Zo onzeker

Ik heb er al eentje van 3 jaar rondlopen en deze keer ben ik veel en veel meer aan het twijfelen en voelt alles als de eerste keer😅

Herkenbaar van mijn eerste kindje. Hij is ondertussen 2,5 jaar. Op het begin het ook heel moeilijk gehad met de omschakeling..helemaal niet van genoten de eerste tijd. Werk zelf al jaren op een babygroep. Ik dacht ik weet het wel allemaal.. maar toch is een eigen kind echt heel anders. Ik heb toen denk ik een postnatale depressie gehad.. Het cb heeft mij hier heel goed mee geholpen. Ik heb als advies gekregen om elke week wat leuks te gaan doen zonder baby. Hierdoor er ook wel bovenop gekomen. En het feit dat je op een gegeven moment beter slaapt scheelt ook veel. Dan voel je je al een heel anders. Ik dacht ook vaker toen waarom wilde ik dit.. en voelde me tegelijkertijd ook weer heel schuldig over die gedachtes. Maar denk vooral ook aan jezelf, als jij lekker in je vel zit dan zit je baby dat ook. Ze voelen namelijk alles. En trek op tijd aan de bel!

Ohh ik had hier bij de eerste ook heel erg last van! Vreselijk, ik was ook continu aan het Googlen wat normaal was enz. Ik kreeg het beste advies van een vriendin: volg gewoon je gevoel en er kan niet zoveel fout gaan! Het kan overigens best dat je baby nog zuigbehoefte heeft maar geen honger meer;)

Heel herkenbaar van de eerste! Ik voelde me precies hetzelfde als jij beschrijft en het brak me echt op op een gegeven moment maar nu is hij 2.5 en vind ik het zo stom dat ik me over alles zo druk heb gemaakt! Ook het oude leven missen is herkenbaar en volgensmij ook heel normaal er veranderd ineens zoveel af en toe vind ik dat nog moeilijk! Maar het word echt beter en makkelijker allemaal!

Agh wat een lieve foto en knap toetje! Er wordt niet alleen een baby geboren, maar ook een mama. En geef de verandering tijd en jezelf de ruimte om te groeien in je nieuwe rol. Van te voren weet je het niet wat je te wachten staat, je kunt je voorbereiden maar je ervaart het pas als je het bent. Wees vooral heel lief en geduldig met jezelf en neem al je gedachten niet te serieus. Je bent je gedachten niet, je hebt ze alleen. Goed gedaan mama, je zoontje zal later ook trots op jou zijn!!

Heel herkenbaar maar vertrouw echt op jezelf. Kan het zijn dat de honger verward wordt met zuigbehoefte? Je leegste borst aanbieden kan helpen of een speentje. Vaak wordt honger verward met ander ongemak. ☺️ Niet te streng zijn voor jezelf! 😘

Heel herkenbaar! Vannacht nog gehuild omdat ik het gewoon even niet meer wist 🙈 Hij wilde na zijn fles van 23 uur niet slapen.. was verschoond, had gegeten, geen boertje zat er dwars maar toch wakker blijven & af en toe een huiltje terwijl die aan het vechten is tegen zijn slaap! Dus ja zeker herkenbasr haha Wat meerdere al zeggen; soms hebben ze nog zuigbehoefte wat inderdaad lijkt op honger. Heb je al eens een speentje geprobeerd?

Ha lieve mama, wat heb je een mooi kindje en wat doe je het goed. Die onzekerheid ervaren volgensmij veel nieuwe moeders en ik denk dat hormonen hier ook een rol bij spelen. Die verandering in hormonen na de bevalling kan net goed of net verkeerd vallen zeg maar 😅. Maar waar ik vooral even op wilde reageren is het blijven willen eten. Veel kleine baby's hebben een grote zuigbehoefte. Ze hebben niet altijd echt honger, maar willen gewoon zuigen voor geruststelling. Ik geef zelf 100% borstvoeding en maak me niet zoveel zorgen over een keer teveel de borst geven (ondanks dat ze al melk heeft uitgespuugd iets daarvoor), maar als alternatief geef ik soms ook mijn pink om even op te sabbelen. Misschien heeft jouw kindje ook gewoon behoefte aan veel sabbelen ❤️ Verder is het heel fijn om over dit soort onzekerheden met een lactatiekundige te overleggen. Dat heeft mij veel geholpen bij nr. 1 en ondanks dat het nu super verloopt heb ik dit keer weer met een lactatiekundige gebeld 🤗 gewoon even overleggen en kleine vragen stellen ter geruststelling.

Heel herkenbaar! Ik voel me constant in paniek-modus bij mijn dochter. Slaapt ze niet te veel? Te weinig? Te warm? Te koud? Elke moment vind ik wel iets anders om me zorgen over te maken. Ik merk wel dat het nu wat minder is dan toen ze net geboren was. Hopelijk binnenkort beter

Zeker herkenbaar. Emma is nu bijna 6 weken.. en huilt gem.5 a 7u per dag. (we zijn ermee bezig om te kijken waarom ze soms zo ontroostbaar is) Ik vind het zo intens, en regelmatig helemaal niet leuk. De gedachte dat ik mijn eigen leven enorm mis komt vaak voorbij. Doe ik het wel goed, en waar ben ik (wij) aan begonnen..😕 Wat mij helpt tot nu toe.. is vooral praten en regelmatig nog iets voor mijzelf te doen. Als mijn partner er is. Al is het maar alleen een rondje wandelen of even in het huishouden in alle rust doen. En te denken dit gaat ook echt voorbij.. Wees niet te hard over de verschillende gedachtens, het is echt oke. Je doet het goed! ❤️

Oh ik heb dit zéker!! Onze kleine Moos is morgen 2 weken oud en soms denk ik "Is dit ons leven voortaan?" Terwijl we uit een lang fertiliteitstraject komen, en dit leven toch juist wilden?? Ik kan de baby, precies wat jij zegt, echt al niet meer weg denken. En de eerste die hem kwaad doet, doe ik wat aan! Dus de liefde voor hem, en het hele beschermende, zit er zéker bij me. En Moos doet het ook super goed, zowel overdag als 's nachts, zowel qua slaap als qua voedingen. Ik mag dus echt totaal niet klagen, nergens over! Maar het is evengoed wel aanpassen, en misschien heb ik dat iets te licht ingeschat. We zijn van 2 naar 3 personen gegaan en mijn man en ik moesten echt weer opnieuw wennen aan elkaar. En we moeten uiteraard wennen aan de baby en überhaupt aan de nieuwe situatie. Het is ook totaal niet erg om even een twijfelmomentje te hebben, tenmiste, ik mag die van mezelf hebben, zolang ik er maar niet in blijf hangen. En ik erover blijf praten. Ik hou als een malle van die kleine, maar ik heb niet die blauwe wolk waar anderen het over hebben, en ik denk dat dat een beetje is waar naar we op zoek zijn? Het kan zijn dat die niet bij iedereen bestaat, maar dat zegt niets over de liefde voor onze kindjes!