Bevalverhalen

Wat een knappies zijn er geboren al😍😍 iemand die haar verhaal wil delen? Ik vind dat altijd wel interessant om te lezen🩷

Na weken bijna elke dag voorweeen te hebben gehad, leek het donderdag toch echt door te zetten. Ik ging om 15:00 naar het bos met onze hond. Ik dacht misschien zit het tussen mijn oren en verdwijnen de krampen weer zoals de dagen daarvoor ook. De krampen werden toch wat pijnlijker en ik liep niet heel comfortabel meer in het bos. Bij thuiskomst toch de verloskundige gebeld. Ze vroeg of ik het fijn vond dat ze zo langs zou komen om ontsluiting te checken en evt een plan te bespreken. Dat leek mij een goed idee. Om 16:30 kwam ze aan en ondertussen was mijn vriend ook uit zijn werk. Ze vertelde mij dat ik 4cm ontsluiting had en dat vanavond toch echt onze zoon geboren gaat worden. De weeen werden intenser. Ik ging van een warme douche, op de bal, over de bal en kon alles goed wegzuchten. Ik voelde dat de baby zakte en dat de persweeen niet lang meer zouden duren. Het werd steeds moeilijker om een houding te vinden, want tja je lijf heeft het gewoon onwijs zwaar en het doet gewoon pijn. Ik was het ook weer even vergeten. Ik vroeg de verloskundige of ze mijn ontsluiting wilde checken, want voor mijn idee kon ik bijna persen alleen mijn vliezen waren nog intact. Ze zei, ik kan je vliezen breken, maar dan kan het zijn dat het ineens heftiger gaat worden en dat je direct moet persen. Ik bleek 9 cm ontsluiting te hebben. Ze brak mijn vliezen, want ik was er wel klaar mee en klaar voor, aangezien ik de persweeen minder erg vond dan de ontsluitingsweeën bij mijn 1e bevalling. Dus let’s go! Na 3 persweeen is Ted geboren om 18:49, 3620 gram met 39.1. Het was kort maar krachtig en precies zoals ik had gehoopt, lekker thuis.

Hier helaas geen mooi bevalverhaal maar een eerste bevalling die uitmondde in alles dat ik niet wilde en over al mijn mentale en fysieke grenzen ging. Maar goed die verhalen zijn er ook. Gelukkig is ons ventje gezond geboren en doet hij het heel goed. Nu heeft het voorlopig even tijd nodig om alles een plekje te geven.

Dit is ook ecjt mijn angst.. mag ik vragen wat er is gebeurt of liever niet? 🩵

Wat naar. Als het plekje geven niet zo goed lukt, vraag er asjeblieft hulp bij ❤️. Sterkte lieve mama!

Ik ben nog niet bevallen (wordt de 1e keer), maar ter voorbereiding alles wel in het geboortetopic vast gelezen. Waarschijnlijk domme vraag maar echt geeeen idee.. ik zie veel mensen het hebben over 'rommelen'van de buik. Wat wordt daarmee bedoeld? Is dat geluid, pijn, iets anders?

Het blijft lastig uit te leggen maar als het komt weet je wat er bedoeld wordt: het zijn een soort eerste weeen waarbij je je nog makkelijk kan laten afleiden, wat harde buiken, wat onrust. Soms zet het door in echte weeen (en het begin van de bevalling), soms zakt het (kan soms enkele dagen) weer af. Je hoeft er verder niets mee behalve dat het een mooie kans is de laatste dingetjes te regelen. Ik zou me geen zorgen maken of je het wel of niet voelt, je herkent het wel als het zover is!

