Zorgen om mogelijke achterstand

Ik moet meer een beetje van mij afschrijven of misschien zoek ik wat herkenning. Mijn zoontje deed zijn 1e jaar alles op schema. Niet te vroeg, niet te laat. Maar vanaf zijn 1e verjaardag merkte wij dat hij achterbleef met praten. Uiteindelijk een verwijzing naar de kinderarts en kno arts gehad. Hij had namelijk ook veel oorontstekingen. Bijna iedere maand . In juni vorig jaar zijn er buisjes geplaatst en in december konden wij starten met logopedie. Beide hebben goed geholpen en hij begon meer te praten. Laatste keer bij de logopedist is er een test geweest waaruit bleek dat hij qua praten in zijn leeftijdscategorie valt, wel aan de bodem maar nog wel goed. Hij praat nu heeeeel veel (heerlijk) maar versta de helft en ik heb het gevoel dat hij veel herhaald maar niet weet wat het is. Echter valt er bij mij steeds meer op dat hij niet zoals leeftijdsgenootjes is. Hij kan bijna niets zelf. En wat hij wel kan doet hij op de meest kinderlijke manier (hij is een kind I know, maar ipv zijn sokken bij zijn hiel uit te trekken blijft hij aan z'n tenen trekken zeg maar). Springen kan hij pas net. Fietsen op een driewieler, vergeet het maar. Als hij in bed ligt moet ik zijn laken om hem heen doen, mocht ie die snachts kwijt zijn, kan hij hem niet zelf over hem heen trekken. Een lijn trekken met een potlood, nope. Hij probeert al deze dingen niet eens. 0 interesse. En als ik hem vraag het te proberen, wordt hij boos. Als hij zijn zin niet krijgt is het vaak krijzen, schoppen en slaan. En heeft ie zo ontzettend veel frustraties dat hij helemaal gaat shaken. Het duurt lang voordat ik bij hem doordring. Het is ook niet normaal lopen bij hem, altijd rennen maar dan raar zeg maar. Meer hoppen dan lopen. Hij kan wel rustig tv kijken en eten, kan heerlijk knuffelen of samen een boekje lezen. Is ook heel lief. Misschien zijn dit geen rare dingen. Maar het is gewoon alles samen. Z'n gedrag, het feit dat hij op de -1 groei lijn zit terwijl mijn man en ik beide heel lang zijn. Zijn dreumes gedrag, zijn frustraties. Ik weet dat ieder kind in zijn tempo groeit en leert. Maar het voelt niet goed. Hij gaat 2 dagen naar het kdv en die merken niets. Maar als ik eerlijk ben zijn ze niet super veel met ontwikkeling bezig, meer met spelen en plezier maken (ook belangrijk). Heb niet echt het gevoel dat hij daar wat leert. Bij mijn schoonmoeder die 2 dagen oppast kan hij absoluut niets verkeerds doen. En is het ten boze om hier wat over te zeggen. Mijn man werk heel veel en spendeert gewoon veel minder tijd met hem. Ik hoop zo dat ik mij zorgen maak om niets. Maar mijn bevalling was traumatisch en extreem en het blijft malen bij mij dat hij daardoor problemen heeft. Bijna een soort schuldgevoel. Ik kan er gewoon mijn vinger niet op leggen.