Vorig weekend klaagde onze zoon van buikpijn. Terecht zo bleek want een uurtje later gaf hij over. Iets wat hij nooit doet. S nachts heeft hij me geroepen en klaagde hij opnieuw van buikpijn. Ik heb hem toen uitzonderlijk bij ons laten slapen omdat ik hem in ´t oog wilde houden.
Maar sindsdien klaagt hij elke avond rond 17 uur van buikpijn. Dit doet hij zowel bij de onthaalmoeder als bij ons. Mijn man is arts dus hij is onderzocht en fysiek lijkt hij in orde. We denken dus echt dat hij gespannen is.
In januari gaat hij naar school, ik ben na lange tijd weer aan het werk en in maart krijgt hij een broertje. Daarenboven is hij ook bezig met potjestraining en ben ik recent mijn papa verloren. Mijn zoon is behoorlijk pienter en begrijpt heel rap wat er aan het gebeuren is. Het is dus veel bij elkaar. Ik weet nu niet goed hoe ik het moet aanpakken: zwijg ik even over zijn nieuwe broertje en over zijn nieuwe school (we zijn daar overigens sowieso niet constant mee bezig) of is het toch belangrijk dat we hem verder voorbereiden? Hoe doen we dit dan goed? Hij wil nu ook een groter bed maar ik wilde hier even mee wachten gezien er al zo veel veranderingen zijn .... weet niet goed of ik nu op dat verzoek moet ingaan? Tips zijn zeker welkom!
Voel me een beetje machteloos om een jongetje te zien die altijd zo vrolijk was en ineens pijn lijkt te hebben van de stress. Hij leek bovendien altijd erg enthousiast te zijn over zowel zijn broertje, de school als zijn potjestraining...