Het kan ook heel goed zijn dat je totaal niet weet wat er bedoeld wordt tot je bevallen bent. Ik zie namelijk nu pas een beetje achteraf de tekenen terug van vorige week (andere, dunnere ontlasting, strakke gespannen buik, af en toe soort lichte menstruatiekramp) en echt bevallen heb je ook wel door 🤪

Oeh de dingen die jij noemt herken ik (sinds 2 dagen), behalve de lichte menstruatieklachten! Die niet. Ben benieuwd.. (Nu 39+1) ☺️

Ja dat heb ik ook! Beetje zere rug, beetje kramperig gevoel onderin mm buik, wat hoofdpijn met zo af en toe een half uurtje van flinke oefenweeen die ook echt pijnlijk zijn maar dan ook weer afzakken

Wat een droombevalling❤️

Zeker. Het begon met langdurig gebroken vliezen en na echt afwachten toch een inleiding. Een lichaam die niets oppakte dus alles op synthetische weeënopwekkers, weeenstorm, hoge koorts door toch maar een ruggenprik, verplicht op de rug persen, baby in nood, dalende harttonen en via mijn buik uiteindelijk naar buiten geduwd. Door de koorts kon hij ook niet bij mij liggen, want hij had ook koorts. Er zijn mentaal zoveel grenzen overschreden dat ik totaal dichtgeklapt ben, ik weet heel veel niet meer. Paar dagen iin het ziekenhuis gebleven, nu thuis rustig bijkomen.

