Ik ben zo vreselijk boos op mn partner. Ik merk echt dat ik een hekel aan hem krijg en even geen enkele warme gevoelens voor hem heb.
Baby is nog geen twee weken oud. Vriend had gisterenavond een feestje. Ik had al gezegd dat ik niet wilde dat hij daarheen ging. Al dagenlang loopt hij te klagen dat hij zo moe is (terwijl ik de nachten doe en hij rustig op zolder slaapt) en we hebben nog een kind van bijna vier. Meneer kwam pas na middernacht thuis (denk rond 2 uur). Ik had een kutnacht want kind van 4 had ook nachtmerries dus heb me bezig moeten houden met twee kinderen. Heb maar 3 uurtjes geslapen.
Vanmorgen wilde ik dat hij allebei de kinderen mee naar beneden zou nemen zodat ik nog wat kon slapen. Was echt kapot. Maar meneer zei dat hij op de bank ging liggen. Dus baby bleef bij mij en ik kon wederom niet slapen. Vriend heeft de hele ochtend op de bank liggen meuren en toen hij wakker werd zei hij dat hij een enorme kater had.
Eind vd middag ben ik boven even gaan liggen. Na een uur sussen sliep baby ook eindelijk in zn bedje. Heb tegen vriend gezegd dat hij ervoor moest zorgen dat onze oudste NIET naar boven zou komen zodat ik eindelijk wat kon slapen. Natuurlijk kwam mn oudste na een tijdje naar boven…net toen ik eindelijk in slaap viel. Papa zat in de tuin te chillen…hij zei: ja je bent al een uur boven en we gaan zo eten.
Echt ik kan hem wel wat!!! Ik zei tegen hem: wil je dat ik doordraai ofzo?! Ik gooide een kussen naar zn hoofd omdat het hem totaal niks leek te interesseren. En nu ben ik natuurlijk de “psycho”. Ik ben gewoon zo vreselijk moe en op vandaag en krijg hiervoor 0.0 begrip of steun van mn partner. Sterker nog, het is een egoist die zichzelf belangrijker vind. Hij had niet eens naar dat feest moeten gaan nadat hij al dagenlang zat te klagen over moe zijn. En dan ook nog een kater hebben. En doen alsof ik gek ben. En besef: ik ben pas anderhalve week geleden bevallen.
En nu voel ik me vreselijk schuldig tegenover onze oudste kind, omdat zij getuigen was hoe ik naar mn partner ben uitgevallen.