Mag ik even iets van mij afschrijven

Mag ik even iets van mij afschrijven. Inmiddels is mijn lieve dochter 19 maand. Toen ik erachter kwam dat zwanger was., kon ik mijn geluk niet meer op. Wat keek ik naar jou uit. Helaas was mij man wat minder enthousiast, hij vond zichzelf te jong. Helaas werd het een hele zware zwangerschap met epilepsie, heftige bloedingen en een paar nachtjes braincare vanwege zware epileptische aanvallen. Mijn dochter werd met 37 weken geboren en was helemaal gezond. ik was zo intens gelukkig. Ook mijn man draaide op dat moment, bij, en waren een gelukkig gezin. De weken erna werd het steeds wat zwaarder. Mijn dochter had last van reflux. en haar nek, schouders en rug zaten vast. Iets te hard zwaaien met een maxi-cosi zorgde al voor een indringend gehuil. Het indringende gehuil werd steeds heftiger en ik kon haar niet meer van me afleggen. Het was erg slopend omdat ik nog steeds kampte met epilepsie en extreme vermoeidheid (dit vanwege mijn niet aangeboren hersenletsel) . Mijn man ontvluchte de situatie en liet me van sochtends 7 tot savonds 21:00 uur alleen zitten. Hij kon niet tegen deze situatie en ipv mij te helpen vluchtte hij voor ons weg. Gelukkig was ik toen sterk en bleef ik ondanks alles, op de been. Chiropractie werd aanbevolen voor mijn dochter . En gelukkig hielp dat enorm. Mijn dochter veranderde van een huilbaby, in een ontzettend blije en tevreden baby. Wat fijn dat ze geen pijn meer had, en wat gaf dat rust. Maar eenmaal in rustig vaarwater stortte ik in. Extreme angsten, toenemende epilepsie en zelfs verlammingsverschijnselen kwamen voor. Ik belande in een burn-out en zelfs toen vluchtte mijn man weg voor de situatie. Ik gaf aan dat ik hulp nodig had van een psycholoog maar ook van mijn man. Inmiddels heeft mijn man spijt en gaf toe fout te zijn geweest. Hij probeert nu zijn best te doen, en is er meer voor zijn gezin. Een jaar later ben ik zeker wat opgeknapt. Ik verbleef tijdelijk ergens anders met mijn dochter, en dat heeft goed geholpen. Mijn man is vanaf die tijd beter voor zijn gezin gaan zorgen. maar helaas ben ik nog lang niet uit mijn burn-out. Ik lijk het allemaal nog steeds niet een plekje te kunnen geven. Ik wil zo graag genieten van m'n meisje. Maar soms is de psychische last zo hoog. Dan stort ik in en moet ik weer iemand bellen om voor m'n dochter te kunnen zorgen. Je wilt het zelf kunnen. Terwijl Ik zo sterk was. maar helaas was leeg gezogen vanwege het te kort komen van mijn man. Dat frustreert nog regelmatig. Heeft iemand tips of iets soortgelijks meegemaakt. om over die vervelende burn-out te komen.