Zwanger na traject/vruchtbaarheidsproblemen

Zelf geen ervaring met vruchtbaarheids traject maar ik herken wel de angst. Zelf afgelopen jaar ook een miskraam gehad en heb nu nog steeds bang dat het fout loopt. Ivm kleding aan doen of praten tegen je vriendinnen gewoon doen waar jij je goed bij voelt. Je vriendinnen zijn nog steeds je vriendinnen dus ze zullen super blij zijn voor jou en hebben zich tijdens hun zwangerschap met veel liefde ingehouden omdat ae wisten hoe graag je dit wou. Ook met kleding je mag gerust je buikje tonen hoor! Je kunt niet met iedereen rekening houden❤️ Qwa babyborrel wij zelf gaan dit niet doen. Ook omdat veel mensen vaak niet zo fan zijn van babyborrels, het voor ons niet hoeft en idd je niet weet wat andere meemaken. Zelf ook veel kwaaltjes en door de angst ook het gevoel dat ik niet op die roze wolk kan zitten maar ook dat is oke, dit hoord er ook bij. In verband met je zus ik weet zeker dat ze super blij is voor jou en ze niet zou willen dat je je schuldig voelt tegenover haar. Afgelopen jaar is mijn nicht bevallen en juist in de week dat ik een miskraam had. 2 weken later ook op baby bezoek geweest. Het was heel dubbel aangezien de pijn boven kwam maar was ook blij voor haar dat ze eindelijk haar regenboog baby mocht omarmen. Zij zelf zei ook dat ze begrip had gehad als ik er niet was geweest maar ae was toch blij dat ik effe langs ben gekome

Heel herkenbaar! Bij mijn zoontje heb ik ook in een traject gezeten, ook IUI. Ik dacht toen ook, als ik eenmaal zwanger ben dan kan ik blij zijn, verder, etc. Maar ik had hetzelfde als jij, mega onzeker. Bang dat het alsnog fout zou gaan. Ook durfde ik geen spullen te kopen tot ver in de zwangerschap. Met mensen over de zwangerschap praten deed ik ook niet, ook omdat ik bang was iemand te kwetsen of dat mensen het misschien niet interessant vinden. Dat laatste heb ik deze zwangerschap ook weer en merk dat ik mijn buik verberg. Wat me wel helpt is een groep gelijkgestemden te zoeken, dat heb ik vorige zwangerschap gevonden via een forum (niet deze) en daar heb ik nog steeds veel contact mee via whatsapp. Allemaal vrouwen die op het zelfde moment hetzelfde meemaken. Ook toen de baby er eenmaal was onwijs veel aan gehad. Wellicht zou je zoiets kunnen doen?

Zelf inderdaad nu ook zwanger na een fertiliteitstraject en ik herken heel erg wat je zegt. Ik heb het idee dat ik echt gewoon echt super bewust van ben wat er mis kan gaan en daarom mijzelf er ook meer zorgen om maak ofzo. En stel dat het misgaat gaat het dan ooit nog lukken. Ook herken ik het niet willen klagen over klachten heel erg. Dat is nu wel minder omdat ik om m'n donder heb gekregen van mijn verloskundige dat ik rustiger aan moet doen en naar mijn lichaam moet luisteren dat ik nu wel het laat zijn maar heb daar wel moeite mee. Ik heb altijd heel veel vriendinnen gehad die makkelijk zwanger konden worden en heb nu een beetje het gevoel dat omdat het minder dan een jaar geduurd heeft (het echte traject dan) dat ze zoiets hebben van oh het viel allrmaal wel mee dus. Ook al weet ik dat hun niet kunnen begrijpen (en hoop dat ze dat ook nooit hoeven ) hoe het is als je er middenin zit maar dat maakt het lastig.

Ja zoiets zou misschien wel fijn zijn! Misschien heb ik wel een kans laten lopen door niet bij Centering Pregnancy te gaan, maar was aan de andere kant bang dat ik me niet echt met de 'blije zwangeren' zou kunnen identificeren. Ik zal het eens kijken of ik zoiets kan vinden!

Ja ingewikkeld is dat hè? Mensen kunnen de impact ervan niet goed inschatten.. dat herken ik ook wel echt. Wij hebben uiteindelijk 'maar' een half jaar in het traject gezeten. Soms krijg je goedbedoeld de vraag wat het dan zo lastig maakt.. die periode zelf proberen zonder resultaat hakt er op een gegeven moment ook in. Dan spannende onderzoeken, tegenvallende uitslagen, en daarná begint het traject pas. Ik stond er zeker anderhalf jaar (vanaf onze miskraam) elke dag mee op en ging er mee naar bed. Maanden hebben nog nooit zo lang geduurd!

Ja precies dat en dan tegelijk de angst dat je misschien nooit een kindje mag krijgen is echt killing om dat elke dag door je hoofd te hebben spoken

Ja precies.. het leek wel een beetje alsof het voor de omgeving vanzelfsprekend is dat je zwanger wordt na een traject. De kans dat het misschien niet lukt weegt vooral zwaar voor jezelf.

