Onverwacht en heel erg in paniek

Ik ben er 2 weken geleden ook onverwacht achtergekomen dat ik zwanger ben. Mijn vriend en probeerden afgelopen jaar zwanger te raken, maar na diverse gebeurtenissen zijn we hiermee gestopt. Ik bleek pcos te hebben en na onderzoek in het zkh werd mij verteld dat ik zonder hormoonbehandeling geen eisprong zou hebben. Mijn vriend en ik zijn door andere gebeurtenissen ook tijdelijk uit elkaar gegaan. Een maand geleden besloten weer bij elkaar te komen en in relatietherapie te gaan. De zwangerschap was dus een grote verrassing. Wij zitten overigens ook midden in een verbouwing. Ik begrijp je paniek, maar houd er rekening mee dat je hormonen nu ook op z’n kop staan. Ik herken het schuldgevoel, zeker omdat ik er ook echt even over na moest denken of de zwangerschap wel gewenst is. Ik voelde me niet zwanger, kon het niet geloven en was er zeer paniekerig onder. En zelfs nu ík ontzettend blij ben met de zwangerschap, lig ik bij het minste of geringste in tranen. Wat mij heeft geholpen, is de gedachte dat de kans zeer aanwezig is dat het misgaat in het eerste trimester. Ik zou de zwangerschap op z’n beloop laten gaan en er vooral van proberen te genieten. Het duurt nog even voordat de baby er is, dus je hebt nog genoeg tijd om jezelf voor te bereiden en te wennen aan het idee. Een vriendin van mij is net bevallen van haar dochter en hoewel de zwangerschap gepland was, kon ook zij na 7 maanden pas geloven dat ze moeder werd. Zeker een eerste zwangerschap brengt heel veel onzekerheid met zich mee, maar ik denk dat dit normaal is. Probeer wat rust te vinden en bespreek vooral met je vriend je zorgen. Dan maken jullie vast de juiste keus.

Totaaale herkenning! Ik had dat ook toen ik zwanger werd van mijn dochter! 7 maanden niet ongesteld geweest en mij was altijd verteld dat ik niet natuurlijk zwanger kon worden dus de shock was ENORM! Ik heb de eerste weken alleen maar gehuild. Gehuild uit ongeloof, angst en ook schuldgevoel (veel gedronken met feestdagen, drugs gedaan, heel erg zware krachttraining gedaan). Toen we het iedereen gingen vertellen na 12 weken ging het weer even goed en in het derde trimester werd ik weer verdrietig omdat ik dacht dat m’n leven voorbij zou gaan en dat ik het moederschap niet aan zou kunnen. Het is allemaal goed gekomen en ik wil het liefst drie kinderen nu zelfs😂 Je gevoel mag er zijn, je paniek mag er zijn. Je hoeft niet blij te zijn nog. Je eigen oordeel over hoe je je voelt maakt het vaak zwaarder. Praat erover met je naasten en laat het bezinken. Gelukkig heb je nog veel maanden om eraan te wennen. Zelfs vriendinnen van mij met de grootste kinderwens waren totaal in paniek toen ze een positieve test hadden laat staan als je het niet verwacht! Gefeliciteerd en ik hoop dat je je gevoelens toelaat en dat het op den duur plek mag geven voor overgave en blije gevoelens❤️❤️❤️

Ik denk dat het ook een heel groot gedeelte hormonen zijn. Dit is mijn derde zwangerschap. Maar heb het nu ook voor het eerst. Terwijl ik altijd gedacht heb, ik wil nog een keer een derde. Nu is het zo en weet ik het ook opeens niet zo goed meer. Wilde ik dit echt? 2 kinderen is toch ook leuk? Maar inmiddels op het punt 'rust' beland. Voel me echt niet zwanger, maar wel gemotiveerd om gezond te eten en veel te bewegen zodat ik fit ben tijdens de bevalling. Verder heb ik denk ik echt een echo nodig wil het echt van 'leven'. Bij de andere was ik echt heel moe, dat heb ik nu totaal niet, dat maakt het ook vreemd.

Dat gevoel herken ik van mijn eerste zwangerschap. Weet dat je hormonen nu ook compleet overhoop liggen en je daardoor emoties veel heftiger voelt! Mij hielp het om te bedenken hoe een kindje in ons leven zou passen, dat gaf mij uiteindelijk rust dat het allemaal wel goed ging komen.