Derde trimester en partner raakt overspannen

Ah zo vreselijk voor jullie zeg. Vervelend voor hem, maar ook heel moeilijk en zwaar voor jou. Ik denk dat je vooral nu goed voor jezelf mag opkomen en hem proberen duidelijk te maken (volgens mij heb je dat al geprobeerd) dat dit voor jou zo geen doen is aan het einde van je zwangerschap. Er moet nu iets veranderen, niet straks. In het belang van de baby, de kids, voor iedereen. Hij zal zich vast heel verantwoordelijk voelen voor z'n werkzaamheden en zit er ws midden in, waardoor je vaak niet meer kan uitzoomen en kan zien wat wijsheid is in de situatie. Misschien een gesprek met z'n leidinggevende? Blijf goed op jezelf passen in ieder geval! Fijn dat jullie omgeving op de hoogte is. Misschien dat een ander nog tot hem kan doordringen?

Aw, ik voel en snap je helemaal! Wat het lastige bij jou is, is dat je man nog in de ontkennende fase is en dat maakt het erg lastig. Soms moeten mensen rockbotton raken voordat ze weer omhoog krabbelen helaas. Maar hij moet even echt inzien dat het gezin voor alles gaat nu, zeker als ie in loondienst is en gewoon hele goede regelingen heeft! Bij mij zijn er in 12 weken tijd drie dierbaren overleden: een oom, tante en mijn opa. Daar bovenop lag mijn vader in dezelfde periode in het ziekenhuis wat heel stressvol was. Nu het net weer wat beter gaat met mij mentaal en alle tranen op zijn begint mijn lichaam af te takelen in het derde trimester (o.a. gekneusde ribben door druk vanuit de buik) én heeft mijn man vorige week aan de bel getrokken vanwege heftige paniekaanvallen en erg overspannen. Hij is zzper en werkt 40+ u in de week en was mijn redding de afgelopen maanden. Toen hij ook neerviel konden we eigenlijk niet meer zo verder: we zijn allebei zinkende schepen en kunnen elkaar emotioneel niet ondersteunen momenteel. Ik werd even getriggerd door je laatste zin want ja iedereen is altijd druk maar waar heb je anders familie en vrienden voor nu in tegenspoed? Wat we hebben gedaan is echt gebruik maken van ons netwerk. We willen allemaal een village maar niemand wil de village zijn? Iemand moet daarmee beginnen en soms is het ook een kwestie van goed je hulpvragen goed formuleren en heel direct te zijn: ik heb dan en dan hulp nodig met dit en het duurt zo lang, kun jij me helpen? Ja iedereen is altijd druk maar nu hebben we elkaar echt meer dan ooit nodig. Dus vrienden koken 1-2x per week voor ons en droppen dat gewoon voor de deur, dochter logeert vaker bij opa en oma. Ik heb drie vriendinnen die mijn dochter omstebeurten naar de opvang/peuterspeelzaal brengen en halen. Man is nu 4 weken afwezig van werk. Hij vond het moeilijk te accepteren maarja leeg is gewoon leeg. Het is zuur als zzper maar gezondheid gaat voor alles. Toen het dieptepunt een paar weken geleden was zijn mijn dochter en ik een weekje gaan logeren bij mijn ouders en daarna schoonouders zodat ze ons konden helpen en is mijn man even een week alleen geweest zodat hij kon bijkomen en naar de huisarts kon etc. Nu zijn we weer terug en is er toch wat meer ruimte voor ons beiden gevoelsmatig. Ik weet niet of dit je iets helpt of niet maar wilde het toch delen omdat ik toch veel herken! Heel veel sterkte in ieder geval

Jeetje wat een heftig verhaal ook van jou. En idd wat een hel even waar je dan samen doorheen moet. Ik denk dat mijn behoefte aan het op te schrijven echt een signaal was dat het met mij ook niet meer ging. We hebben vanavond een flinke discussie gehad (kids sliepen gelukkig al) waarbij ik compleet ben ingestort. Ik geloof dat de boodschap nu wel is aangekomen.. dat hoop ik tenminste. Qua 'village' snap ik echt wat je bedoelt. Wij hadden dit altijd wel, alleen zijn er nu net in onze directe kring een hoop vrienden die baby's hebben gekregen, m'n schoonouders zijn op een lange reis (net met pensioen), mijn ene zus in het buitenland en de ander echt andere kant van het land, m'n broer midden in scheiding, m'n schoonzus in een burn-out ... 🥴 nouja het is te gek voor woorden eigenlijk wat er allemaal gebeurt. Mijn ouders zijn onze engelen, daar waren beide kids afgelopen weekend. De rust lijkt de boel ook getriggerd te hebben bij m'n vriend, die is echt enorm moe. Nu het meivakantie is, gaan we ook wat vaker naar mijn ouders. Maar die zijn al behoorlijk op leeftijd, dus om daar nou elke keer aan te kloppen.. achja, we kijken wat lukt en wat kan. Het komt goed, dat weten we ook wel. Maar het is nu even pittig..

