Baby en psychisch zieke oma

Mijn ouders hebben geen psychische ziekte ofja niet gediagnosticeerd. Nadat ik voor de eerste keer moeder werd ging ik steeds meer dingen zien die ik zelf, over mijn grenzen stappen zeker als het ging over mijn kind. We hebben ze toen wel 1x in de 2 weken laten oppassen. Toen werd ik zwanger van de 2de kwam corona om de hoek en zag ik ze minder. Gaf wel iets van rust. Uiteindelijk zijn er vele dingen gebeurd in de 1ste maand dat onze 2de zoon is geboren. Dat is zo uit de hand gelopen dat we het contact hebben verbroken en hun nu al 2 maanden niet meer hebben gezien of gesproken. Ik heb ze overal op geblokkeerd zodat ik zelf rust krijg. Mijn man kunnen ze wel bereiken, maar dat doen ze niet. Helaas betekend dit ook dat ik andere familieleden amper nog zie. Maar voor mij geeft het rust en tijd om zelf te leren sterker in mn schoenen te gaan staan. Makkelijk is het niet, maar ik heb gekozen voor mijn gezin en gelukkig heb ik goede vrienden die er voor mij zijn

Ik heb daar de knop rond omgedraaid tijdens de zwangerschap en gekozen om mn dochter te beschermen en geen contact te hebben (hadden hiervoor nog amper contact)

Bij mijn eerste dochter werdt bij mijn moeder bipolair gediagnosticeerd. In de aanloop naar deze diagnose waarin mijn moeder heel instabiel was heb ik mijn haar moeten vertellen dat ze voorlopig niet ging oppassen. Dat is een heel drama geweest maar ik sta er nog steeds achter. Ook omdat ze haar omarol ook wel enorm opblies en zichzelf ongevraagd op de voorgrond schoof. Inmiddels is haar heel duidelijk dat ik de grenzen stel en gaat het door behandeling en medicijnen een stuk beter met haar. Soms past ze op de oudste op. Op de jongste voorlopig nog even niet😉 Vertrouw op je gevoel in deze kwestie...

Mijn moeder. We hadden het contact weer een beetje opgepakt na jaren geen contact te hebben gehad. 2 weken voor de uitgerekende datum kwam ze echter boos langs. Ik was hoog zwanger en mijn peuter zat op de bank, ik was erg bang. Mijn man en ik hebben toen besloten het contact te verbreken. Tot heden geeft ze geen contact meer opgenomen en dat voelt erg fijn. Ik hoop dat ik haar er niet in kan laten als ze weer een keer voor de deur staat.

Geen like omdat ik je situatie leuk vind natuurlijk, maar omdat ik je enorm sterk vind! Heel goed van je om zo duidelijk voor je gezin te kiezen en jullie grenzen aan te geven, ik vind dat nog wel eens lastig met een zeer veeleisende schoonfamilie waarbij bij sommigen ook psychisch iets speelt waar wij last van hebben in de omgang..

Ik heb heel lang getwijfeld en nu loop ik zelf bij een psycholoog om hierin zelf sterker te worden. Het vervelende is wel dat mijn oma constant bemiddeld en ik daar gewoon niet klaar voor ben. Ik ben liever een gelukkige vrolijke moeder dan me iedere keer zo slecht te voelen dat merken de kinderen ook ookal zijn ze nog klein 21 maanden en 12 weken. Zij herinneren mijn ouders niet dus zullen ook niks missen. Vond het wel moeilijk om hun een opa en oma af te pakken, maar mijn psycholoog zei als ze er niet voor jou kunnen zijn dan kunnen ze dat waarschijnlijk ook niet voor je kinderen. Nu kreeg ik gisteren van mijn oma te horen dat mijn ouders de kindjes miste, maar ik werd niet benoemd. De jongste heeft niet eens een leuke foto met hun want mijn vader kwam pas na 3 weken langs (werk staat altijd op 1) en mijn moeder had het verpest door hem gewoon uit mn handen te pakken terwijl ik zei niet doen. En toen ik zei geef terug kreeg ik te horen je krijgt hem zo (een van de vele dingen op het lijstje)

