Klaagtopic

Continue moe zijn maar niet kunnen liggen. Bij elk beetje inspanning een driedubbele hartslag. Bij geen enkele inspanning ook een driedubbele hartslag. Het gevoel van eindelijk wèl goed liggen maar door een overvolle blaas chaggrijnig naar de wc gaan voor de 2 druppels die eruit komen. Benauwd zijn. Jezelf te dik voelen.

Ik neem het stokje graag over! 34 + 2. Net met verlof - gelukkig. Lichamelijk sinds week 30 op eens veel zwaarder. Ik draag heel groot, ventje groeit alleen naar buiten. Die opmerkingen van anderen maken me soms gek... "jeetje weet je zeker dat er maar één in zit?". Terwijl ik echt van m'n buik houd!! Afgezien van de zwangerschapskwalen in het laatste trimester irriteer ik me het meest eraan dat iedereen voor mij invult wat ik wel of niet wil. Voel me sociaal afgezonderd. We worden niet meer uitgenodigd om te hangen met vrienden etc. En er wordt maar ingevuld hoe ik me hoor te voelen. Dat vind ik zwaar irritant. En maakt me soms erg verdrietig!

K ken het gevoel. Hier 35weken en echt het begint zo zwaar te worden - kei slecht tegen de warmte kunnen terwijl ik normaaal altijd echt een zonneklopper ben - gezwollen voeten , zwaar gevoel in benen - moe maar geen houding weten te vinden - kort van adem -veel plassen🤣

Oooh ja zo irritant als je net "lekker" ligt en eruit moeten voor die 5 en een halve druppel ja..

Opmerkingen zijn gewoon ruk ja. Waar bemoeien mensen zich ook mee he?! 😵‍💫

Nu 33 + 5 en niet meer kunnen liggen! Op de buik no-go ivm boze baby, op de rug no-go ivm boze baby, linker zij wil de baby rechts naar buiten kruipen en ontsnappen. Rechter zij wilde baby links naar buiten kruipen en ontsnappen. Om gek van te worden! De zwangerschap kan niet lang genoeg duren voor mij hoor. Maar het liggen is wel een dingetje…

- een dag met verlof en direct ziek - verkouden zijn en hoestbuien zijn echt niet oke als je 34 weken bent, zo pijnlijk aan de buik en mn ribben - slapeloze nachten die ik al had maar nu helemaal door het hoesten - nauwelijks meer kunnen wandelen - een boze peuter - het benauwde weer van gister Voel me echt ellendig. Die verkoudheid slurpt het aller laatste beetje energie weg. En slapen lukt niet 😴

Voor mij is het voornamelijk mentaal. Ik woonde hiervoor in een studentenhuis en ivm ongeplande zwangerschap bij mijn partner te komen wonen bijna een uur van mijn oude dagelijkse leven. Mijn partner was een tijdje werkloos maar werkt sinds een maand weer, merk dat ik mij echt eenzaam voel nu hij zoveel weg is en mijn vrienden/familie ook allemaal ver weg wonen. En ben ook teleurgesteld in mijn familie dat er nooit wordt gevraagd hoe het met mij gaat en dat doet wel pijn. Ben wel dankbaar voor de mensen die er wel echt voor mij zijn tijdens de zwangerschap. Maar had van bepaalde mensen meer verwacht… Lichamelijk heb ik eigenlijk niks te klagen alleen erge benauwdheid, snachts zo’n beurse buik en dat plassen maargoed dat is de hele zwangerschap al zo😂

Echt he, en krijg nu ook al vragen over een tweede... dat vind ik ook heel naar. We waren 5 jaar met ivf bezig, geen idee of we überhaupt gaan proberen een tweede te krijgen (ik kan zonder hulp niet zwanger worden). Die mentale load van die 5 jaar was echt breaking. En we zijn hier heel open over dus iedereen weet het en alsnog krijgen we die opmerkingen over een tweede. Wanneer ik zeg dat we het nog niet weten of we dag aan kunnen mentaal, dan krijgen we te horen dat het toch "zielig is voor deze zonder broertje of zusje". Pfff. Maar mentaal gebroken ouders door zo'n ivf traject is niet zielig? Nou.....

Ach meid ❤️. Ik snap je helemaal. Wat een extra spannende tijd voor jullie!! Zo naar hoe mensen kunnen zijn juist wanneer je ze nodig bent....

"Ik heb tot het einde gewoon dit of dat gedaan!!" Heel fijn voor je Gerda. Ik trek t niet Joe 🫶🏻

Wat vervelend meid. Dat stukje alleen voelen herken ik heel erg. Had dat heel erg bij m'n eerste zwangerschap. En dit zijn echt situaties in je leven die je laten zien wie er echt zijn! Probeer je lekker te richten op je eigen toekomstige gezin, jouw team. Het allerbelangrijkste 🫶🏻

Jaa en ik ga mij ook voornamelijk richten op de mensen waar ik wel wat van hoor. Ik ben heel erg van als het je niet interesseert hoe het met mij gaat tijdens de zwangerschap hoeft de baby je zometeen ook niet te interesseren dus die mensen krijgen geen uitnodiging voor de kraamweek, wordt lekker rustig 😂

