Voelt onwerkelijk dat er een baby bij komt (tweede kind)

Fijn om dit te lezen. Ik heb ook erg last van vooral ertegen op kijken de laatste weken nu. Heel vreemd alsof ik er geen zin in heb. En laten we het niet hebben over de bevalling

Herkenbaar hoor, al heb ik ook zoiets: laat maar komen, want ben wel klaar met zwanger zijn. Maar vond de babytijd van mijn dochter heel zwaar, en het voelt ook alsof we zo 'ineens' weer een baby hebben 😅

Ja herkenbaar. We hebben nu zo’n fijn ritme en helemaal afgestemd op elkaar. Het hoort er echt bij en ik vertrouw erop dat als ie er is, het als helemaal vanzelfsprekend en compleet gaat voelen.

Zitten nu in de kraamweek met de tweede, en ja het is een heel ander gevoel. Gelukkig is mijn herstel 10x zo snel gegaan als bij de eerste. Maar mentaal is het een hele switch. Door het gewicht moesten we 24 uur in het ziekenhuis blijven, daar had ik het even zwaar mee, en de eerste kraamverzorgerster was absoluut geen match dus de eerste 2 dagen was echt een klap, zeker met die hormonen haha Maar nu loopt het allemaal wel, de baby doe het goed, eerste zoon super trots. Nog eventjes zoeken naar belans maar zodra baby op bed ligt is het even vol aandacht voor hem🥰😜

Dank jullie wel voor de reacties en super fijn te lezen dat het herkenbaar is. Waarschijnlijk wordt de roze wolk waar we bij onze dochter op zaten gewoon minder/anders. Maar ik heb al geluk dat ik die als enorme roze wolk ervaren heb (wat ook niet iedereen heeft) we gaan het allemaal meemaken. Ik heb het idee dat misschien als volgende week de andere kids weer bij hun moeder zijn het gevoel ook kan shiften, omdat ik dat altijd als eikpunt nam ofzo dat het me fijn leek om niet full house in de kraamweek te hebben.

Hier ook een gek gevoel. Bij de eerste leef je overal zo bewust naartoe. En nu bij de derde vindt ik nog steeds de switch van bolle buik naar straks een baby’tje in je armen er een die mijn hoofd nog niet helemaal vat. Zwangerschap is ook omgevlogen en gebeurde een hoop waardoor er nu pas wat rust in komt. Hypnobirthing relaxations zorgen wel om iets meer in de babymodus te komen en te ontspannen, maar voelt hier ook nog best onwerkelijk. Heel herkenbaar dus 😅

Heel herkenbaar. Ik ben aan de ene kant wel klaar met het zwanger zijn en vooral het afwachten wanneer hij gaat komen. Tegelijkertijd kan ik me nog helemaal niet voorstellen dat ik zometeen weer moet gaan bevallen en er daarna nog een kindje is. Het voelt ook alsof ik eigenlijk helemaal geen tijd heb op te bevallen? Heel vreemd in ieder geval, bij de eerste had ik dit helemaal niet. 40+5 nu, dus echt lang kan het niet meer duren 😅

Heeeel herkenbaar. Vandaag exact 40 weken zwanger van onze derde. Vind het zo raar idee dat er straks weer een gevulde babykamer is. Het voelt niet echt? Alsof ze er straks niet is... Ze is mega welkom dus het is niet dat ik er tegenop zie, maar door de hormonen is alles gewoon een lastig uit te leggen brei in mijn hoofd 😅. Ookal broed ik al 40 weken toch denk ik soms.. ojaaa verrek ik ben zwanger. Helemaal emotioneel dat de nu kleinste straks een grote zus gaat zijn. Ik weet dat het ons dagelijkse ritme tijdelijk op zn kop gaat zetten. Ik weet dat ik een keizersnede ga krijgen en dat er een lang herstel aan zit te komen en de oudste begint met de basisschool. Pffff mijn hoofd draait soms overuren. Maar ook het feit dat dit de laatste keer zwanger zijn gaat zijn. Hoe dankbaar ik mijn lichaam ben en ik heb dit gewoon gerockt. Is toch ook een afscheid waar ik moeite mee heb. Wil er ook nog van genieten maar wil haar ook ontmoeten. Het is allemaal erg tegenstrijdig.

Dit is zo herkenbaar! Echt dat je denkt; er kan straks helemaal niet een kindje in dat bedje liggen hoe dan?!

Heel herkenbaar, alles wat je schrijft, zo stond ik er ook in. Voelde m ook schuldig naar onze eerste dat er weer een kleine bij kwam. En nu is onze tweede inmiddels een aantal dagen geboren... En... Alles is precies zoals het zou moeten zijn ❤️.

Heel herkenbaar, maar nu een week na de bevalling is hij echt niet meer weg te denken!💕

Zoooo herkenbaar dit. Wel wisselend per dag, soms probeer ik echt wat 'mindfuller' te zijn. Maar erg lastig en gek. En dit wordt ons 3e kindje al. Binnen nu en een week is ze er! Zo'n gek idee. Ben ook niet zenuwachtig ofzo of dat ik ergens tegenop zie of echt naar uitkijk. Het is gewoon een beetje een leeg gevoel. Volgens mij heel normaal en ik laat het er maar zijn, net als alle andere gevoelens die voorbij kwamen de afgelopen tijd. Raak ook steeds meer in mezelf gekeerd, hoort er allemaal bij.

Herkenbaar, inmiddels al flink overtijd net zoals met onze eerste dochter en toen geloofde ik soort van niet meer dat er nog echt een baby zou gaan komen. En toch kwam ze met 41+3. Heel gek hoe je het soort van pas geloofd als je kindje in je armen ligt dan. Nu begin ik weer in een soort van vreemde ontkenning te komen terwijl ik heel goed weet dat er ieder moment een kindje bij kan komen. Eerst zien dan geloven 😂. En dit ondanks mijn klachten en enorme buik😅. Heb er wel alle vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen als de baby er straks is 🥰