Ik snap je gevoelens/emoties zeker, herken het deels ook wel. Zelf ook zwanger geworden met IUI, wel de eerste poging (dus in die zin viel het traject zelf 'mee'), en nu ook 17+5 zwanger! Heeft bij elkaar 1 jaar en 9 maanden geduurd. Merk dat ik wel veel bewuster ben van bijv. de zwangerschap aankondigen op sociale media, omdat ik dat zelf soms best confronterend vond om te zien. Heb dat dus ook (nog) niet gedaan. In het geval van degene die dichtbij je staan zou ik doen wat goed voelt, maar tegelijkertijd bedenken dat zij vast ook blij voor je zijn en ze ook zouden willen dat je van je zwangerschap geniet♥️

Hoi we hebben een groepje in de augustus groep waarbij zwanger worden/blijven ook heel moeilijk is geweest en er veel angst/stress leefde. Het is daar fijn om met gelijkgestemden te spreken. Sluit gerust aan! Dit magazine van Freya is ooit gedeeld: https://designrr.page/?id=292063&token=2110504826&type=FP&h=6187 Ook wel interessant om in te bladeren. Alles wat je zegt is zo herkendbaar.. zelfs geslacht willen we niet weten omdat alleen gezondheid uitmaakt (en wat als je het jinxt!).

Hoi. Ik herken me wel deels in de dingen die je aangeeft. Hier heeft het 6 jaar geduurd, voordat we in verwachting raakten. 1.5 jaar zelf proberen en 4.5 jaar traject (6x IUI, 1x IVF, 4x ICSI (13 tp van in totaal 16 embryo's) & meerdere hysteroscopieen voor het verwijderen van poliepen). Tussendoor 1 miskraam gehad in augustus 2023. Ik merk vooral dat ik niet kan genieten van de zwangerschap en soms zo ineens in paniek kan raken, omdat ik het vertrouwen in mijn lijf kwijt ben. Nu helpt het niet meer overgeven en de baby nog niet voelen ook niet. Door het niet meer overgeven ben ik mijn houvast kwijt. Betreft het contact met vriendinnen, die deels ook in een traject hebben gezeten of zelfs ongewenst kinderloos blijven, zijn we gewend om altijd alles eerlijk te bespreken en gevoelens van beide kanten te uiten. Een luisterend oor zijn voor elkaar en ook zo voor jezelf handvatten hebben wat iemand wel of niet prettig vind. Daarnaast ben ik vanwege de mentale belasting op eigen verzoek doorverwezen naar de pop poli, zou dat voor jou nog iets kunnen zijn?

Wow! Ik herken me echt zo in jou verhaal! Zelf ook met de 3e poging iui zwanger geworden en hiervoor ook een miskraam gehad en zelf ongeveer 1,5 geprobeerd. Voel me soms ook erg bezwaard vooral naar een vriendin die wel nog in een traject zit.. heb het daarom ook nog niet op social media oid gepost omdat ik dit zelf ook altijd lastig vond om te zien. Dacht zelf ook als ik zwanger ben is alles goed, maar zo werkt het helaas niet. Denk dat de angst altijd wel wat blijft. Het siert je wel enorm dat je dit zo schrijft!

Jeetje wat een heftig verhaal zeg!! Wat ontzettend dapper dat jullie zo doorgezet hebben. Ik ben na een veel kortere periode al zoveel vertrouwen kwijt geraakt.. ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn na 6 jaar. Ja ik ga inderdaad ook even langs de Pop-poli, goeie tip. Vind het wel fijn om er even over te praten met iemand. Ik hoop dat je ergens in de loop van je zwangerschap kunt gaan genieten en vertrouwen op je lijf en kindje💛🍀

Heel herkenbaar! Bij mijn eerste kindje hebben we meerdere iui pogingen gehad, miskramen en uiteindelijk gelukt met IVF. Nu zwanger van mijn 2e, wat spontaan gebeurt is. Ik ken dus nu inmiddels beide kanten. Het mentale stuk van een traject wordt zoooo zwaar onderschat! Ik heb zelf toen ook hulp gezocht - bij een alternatieve therapeut. Heeft me zo erg geholpen. Halverwege de zwangerschap kreeg ik steeds meer vertrouwen in mijn lichaam en voelde de emotionele ballast echt met de week minder worden. Ik voelde me als een gewone zwangere, en durfde ook weer te klagen. Na de bevalling voelde het voor mij als een soort hoofdstuk wat afgerond was en heb ik het echt een plekje kunnen geven. Ik had gelukkig fijne vriendinnen met wie ik heel open kon zijn, ook als het gewoon even niet ging. Durf je dus open te stellen naar je vriendinnen en vertel eerlijk wat je voelt of gevoeld heb. Ze zullen zich misschien niet kunnen verplaatsen, maar begrijpen waarschijnlijk wel! Stuur me gerust een berichtje als je nog een x je ei kwijt wil!

Hoe lang een traject ook heeft geduurd, kort of lang, de impact wordt hiervan vaak onderschat. Ik hoop dat het jou ook gaat lukken om te gaan genieten van de zwangerschap en dat je straks dat schuldgevoel achter je kan laten. Als je er behoefte aan hebt mag je altijd een berichtje sturen 😉