Op 17 juni ben ik bevallen van ons zoontje Jorn, met 36+4 dagen. Het was een vrij traumatische bevalling en ik heb heel erg de behoefte mijn verhaal te delen. Ik heb een geweldig mooie zwangerschap gehad na 5 jaar in een kinderwens traject te zitten: verwijdering van beide eileiders en 2 ivfs met 6 terugplaatsingen; diagnose lipoedeem getriggerd door ivf waar ik in 2024 ook nog 3 operaties voor heb gehad. Zwanger te worden was na al die tijd dan ook een enorme verrassing. Het duurde ook nog eens 2 weken voordat we écht blij waren. Opgegeven hebben we het nooit, maar we werden steeds realistischer dat de kans voor ons eventueel niet meer zou komen. Ik had allerlei zwangerschapskwaaltjes, waarvan ik ook nog eens heb genoten met "ik ben zó dankbaar". Met 20 weken werd bij placenta praevia totalis vastgesteld en kregen we te horen dat ik via keizersnede zou bevallen. Ik werd erop gewezen dat ik enorme kans had op bloedverlies. Rustig aan doen en vooral niet meer tillen, sporten etc. Rust rust rust. Dat deed ik ook en wij waren ook nog in Zweden op babymoon. Alles zonder complicaties. Bij 32 weken hebben we weer gemeten en was de placenta meer dan 10mm van de moedermond. De kans hierop was haast nihil. Ik mocht dus toch vaginaal bevallen. Uiteindelijk was de placenta zelfs 3cm vanaf de moedermond. Ideale omstandigheden. Twee weken voor de bevalling heb ik eerst enorme pijn gehad en aantal dagen later plotseling licht bloedverlies gehad. Het werd gecheckt en na enkele uren mochten we naar huis: alleen een bloedvaatje waarschijnlijk. Enkele dagen later kwam er een gulp aan bloed uit mij op de wc. Ik schrok ervan. Alles was donkerrood. In de lift van de parkeergarage van het ziekenhuis bleef het eruit stromen. Mijn hele broek was nat, mijn handen kwamen vol bloed terug. Ik werd opgenomen met 35+0 in het umc Groningen. Gezien mijn termijn werden we door drukte doorverwezen naar het Martini (vervoer met ambu). Daar werd ik een nacht opgenomen. Het bloedverlies was snel voorbij en de volgende dag (zaterdag, 7 juni) mocht ik naar huis (de verjaardag van mijn man nota bene). De dinsdag erop had ik weer enorm veel bloedverlies, nog meer dan voorheen. We hebben weer gebeld met Martini die de zorg heeft overgenomen. We moesten direct langskomen. Ik werd weer opgenomen en verbleef er tot vrijdag. Van dinsdag op woensdag nacht had ik weer heel veel bloedverlies, weer meer dan de dag ervoor. De ctg was telkens goed en ook de placenta zag er goed uit. Niemand wist waar al het bloed vandaan kwam. Onze baby trok zich ook niks van het bloedverlies aan. Daarom mocht ik vrijdag ook weer naar huis. Wel hebben we de optie gekregen dat ik tot de bevalling in het ziekenhuis verblijf. De bevalling werd toen al ingepland met inleiding via ballonnetje plaatsen op 26 juni. In overleg met de artsen toch gekozen om nog thuis te verblijven. Ik had al wel 1cm ontsluiting. Op dinsdag 17 juni heb ik om 7:15 weer bloedverlies gehad. Weer op de wc. Dit keer stroomde en stroomde het in grote gulpen eruit. Ik belde direct het ziekenhuis (7:22). We maakten nog een grap "ik heb weer bloedverlies " - "ha, dat is niet zo handig he?" (Janneke van Martini). We moesten beide lachen. Maar toen kwam de gulp aan bloed, gepaard met stekende pijn in mijn vagina / onderbuik. Ik werd duizelig, begon sterren te zien en had oorsuizen. Mijn man was net ervoor al bezig met alle spullen pakken, en kwam gauw erbij toen hij hoorde dat ik pijn had. Met zijn steun ging ik op de grond liggen bij ons beneden in de hal. Ik voelde mijn baby niet meer. En dat terwijl we zo een actieve baby hebben. Hij was stil. Ik schrok zo zeer. En het bloed bleef stromen. Ik voelde m'n jurk nat worden. Ondertussen heeft Janneke al de ambulance geroepen en de traumahelikopter erbij. Het voelde alsof een eeuwigheid verstreken was voordat we eindelijk de ambulance hoorden. Mijn man rende naar buiten, springend en zwaaiend. Ik werd gecheckt en moest naar buiten lopen om op de stretcher te liggen. Vanaf dan ging alles heel snel. Sommige dingen zijn wazig voor mij. (7:48) In de ambulance was het hectisch. De traumaheli moest een stuk verder op landen en iedereen maakte zich klaar voor een spoedkeizersnede in de ambulance (voor zover ik het mee heb gekregen). Mijn man werd voorin gestopt met al onze tassen. Op eens kwamen er nog 2 mensen in de ambulance, mmt van de traumaheli. Er werd gauw de beslissing gemaakt na een snelle echo, dat wij konden rijden. Nog wisten we niet hoe het ging met onze baby. Ik voelde hem niet, maar de adrenaline nam over: het maakte me niet uit dat de infuus met haast in m'n arm gedaan werd. Ik wilde alleen weten: komt het goed met m'n baby en