Heel lastig inderdaad.. Mijn vader heeft tijdens mijn zwangerschap een hartinfarct gehad, en hierna 4 weken in coma gelegen. Het is eigenlijk een wonder dat hij er nog is en hoeveel hij nog wel kan. Maar hij is zeker niet meer dezelfde, en dat is heel lastig, ook voor m’n moeder. Mijn moeder heeft vorig jaar zomer een tia gehad, dus het is allemaal een beetje behelpen. Ik heb een hele goede band met mijn ouders, en ze zijn nu ontzettend trots op hun kleinzoon, maar ik maak me ook wel eens zorgen om of ze goed voor ons zoontje kunnen zorgen.. maar ik zou ze het oppassen ook niet af kunnen nemen, ze willen dit ook heel graag, en het brengt ze juist veel plezier in alle ellende. Echt lastig af en toe 🤔

Oef. Ik kan hier niet lezen of typen zonder te huilen. Mijn moeder is manisch/depressief/alcoholist en het is zó ingewikkeld om alle relaties en gevoelens uit elkaar te houden. Ze is echt een superoma, onder strikte voorwaarden, altijd overdag, altijd met één van ons erbij, nooit met drank. Maar om zelf moeder te worden en immense liefde voor je kind te ervaren en tegelijk geconfronteerd te worden met wat je eigen moeder niet voor jou was, vind ik echt heel zwaar en gaat me niet in de koude kleren zitten. Zeker omdat ik haar dus mijn kinderen alles zie geven dat ik zelf heb gemist. Over je vraag, ik zou samen met je partner als je die hebt duidelijk voor jezelf proberen te bepalen wat je wel of niet wil. Misschien proberen eens concrete dingen op te schrijven ‘ik wil dat mijn kinderen je nooit zonder toezicht zien’, ofzo, gewoon om even te voelen hoe je dat vindt. Als het gaat om bepaalde concessies doen “want het zijn wel een oma/opa”, daar zou ik bij psychiatrische ziekten niet aan beginnen. Als er iets misgaat vergeef je dat jezelf nooit en het verrotte is dat gedrag van psychisch zieke mensen gewoon in de basis onvoorspelbaar is. Pfffff vind het heel heftig om dit zo te schrijven de tranen lopen over mn wangen. Haha, hmm, misschien niet de beste persoon voor advies dus want ik ben er duidelijk ook mee aan het worstelen.

♥️

Zo herkenbaar...

Wauw lieve mama's, bedankt voor het open en eerlijk delen van jullie verhalen ❤. Ik vroeg mij af of er wel respons ging komen op dit topic, maar ben blij het toch geplaatst te hebben. Zie dat meerdere ermee worstelen. Delen is dan altijd fijner dan er alleen mee rond blijven lopen 🍀. Stuk voor stuk, dappere mama's, ieder op haar manier 💪; de 1 omdat ze contact blijft houden, de ander omdat ze het contact verbreekt. Twijfel nooit aan jezelf (wat ik dus soms wel doe hoor... 🙈😅) Zal mijn situatie ook wat toelichten. Mijn moeder is bipolair i.c.m. verslavingsproblematiek, wisselend in wel/geen medicatie gebruik, geen hulpverlening meer, weinig tot geen ziektebesef. Daarnaast ook een tia/cva/beroerte gehad. Er heeft veel in het verleden plaats gevonden. Oppassen hadden we sowieso al benoemt dat we dat niet wilden. Vorig jaar nog een hele brief geschreven, tijdens de kraamweek moeten besluiten tot tijdelijk geen contact. Uiteindelijk weer gesprek met elkaar, dit escaleerde waardoor mijn vriend ze de deur heeft uitgezet. Later weer gesprek, we begrijpen elkaar nu iets beter, maar veel kwartjes vallen ook niet... al met al vermoeiende kraamperiode 😪. Denk soms aan contact verbreken, maar daar wordt ik ook erg verdrietig van. Dan heb ik helemaal niks, kan ik niks van de kleine delen ook met mn ouders. En zit ik vol schuldgevoel. Maar contact houden levert ook zoveel onrust op... En dan nog eens de emoties van mijn ouders, die van mijn vriend, van mij, alles door elkaar. Lastig waar ik goed aan doe...

