Verwachtingen moederschap

Heel herkenbaar hoor, oudste is nu 3 en heel eerlijk hebben we nog steeds zulke momenten. Als hij thuis is beteken voor mij bij ons zitten, met z'n alle in de tuin of samen bankhangen maar bij elkaar. Hij ziet dat gewoon ook anders. Als hij thuis bezig is met onderhoud aan de auto's bijv. Of in de garage ziet hij dat ook als thuis zijn want dat is ie haha maar als ik hem kan roepen voor hulp ofzo. Ik denk dat dat gewoon een mannending is. Ik ben continu bezig met planning van de kinderen en dat hebben mannen gewoon niet 😅 We gaan ook vaak nog langs elkaar, soms maar een dagje maar helaas ook een periode gehad dat we zowat apart leefde en ieder z'n eigen ding deed ofzo. Maar keer goed uitgepraat en dat heeft al snel veel veranderd.

Heel eerlijk, had ik de eerste weken met een Newborn veel moeilijker verwacht. Iedereen in mijn omgeving zei dat ik het zo zwaar ging krijgen en zo vermoeid zou zijn enz, maar ik ervaar dit helemaal niet zo. Ik zit echt op een roze wolk maar waarschijnlijk heb ik erg veel geluk totnogtoe met mijn baby, want ze is heel makkelijk, geen krampjes/reflux/voorkeurshouding/weetikveelwat.. enige wat ze doet is eten, slapen en vrolijk zijn & ik besef dat dit waarschijnlijk echt niet zo blijft 😂

Dat had ik bij de eerste ook wel met hem ging alles best soepel na paar maanden wel eventjes krampjes maar redelijk kort. Toen en nu ook weer is iedereen verbaas dat ik overdag niet slaap als de baby slaapt. Dat kan ik al niet zomaar overdag maar eerste keer kon ik dan het huishouden doen. Deze keer moet dat en dus die peuter nog rondlopen dus als ik zou gaan slapen breekt ie de tent af🤣🤣

Ik mis het ontzettend dat ik zomaar zonder na te denken de deur uit kan, dit komt ook omdat ik veel alleen doe ondanks dat ik een partner heb. Maar vrouwen dragen nou eenmaal vaak de grootste zorgen. Het leven met een baby is minder vanzelfsprekend, je moet over alles nadenken. Ik ben vrij impulsief, dus ik zie dit als een goede les om geduldig en aandachtig te zijn. Maar dit maakt het soms extra lastig om mij aan te passen aan dit nieuwe leven. Soms mis ik zelfs mijn tiener tijd, de dagen dat je kon gaan en staan zonder zorgen. Ik heb wel eens gelezen dat moeders rouwen om hun “oude ik”. Dit klinkt dramatisch als ik het teruglees, ik geniet natuurlijk ontzettend van mijn kindje. Maar het moederschap kan eenzaam zijn, ondanks dat je nooit écht alleen bent voelt het alsof de wereld door draait terwijl ik stil sta. Terwijl er juist zo ontzettend veel gebeurt, je kindje groeit ontwikkelt en ik mag dit allemaal mee maken en haar hierbij steunen en helpen. Dit is niet iets vanzelfsprekends dus ik ben elke dag dankbaar. Toch zijn er dagen dat ik, hoe erg het ook klinkt nog heel even terug in de tijd kon gaan. Niet omdat ik haar niet wil, maar om nog even te zijn wie ik was voor ik moeder werd.

Ik had verwacht dat ik me meer moeder/mama zou voelen dan dat ik nu doe. Misschien komt het nog (m’n zoontje is nu zeven weken) en moet het gewoon groeien of is het voor mezelf ook gewoon wennen dat ik nu echt mama ben.

Zo herkenbaar dat laatste stuk!

Mag ik vragen hoe de nachten zijn? Bij mij gaat ook alles tot nu toe makkelijker dan bij de eerste. Maar ik slaap wel erg weinig ‘‘s nachts. Dat maakt het wel vermoeiend. Toch verbaast het me hoe goed je kan functioneren met maar een paar uur slaap per nacht.

Heel goed. Meestal slaapt ze tussen 20u en 2u en dan terug tot 6u.

Zoontje (eerste) is nu 3,5 week oud en waar ik het eerst eigenlijk hilarisch en doodeng vond om moeder te worden, voelt het nu zo natuurlijk, alsof het zo had moeten zijn. Had deze eerste weken ook veel zwaarder verwacht, uitgeput door slaaptekort, lichamelijk helemaal in de kreukels, zwaar. Maar vind ik eerlijk gezegd echt heel erg meevallen, zit echt op een blauwe wolk en ben zo verliefd op hem dat ik met liefde om 03:00 eruit ga voor een flesje en dan echt geniet van het moment. Ik wist al dat mijn vriend enorm betrokken was en dat is helemaal uitgekomen, wij doen het echt samen en hij doet net zoveel als ik, niks is hem te veel en hij is zorgzamer en geduldiger dan ik had verwacht en zo lief met hem! We denken over veel hetzelfde en gaan er lekker op uit met zijn drietjes. Het zal vast nog wel eens zwaarder worden maar voor nu is het vooral bijna alleen maar leuk ☺️