mij? Want ik voelde nog steeds bloed komen. En ik kreeg weeën. Regelmatig moest ik ze wegpuffen. We reden in hoge snelheid door de ochtendspits over de friesestraatweg van Zuidhorn naar Groningen. Ergens halverwege voelde ik een schop: "ik voel hem!!!! Ik voel hem!!!!". De mmt broeder ging gauw met de echo verplaatsen: "ja, ik heb duidelijke hartactiviteit". Ik zei alleen: vertel mijn man dat ik hem voel! Daarna ging alles heel snel. Op eens rolden we de OK binnen in Martini. Een team van 12 a 15 mensen stond op ons te wachten. Mijn man dacht nog "wat is het hier druk! Wegwezen, we moeten naar de OK!". Pas toen iedereen meeliep kwam het besef dat al die mensen voor mij en z'n baby waren. Al gauw had ik de anesthesioloog voor mij: "Martje, we moeten eventueel een spoedkeizersnede doen, met narkose." Maar eerst gingen ze nog op ontsluiting testen, een ctg werd gevraagd. 1-2cm ontsluiting, dus toch keizersnede. Ctg werd weggestuurd. Mijn waardes waren goed, ik bleek stabiel te zijn en m'n baby ook. Ik weet niet wat voor checks ze allemaal deden, maar op eens hoorde ik dat ik met ruggenprik een keizersnede zou krijgen. Alles was goed voor mij. Als het maar goed gaat met mijn baby. Alles ging snel. Ruggenprik moest twee keer geprobeerd worden, maar ik voelde geen pijn. Toen de ruggenprik gelukt was, voelde het als een warm bad waar je stuk voor stuk in schuift en ik kon eindelijk ontspannen. Ik zag m'n man op eens in blauwe overall en helemaal steriel aangekleed. Hij mocht bij m'n hoofd zitten. Ze gaan beginnen. Hij streelde een keer over m'n hoofd toen ik zei "m'n buik is leeg" en werd onderbroken door een schreeuw. Jorn was geboren. Om 8:31. Iets meer dan een uur nadat mijn bloedverlies begon. Alles ging zo snel. Ik was totaal afgekoppeld van mijn emoties. Jorn werd tegen m'n gezicht gehouden. Ik wist niet wat me overkwam. Ik kon hem ook haast niet zien vanuit die positie. Hij werd niet op m'n borst gelegd. Het schreeuwen werd minder. "Jorn vind de buitenwereld spannend, hij heeft hulp nodig met ademen" zei de verloskundige. Mijn man was bij Jorn terwijl drie kinderartsen Jorn controleerden. Gelukkig ging hij snel weer ademen. 3180g en 49cm, voor 36+4 een mooi gewicht. Jorn en m'n man werden op de Neo gebracht terwijl ze mij aan het hechten waren. In totaal werd m'n bloedverlies op minimaal 1400ml geschat. Gelukkig ging het goed met mij. En met Jorn. Al eind van de dag mocht Jorn met ons op de kamer. De dagen daarop waren een op en neer. Ik had moeite om mijn gevoelens te voelen en mijn man kwam om in zijn emoties en alles wat is gebeurd. Jorn had moeite met z'n glucose en met drinken. Hij is binnen enkele dagen ruim 10,6% afgevallen. Er volgden dagen vol glucose prikjes (een dag elk uur) en voeding in Jorn krijgen, wat hij vaak weer uitspuugde. Wij werden met het uur onzekerder. Wat doen we verkeerd? De verpleegkundigen namen de zorg voor Jorn gedeeltelijk over. Van flesjes geven tot de nachtzorg... het was emotioneel te zwaar voor ons. En ik moest ook herstellen. Pas op de zaterdag erop kwam weer licht aan het einde van de tunnel. Dankzij de verpleegkundige Hester. Zij regelde een grotere kamer voor ons, met patiëntenbed voor mijn man ipv een stretcher. Zij nam de tijd om Jorn te leren kennen, te kijken wat hij prettig vindt qua drinken. Gelukkig was m'n borstvoeding heel snel enorm op gang gekomen, met overproductie, en lag de koelkast vol met colostrum en moedermelk. Met Hesters hulp dronk Jorn steeds beter en eindelijk tijdens het wegen hoorden we dat hij 10g was aangekomen. Een overwinning!! Want anders had Jorn die dag aan de zondevoeding gemoeten. Zondag en maandag gingen op eens heel goed. We hadden een geweldig team qua dag-/avond- en nachtdienst uit Hester, Romy en Carolien (laatste heeft ons tijdens de bevalling begeleid). Hun namen een voor een de tijd om zowel Jorn als ons te leren kennen en dat maakte zo'n verschil. Alles werd rustiger, en wij mochten zelf voeden. Wij werden zelfstandiger tot we alles zelf deden. Flesje, verschonen, kruikje, kolven etc. Iets dat dagen ervoor onmogelijk leek. Jorn deed het steeds beter, al was geelzucht ook opgekomen en werd hij wederom vaak geprikt. Dinsdag mochten we eindelijk naar huis. Sindsdien gaat het zo veel beter. Ook dankzij een super fijne start thuis door onze kraamzorg Tineke. Mijn herstel ging gelukkig direct vrij snel heel goed en moet ik juist opletten niet te veel te doen. Nu vinden we onze weg thuis. Samen met Jorn. Ons klein gezinnetje. De gebeurtenissen van de afgelopen weken staan ons nog op het netvlies gebrand en dit zal nog lang duren voordat we alles hebben verwerkt. Maar wat zijn onze harten vol. Vol liefde en zorg