Mijn schoonmoeder is bekend met een bipolaire stoornis, maar wel stabiel. Ze leek de afgelopen maanden wel meer en meer negatief/ pessimistisch te worden en hebben twee weken geleden ruzie gehad ivm op- en aanmerkingen op onze omgang met onze zoon. Hebben haar heel duidelijk gemaakt dat we daar niet van gediend zijn, maar de ruzie zelf is nog niet uitgesproken en we hebben nu nauwelijks contact. Zal vast wel weer goedkomen, maar ze gaat iig voorlopig zeker niet oppassen. Ik zou het belang van je kind voorop zetten. Tuurlijk kun je begrip hebben voor haar situatie, maar jij en de baby staan voorop en jij bepaalt mbt jouw kind

Mijn emoties schoten ook alle kanten op. Het is zo moeilijk om een keus te maken want je hebt loyaliteit naar je ouders toe, maar met contact voel je jezelf niet gelukkig. Mijn kinderen hun opa en oma afpakken wilde ik niet, maar een pauze zodat ik sterker zou worden en beter tegen hun gedrag kan was voor mij de enige optie om het voor mij werkbaar te krijgen. Ik krijg hier wel hulp bij van mijn man, vrienden en en psycholoog. Want alleen lukt het mij niet

Tijdens mijn zwangerschap heb ik het contact verbroken. Zij heeft zich nooit als een moeder gedragen. De schade die zij heeft aangericht heb ik nooit kunnen verwerken en heeft tot depressie geleid. Ik vertrouw haar niet alleen met mijn kind en ik wil haar ook nooit meer zien. Zij krijgt fotos van andere van mijn zoon maar daar houd het ook op.

Dit is heel herkenbaar, dat ze bang zijn de kleinkinderen niet meer te zien en ze die missen maar ze benoemen daarbij niet dat ze het erg zouden vinden om hun (schoon)kind niet meer te zien.. Bijzonder en jammer hoe sommige mensen in elkaar zitten en hoe dit jezelf ook zo kan beïnvloeden.. Altijd goed om in zo'n situatie voor jezelf en je gezin te kiezen ❤️

Ja ik heb zovaak op het randje gestaan wel niet contact verbreken. En iedere keer te veel loyaliteit gehad en het niet gedaan. Nu 2 maanden terug toch gedaan en nog geen moment spijt gehad. Eindelijk rust en geen gedoe. Mijn oma heeft er heel veel moeite mee en probeert constant te bemiddelen, maar ik ben daar niet klaar voor. En wanneer wel, dat weet ik niet. Kan 2 weken duren 2 maanden of zelfs 2 jaar. Ik zie het wel. Mijn eigen geluk staat nu op 1

Ik had ooit zo'n moeder en daar heb ik afscheid van genomen, het geeft mij zoveel meer rust. In mijn geval was het extreem, dus misschien niet helemaal te vergelijken en dus niet de beste tip.. 😬 heel veel sterkte ermee in ieder geval

Heel goed van je! Dat is ook het allerbeste dat je kunt doen. Zelf denk ik dat ik ook ooit op dat punt ga komen met m'n schoonmoeder-/familie. Momenteel is het rustig, maar vooral omdat ze bang is dat we haar van de kinderen af houden wanneer het voor de zoveelste keer knapt tussen ons. De vorige keer, net na de geboorte van m'n eerste, hebben we aangegeven dat wanneer ze nog een keer drama zoekt het echt definitief klaar is. Dus ze past nu wel een beetje op.. Maar toch zit ik elke keer te wachten op weer een drama, het contact is nooit ontspannen. Ze heeft geen gediagnosticeerde psychische stoornis, maar het zit sowieso niet helemaal goed..

Ik heb zo’n schoon moeder en der nieuwe man. Verschrikkelijk mens. Door dat ze het bij ons goed verkloot hebben hoeven wij geen contact met hun. Dit ter bescherming van ons dochtertje

Heel herkenbaar, wij hebben het vaak genoeg aangegeven. Maar iedere keer was het een kwestie van tijd voor we terug bij af waren.. Hier was de druppel dat onze hond 6 jaar geleden als pup zijnde een trauma heeft opgelopen door mijn broertje. Hierdoor was onze hond wat angstig, dus toen de oudste kwam waren we blij dat het goed leek te gaan. Maar toen ging hij kruipen en lopen en uiteindelijk ging het toch mis. 2 maanden terug na een incident besloten hem in te laten slapen, we vonden het moeilijk maar het kon niet meer anders. Toen ik ze hierover in tranen op belde kreeg ik te horen dat het mijn eigen schuld was. Maar steun ho maar. Mijn schoonouders waren in de auto gestapt en hebben tot 1 u s nachts bij ons gezeten. Toen was het voor mij klaar. Heb het met mijn psycholoog besproken en op die manier een keus kunnen maken. Er was al zoveel gebeurd, dit was echt te veel en ook nog in mijn kraamtijd die leuk hoort te zijn