Hier is het ook grotendeels mentaal helaas 🙈🙈 Ik heb een zoontje van 2,5 en het was bij hem allemaal heel gek gelopen. Ik ben toen heel laat achter de zwangerschap gekomen. Was ook niet geplanned maar zeker wel welkom. Ik heb me 11 weken kunnen voorbereiden op het moederschap. Zware bevalling gehad die echt niet soepel is gelopen. Gelukkig was alles goed met mij en onze knul. Vermoeden is wel dat ik hier al een post partum depressie had. Na 4 weken begon mijn zoontje steeds meer te huilen. Wij dachten krampjes tijd. Met 2 maanden controle bij het cb en mijn zoontje was al een maand niet aangekomen. Ik dacht dat het aan de borstvoeding lag dus 4 dagen gekolfd en de fles gegeven. Dit werd met de dag minder en het huilen steeds meer. Die vrijdag kwam er iemand langs om hem te wegen. Hij was in 4 dagen tijd 50gr aangekomen en spuugde toen ook nog eens het beetje melk uit wat hij binnen had gekregen. Vrijdag 12:00 naar de dokter. Moesten even door naar de spoed omdat ze dingen wilden uitsluiten. Ze hebben ons in de avond nog naar huis willen sturen maar die heb ik geweigerd. We werden laagdrempelig opgenomen op de kinderafdeling. Dit was rond 20:00 en om 23:00 zaten we in de auto achter de ambulance aan naar het Wkz in Utrecht. Diezelfde nacht lag hij op de ic. En die maandag heeft hij een operatie gehad aan zijn hart. Ik ben in een overlevings modus geschoten. Waar ik deze zwangerschap pas heel hard tegenaan loop. Dus ik heb begin april aangegeven dat het niet goed met mij ging en dat ik hulp nodig heb. Ik ben meteen aangemeld voor spoed hij de Pop-poli. 12 juni heb ik eindelijk een intakegesprek. Ik heb hier enorm veel voor moeten doen omdat alles tegen zat. Ik ben 2 juli uitgerekend.

36 weken en er klaar mee. Derde zwangerschap, veel last van m’n prikkelbare darm, daarom veel thuis. Baal enorm dat ik niet echt kan genieten van m’n verlof..

Lichamelijk gaat het wel. Ik kan nog prima slapen en niet per se heel veel last van mijn buik en/of bekken. Alleen mijn nek doet iedere dag pijn pfff. Ik zou echt iedere dag wel een massage willen, maar dat wordt een beetje prijzig. Dus ik houd het nu op 1x in de maand. Voor de rest vind ik het laatste trimester mentaal zwaar. Ik ben zo snel boos / geïrriteerd en echt al om kleine dingen. Ik kan mij ook al boos maken om dingen die nog helemaal niet zijn gebeurd maar verwacht dat ze mogelijk zouden gebeuren. Bijvoorbeeld dat familieleden totaal niet naar mijn wensen willen luisteren tijdens de kraamweek.

Misschien een goed idee om hier even gebruik van te maken. 35+3. De stress stijgt steeds meer nu we agressief en intimiderend worden benaderd door een projectontwikkelaar waar we mee in conflict zijn. We hebben bezwaar gemaakt tegen de gemeente omdat er een appartementencomplex wordt gebouwd naast ons huis waar ineens 5 gezinnen in onze woning kunnen kijken. Iets wat er voorheen niet was. Door de stress wordt mijn bloeddruk hoog en hebben we er voor gekozen dat ik niet meer mee ga naar onderhandelingsgesprekken met de projectontwikkelaar of naar zittingen van de rechtbank. Ik merk dat ik me niet goed meer kan ontspannen en gun mezelf en mijn baby dat juist heel erg in de voorbereiding op de bevalling.

Ik wil ook even lekker mee klagen... 34 weken vandaag. Geen houding in de nacht weten te vinden en voornamelijk hoge rugpijn, tenzij ik half op mijn buik lig, wat dan weer niet lekker ligt en niet goed is voor de kleine. Op de rug dan maar.... na 10 min duizelig en lichtelijk misselijk... Heel veel plassen en tijdens de grote boodschap voelen alsof de kleine er bijna uit valt. Waggelen.... en jezelf overschatten in de stukken die je kan lopen. (Geen bekken klachten gelukkig, maar gewoon zware en vermoeide benen) Heel veel onzekerheid over mijn lijf en dan weer een terug val hebben in mijn eetstoornis... wetende dat ik niet mag afvallen... en dan die striae!!! Ziet er niet uit... En dan alles tegen man lief zeggen en dan de opmerking; 'nog ff volhouden......' Pffff... oke ... fijn dat ik ff kon klagen 😂😂😂

Vandaag 33 weken en ik ben sinds 1.5 week zooo extreem moe in de middag 😓 Echt tussen 12 en 14h ongeveer stort ik helemaal in, maar tegen de tijd dat ik 's avonds naar bed kan is dat grotendeels weer weg en ben ik juist helemaal niet meer zo moe. Verder 's nachts moeite met omdraaien en pijn aan m'n heupen. En ben binnen no time benauwd, als ik naar zolder loop moet ik echt ff uitpuffen boven 🙈

Het tekort aan slaap, elk uur wakker liggen. Overdag niet fatsoenlijk een dutje kunnen doen, want actieve peuter van 3 🙈 Van de moeheid in huilbuien raken, maar niet kunnen uitleggen waarom je verdrietig bent 😅