Wauw wat een bijzonder verhaal en heel bijzonder dat je het hebt gedeeld met ons. Ik moest een paar keer mijn tranen wegslikken. Veel sterkte met jullie verwerking en hopelijk lukt het jullie om daarnaast ook lekker van elkaar te genieten🩵

Wauw wat een verhaal! Zoooo goed gedaan mama! Fijn dat het goed gaat met Jorn ook. Neem alle tijd voor de verwerking na deze rollercoaster❤️🥹

Wat ontzettend heftig en traumatisch, met al verschillende keren van angst van t verliezen van jullie kindje met al dat bloed al vooraf. Wat is er goed gehandeld ook uiteindelijk met de heli. Meid dit zal zeker nog een lang verwerkings/helings proces worden. Ik hoop dat je er ook hulp bij krijgt van een professional. En wat dankbaar en mooi dat jullie nu een gezond mannetje mogen vast houden. Goed beschreven ook je neemt me helemaal mee in t verhaal, ik denk dat zo van je afschrijven ookal een deel verwerking is. ✨🩵

Gefeliciteerd met jullie kindje! Wat een bijzonder, heftig en emotioneel verhaal. Heel goed dat je toe geeft aan de behoefte om dit te delen, blijf dit zo vaak mogelijk doen als dit goed voelt ❤️ sterkte met de verwerking hiervan, aan jullie alle 3!❤️

Wat heb jij dit prachtig verwoord, ik loop hier echt enorm te janken! Ik ben zo blij dat het nu goed met jullie gaat, deze rust en dit geluk is jullie intens gegunt🩵🍀 ik hoop dat alles goed mag blijven gaan met jullie, hopelijk komt er ooit genoeg ruimte om dit een plekje te geven! Heel veel geluk gewenst🥰

Hey hoi! Hierbij mijn verhaal.. 21 juni was ik 36 weken zwanger van mijn tweeling en moest ik naar het ziekenhuis voor de groei echo alles zag er goed uit ze waren rond de 2800 gram dus p50 dat was top, ik was zelf helemaal klaar met de zwangerschap dus samen besloten in te leiden met 37 weken. Donderdag 26 juni naar het ziekenhuis gegaan voor een ballonnetje toen kwamen ze er achter dat ik op 2cm ontsluiting zat, ze hebben geprobeerd de ballon te plaatsen maar aangezien mijn baarmoedermond nog lang en stug was en ver naar mijn rug lag (auw!) lukte dat niet maar door al het geduw en getrek uiteindelijk al 3 cm ontsluiting had ben ik naar huis gestuurd om de volgende dag weer te komen om met tabletjes mijn baarmoedermond korter te maken en vervolgens mijn vliezen te breken. 27 juni moest ik mij 06:30 melden en zijn ze meteen begonnen met de tabletjes, helaas gebeurde er niet meteen wat dus 4x tabletjes gehad waar steeds 4 uur tussen moest zitten en toen was de volgende dag 28 juni de dag dat ze mijn vliezen gelukkig konden breken ! Mijn baarmoedermond was nog 1cm maar dit zal weg vallen door de weeën en het verdere indalen. 07:30 hebben ze mijn vliezen gebroken 09:00 startte de weeën uit zichzelf en toen kwam ik in een heftige weeënstorm terecht langer als een minuut een wee en minder als een minuut rust, toen heb ik de ruggenprik aangevraagd, ze gaven aan dat ik eerst mijn lichaam de kans en rust moest geven om aan de weeën te wennen en de pijn op te vangen maar aangezien ik continu aan de CTG moest blijven en de kinderen geen seconde van de radar mochten kwam ik niet in die bubbel omdat iedereen alleen maar aan mij liep te trekken continu om ze in beeld te houden … na 20 min weer op de bel gedrukt aangegeven dat ik echt de ruggenprik wil dat ik het niet meer trok, nou eindelijk gingen ze de aanvraag doen maar ivm weekend zat de anesthesist net in een spoedoperatie dat zal 10 min tot 30 min duren (dat is op zo’n moment lang 😵‍💫) uiteindelijk was hij een uur later er nog niet toen hebben ze er achteraan gebeld en kwam hij meteen. Ze hadden snel nog naar mijn ontsluiting gekeken die zat na 2 uur op 5cm. Ik kreeg de ruggenprik de ‘probeer dosis’ om te zien of hij werkte binnen een minuut voelde ik alleen lichte druk nog en geen pijn meer, maar mijn bloeddruk ging ineens heel hard omlaag en de hartjes van de baby’s ook dus toen ontstond er een soort van paniek op de kamer kwamen 7 mensen in totaal, toen hebben ze wat via het infuus ingespoten om hem weer omhoog te krijgen zuurstofmasker op en kort daarna kreeg ik ineens persdrang en gaf dat aan. Ze ging kijken en toen zag ik al op de volledige ontsluiting en hebben ze de steunen aan het bed gezet en mocht ik eigenlijk ook meteen gaan persen het is ineens zo hard gegaan… van 07:30 vliezen breken na 11:20 de ruggenprik, 11:50 persweeën en 12:02 is mijn dochter Sivora geboren en 12:22 mijn zoon Jenz. En 1 min daarna de placenta. Ik heb 2 hechtingen en verder gelukkig geen lichamelijke klachten. We mochten dezelfde dag nog naar huis en zijn de nacht super goed doorgekomen. We zitten nu in de kraamweek en dat valt 100% mee alleen ben ik gisteren 1 juli opgenomen in het ziekenhuis omdat ik extreme koude rillingen had ik lag onder een dikke deken met kruik terwijl het buiten bijna op kookpunt was 🫣. De baby’s zijn thuis met mijn man omdat ik niet wil dat ze hier evt ziek worden door de grote temperatuur verschillen en dat kan gelukkig ivm fles voeding ! Ik lig nu de hele nacht al aan de antibiotica & zoutoplossing maar mijn temperatuur blijft schommelen van 37,7 naar 39,1 en weer terug 🫣 de verwachting is dat ik hier nog wel lig tot minimaal vrijdag … grappig is anders en die kraamtranen liegen er ook niet om momenteel. We gaan er vanuit dat het snel beter gaat en ik eindelijk kan genieten van de tweeling en mijn dochter van 2,5 ❤️❤️