Mooi verwoord! Zo herkenbaar 🙏🏼🥰🌹 en heel menselijk om soms te verlangen naar iets wat je had wat je heel gelukkig gemaakt heeft. Dat maakt je niet minder dankbaar voor wat je nu hebt! Laten we hopen dat het des te meer de tijden dat we dat nu / straks kunnen beleven (nog meer) waarderen 🤗

Bij een eerste is de stap vond ik echt enorm. Van vrijheid naar vastigheid. Van alleen voor jezelf zorgen naar t zorgen voor een kindje (en ja ik heb toen ook in t ziekenhuis de grap gemaakt kan nog niet eens voor mezelf zorgen en jullie laten me gaan met een dag oud wezentje die ik nog niets snap en hebben vertrouwen dat alles goed komt) Bij een tweede vind ik de overgang ondanks dat Maud echt t bloed onder onze nagels vandaan haalt voor aandacht (want ze vind dat ze die niet genoeg krijgt haha) veeeeel makkelijker. Je bent al gewend aan de beperkingen en dat er een volksverhuizing plaatsvindt als je ergens heen gaat haha. Het enige waar ik wel wat meer moeite mee heb is dat ik omdat ik nu wel life borstvoeding geef (bij Maud fulltime kolven) niet ff snel alleen ergens heen kan wat bij Maud wel ging omdat die de fles met gekolfde melk kreeg dus ik net iets flexibeler was om ff naar de kapper, grote boodschappen of de chiropractor te gaan. Nu moet ze altijd mee voor t geval dat. Ja dat ligt een deel aan mezelf omdat ik niet speciaal ga kolven voor die momenten ivm een trauma die ik aan het fulltime kolven heb overgehouden.... Dat komt daardoor naar boven en kan pas verwerkt worden als ik klaar ben met het geven van de borstvoeding. Maar buiten dat is mijn verwachting voor nummer 2 prima en goed te doen tot nu toe 😍

Nu een 2e gekregen. En ik vind de verandering ook enorm meevallen. Ofja bij een eerste had ik er veel meer moeite mee. Nu is ons leven al veranderd. De eerste keer is alles nieuw en veranderd er zoveel als je voor het eerst moeder wordt. Ik vind het tot nu toe ook heel erg meevallen. Al is mijn vriend nog thuis nu tm dinsdag dat scheelt natuurlijk ook. Dus ben benieuwd hoe het is zonder hem. Hij heeft wel elke maandag vrij gelukkig. En onze zoon heeft tm 19 aug nog vakantie. (Ivm vakantie gastouder en peuterspeelzaal) Als die dadelijk op di en Vrij ochtend weer gaat en donderdag hele dag gastouder dan scheelt dat ook wel weer iets denk ik.

Dankjewel!

Nu met de 2e valt het alles mee. Zo bijzonder hoe broer en zus kunnen verschillen. Natuurlijk mis ik wel een beetje het ritme dat we hadden met zijn drieën, maar de jongste hoort er helemaal bij. Ben wel meer aandacht kwijt aan de baby dan mijn oudste en partner zouden willen. Maar ik kies heel bewust voor borstvoeding geven ivm allergieën en het slopende fulltime kolven met de oudste. Ik maak alles nu veel bewuster mee en ben zelf veel relaxter dan bij de eerste. De nachten vind ik iets magisch hebben. Je wordt gewoon wakker als je kleine je nodig heeft en alles is dan zo sereen. Echt een moment met zijn tweeën. Zo kostbaar! Kortom, veel meer genieten nu 💚

Ik denk dat dit vooral te maken heeft met hoe jij het ervaart ipv met hoe ‘makkelijk’ je baby is en gelukkig maar! Ik herken wat je zegt enorm van mijn dochter. En nu ik onze zoon heb zie ik dat onse dochter vest nog a hand full was. Ze huilde soms best wat had aandacht nodig en had een periode waarin ze alleen maar in de draagzak wilde slapen. Maar al deze fases nailden we gewoon ;)

Ik vind het lastig. Hij is het mooiste wat ik óóit heb gezien. En tegelijkertijd zoek ik naar die blauwe wolk en vind ik 'm gewoon niet. Ik ben trots op hoe wij het doen, op de verdeling die we hebben gemaakt qua zorg voor de baby en hoe goed dat uitpakt en werkt voor ons. Maar ik ben ook zoooo, zo zo zo moe. In plaats van leuke dingen doen, lekker erop uit gaan met de baby, wil ik soms liever slapen. Wéér een dag naar de knoppen. Überhaupt is 'even erop uit gaan' met een baby niet zomaar even gedaan. Alles moet mee, heeft hij een goede of een slechte dag, waar ga je alleen naartoe want je bent de enige die vrij is.. Het uitvogelen wat hij precies nodig heeft is soms lastig. Heeft hij pijn van krampjes? Heeft hij last van z'n liesbreukje? Of is hij gewoon doodmoe en moet hij slapen? Als ik hem niet getroost krijg kan ik wel huilen. Omdat ik het voor hem beter wil maken maar ook omdat ik dan zoveel prikkels krijg door de herrie, soms is het echt even veel allemaal. Maar dan lacht ie naar me. Man man.. Die liefde, die gaat door merg en been. Als hij nergens anders wil zijn dan bij mij, die connectie.. Daarvoor zet ik met plezier alles aan de kant en dan denk ik "Wat zeik ik nou?"