Wat een ontzettende rotsituatie! Maar wat goed dat je je grenzen aangeeft. Ik lees ook de andere reactie over dat iedereen de Village wel wilt hebben, maar deze niet wilt zijn. Uit eigen ervaring (toen een aantal overlijdens dichtbij gecombineerd met PTSS, nieuw huis, nieuwe baan en nog wat zaken) is het soms ook andersom: mensen willen wel je village zijn, alleen we willen de village zelf niet altijd accepteren omdat we zélf al aannemen dat anderen het te druk/zwaar hebben om te helpen en we zelf geen hulp willen accepteren omdat we denken het nog wel even te kunnen (moeten) volhouden. Misschien zijn er dus toch mensen die je wel kunnen helpen? Of die kunnen meedenken over andere oplossingen? Ik ken je situatie verder niet maar als geld minder een rol speelt zijn er ook dingen die daarmee tijdelijk opgelost kunnen worden. In ieder geval veel sterkte gewenst!

Wij hebben hetzelfde mee gemaakt toen ons eerste kindje onderweg was, tijdens de laatste loodjes werd voor mijn man de druk zo hoog op werk dat hij op enig moment huilend in mijn armen stortte. Bij ons heeft het geholpen om een gesprek te hebben met de huisarts. We zijn toen samen gegaan en hij attendeerde mijn man op de gezondheidsrisico’s die zich verdubbelen zodra er een newborn in je leven komt wanneer je eigenlijk tegen een burn-out aan zit. Dit heeft mijn man geholpen om in te zien dat hij op werk moest aan geven dat zijn bord te vol lag. Ik hoop dat je hier iets mee kan! ❤️

Allereerst, supergoed dat je voelt dat er iets moet gebeuren. MOET. Ik merk dat ik er een beetje boos van wordt dat je man meer verantwoordelijkheid lijkt te nemen voor zijn werk dan voor zichzelf/zijn gezin. En jezelf en je gezin zou prioriteit moeten zijn. Het lijkt me inderdaad de omgekeerde wereld dat zijn werk zo'n invloed heeft op jou en jouw gezin. Werk zou je gezin moeten dienen, niet andersom. Jij bent kwetsbaarder nu je zwanger bent en hebt hem nu nodig. Lijkt me dat jij voorrang hebt op zijn werk, toch? Door geen verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen gezondheid maakt het alleen maar onnodig zwaarder voor jou. Ik hoop dat je hier iets mee kunt. Ik vind je echt retesterk overkomen, maar je kunt geen extra dingen dragen omdat je je moet focussen op je kindje. Die shit hoort niet bij jou en is van je man. Dat mag je teruggeven. Knuffel voor jou, sterke mama. 🤍

Het eerste wat er in mijn opkomt is om zijn baas te bellen en de situatie uit te leggen. Als partner moet je soms ingrijpen en voor je gezin kiezen. Als hij dat nog niet toe is staat is maar het wel heel hoog oploopt is het denk ik goed om van je te laten horen. Soms kan een werkgever door een gesprek wat meer coulance krijgen. Op tijd er uit of aangepast werk is beter voor beide partijen ipv maar door gaan en straks voor langere tijd uitvallen. Heel veel sterkte iig!

Hier ook herkenbaar. Mijn vriend zit ook al een poos thuis vanwege burnout. En wat je schrijft over het taboe herken ik erg van mijn vriend. Hij vond het ook altijd maar zwak en aanstelleritis. Hier heeft een gesprek bij de huisarts wel geholpen en is hij na een paar bezoekjes aan de huisarts verder gegaan bij de praktijkondersteuner. Helaas heeft hij wel doorgewerkt tot hij echt instortte, dus nu is zijn herstel ook een stuk langer. Misschien kan je dat nog aangeven bij je man. Hoe eerder je stopt/rustiger aan kan doen, hoe sneller je herstelt. En herstel gaat beter zolang er nog geen baby is. Ik zou dat vooral blijven aangeven en hoe jij hem dan nodig gaat hebben. Laat het burnout stukje weg, want dat triggert misschien weer weerstand tegen het toegeven eraan.