Maandag 30 juni om 06:15 waren mijn vliezen geknapt. Hierdoor moest ik binnen 24 uur bevallen onder de verloskundige en anders werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. In de loop van de dag kreeg ik iets ontsluiting en weeën, om 16:00 1-2cm om 23:00 3cm en uiteindelijk om 03:00 5cm en weeën om de 3/4minuten, toen kwam ze er ook achter dat mn vliezen niet volledig geknapt waren maar wss alleen boven in. Samen met de verloskundige praktijk mochten we door naar een bevalsuite, uiteindelijk in bad tot 9cm gekomen en weer m’n vliezen geknapt, en in bed volledige ontsluiting en mochten we beginnen met persen, dit hebben we enkele uren geprobeerd (tot 9:30). Toen mocht de verloskundige het niet meer proberen en ben ik als nog over gedragen naar het ziekenhuis, omdat mn weeën niet lang genoeg duurde en niet krachtig genoeg waren. Uiteindelijk kreeg ik weeënopwekkers en mocht ik circa een uur niet mee persen, wat super lastig was. Toen ik uiteindelijk weer mocht persen, lukte het nog niet om de baby eruit te krijgen. Uiteindelijk een knip van 5cm gekregen toen we nog 15min hadden aan de medicatie om de baby geboren te laten worden. Doordat het als nog niet lukte werd er al iemand opgeroepen om de geboortepomp te halen, we hadden nog 1 pers wee om het te proberen. 2 artsen duwde op mijn buik en een ander duwde de onderkant naar beneden en zo is ze uiteindelijk geboren op dinsdag 1 juli om 12:38. De artsen zijn nog 1.5 uur lang herstel werkzaamheden aan het uitvoeren geweest met naaien. Na enkele tests bleek mijn hartslag veel te hoog te blijven (144 slagen per minuut) en ook zat ik tegen het randje van koorts aan 37.7. Hierdoor hebben we een nachtje in het ziekenhuis geslapen voor wat extra controles. We hopen dat deze ochtend alles gezakt is waardoor we weer naar huis mogen. Nog even over ons mooie meisje die het ook erg zwaar heeft gehad tijdens de bevalling, maar waar wij super trots op zijn hoe ze het doet! Ze heet Julie, is 52cm lang en weegt 3862gram💖 Uiteindelijk ben ik bevallen met 39 weken & 3 dagen.