijg. Aan de andere kant geniet ik er helemaal niet van en is het nu al 3 weken een moeilijk geheel met heel veel spanning. Ik vind het ook jammer voor Teun en de tijd met Teun, steeds als hij wakker is ga ik me zorgen maken over het voedingsmoment. Alleen omdat er geen "probleem" is met mijn borsten of met Teun zijn drinktechniek waardoor ik makkelijk de keuze zou kunnen maken tot fulltime kolven voelt het als falen. Het voelt dan alsof ik het natuurlijke proces heel makkelijk aan de kant schuif. Omdat ik zo nerveus ben voor het voeden en daarom dan maar ga kolven, dat voelt zo suf. Ik ben ook bang dat ik hem dan toch ga missen, de momenten dat het dan wel lukt ben ik weer heel opgelucht dat het weer is gelukt. En dan zeg ik zie je wel het ligt niet aan mij. Maar waarom het dan af en toe zo'n gevecht blijft is een groot vraagteken. En dat maakt al die andere momentjes dus weer vol spanning. Is er een mama die hetzelfde heeft meegemaakt? Die toch voor kolven heeft gekozen omdat het psychisch niet lukt. Voelde dat als falen? Was het een opluchting toen het kolven goed ging of miste je toch het kindje aan de borst? Ik zou graag jou verhaal dan willen horen. Misschien helpt het mij een knoop door te hakken wat te gaan doen...